Tranen.

Vandaag breekt de laatste dag van onze mini-vakantie aan. Het weer was wisselend. Eerste dag stralende zon. Tweede dag een stuk frisser, regen, tegen de avond een slap zonnetje. Vandaag gaan we het nog ondervinden. Het leek eerst vrij somber, briesje op het balkon voelde koud aan. Toch schijnt de zon nu weer uitbundig. Prima, we kwamen hier niet om aan het niet bestaande buitenbad te vertoeven.

Gisteren oudste neef bezocht. Neef woont al weer een tijdje in een heerlijk appartement in een complex, opgetrokken tussen schitterende oude reuzen op een voormalig landgoed. De wisseling van huis naar appartement was een soort ‘gedwongen’ keuze. Neef lijdt aan de ziekte van Parkinson. Net zoals wij, kankerlijders, niet voor onze ziekte gekozen hebben, heeft neef zijn ‘Parkinson’ eveneens niet vrijwillig binnengehengeld.

Hartstikke mooi dat neef met bijzonder veel humor en realiteitszin over zijn ongenode gast spreekt. Neef is uit het juiste hout gesneden. Laat zich niet zo snel uit het veld slaan. Draait zijn hand niet om voor bijvoorbeeld een treinreis naar Texel of Londen, diverse keren overstappen. Met een vriend of vriendin, dat wel, maar toch.....
Misschien gaat het hem nog een keertje lukken om weer eens naar Antwerpen te komen. Zou mooi zijn. Laat ik hem het Rubenshuis zien. Kan ik tonen dat ook wij reuzen hebben.
Neef echter zelf, is ook een reus...... Chapeau!

Speech voor volgende week inmiddels in grote lijnen uitgewerkt. Uitgezocht hoeveel woorden men in een bepaald tijdsbestek naar buiten smijt. Had geen flauw benul!
Manlief zat naast me een boekje te lezen, wilde wel graag met stopwatch afchecken of het vermeldde aantal overeen kwam met mijn voorgenomen spreektijd.

Midden in mijn tekst barste ik onverwachts in huilen uit. Ik begon hartstochtelijk te wenen. Dat klinkt serener. Maria’s in kerstliedjes huilen niet, ze wenen.
Ik werd in een split second overspoeld door ongekende emoties. Verdriet over de situatie van neef, verdriet over het verlies van Betty, verdriet over andere kankervrienden, verdriet meegesleurd uit het verleden, verdriet om mezelf......Dat alleen maar omdat ik naar het op de uitnodingskaart afgebeelde schilderij zat te staren. Ik wilde immers nog wat inspiratie opdoen........

Het voelt alsof bij mij een laag huid is afgestroopt.
In een heel ver verleden werd de doodstraf uitgevoerd door veroordeelden levend te villen; ze stierven een zeer langzame, pijnlijke dood. Elk insect, wat op zo’n uitgekleed lichaam landde, zal vreselijke ellende veroorzaakt hebben.
Zoiets is er waarschijnlijk bij mij aan de hand. De weergegeven gevoelens van de schilder ontroerden mij enorm. Omdat mijn bescherming verdwenen is, hakte het er meteen keihard in. Klapbats.
Doe het er maar mee. Ik voel me rauw. Alles schuurt van binnen. Alles doet pijn. Ik ben nog niet in staat geweest om nieuw vel aan te leggen. Het dunne vliesje in wording spat met elke lichte vingerprik opnieuw uit elkaar.

Ik kan de pijn niet ontlopen. Ik moet het hiermee doen.

Morgenmiddag mag ik me weer in het Augustinus melden, gaan ze het prikhulpmiddel onder mijn sleutelbeen installeren. Ben benieuwd!

xxx
Okkie