Poortje.
In Vlaanderen worden heel vaak verkleinwoorden gebruikt. ‘Doe maar een ‘koffietje’ als reactie op de vraag of je koffie of thee lust. De ‘...tjes’ maken het leven net iets minder hard, iets meer aangenaam, snoeziger. Poezelig zelfs!
Peter en ik meldden ons vanmiddag keurig op tijd bij de baliemevrouw van de dagopname. Ik noemde mijn naam, ze reageerde meteen met ‘Ah, u komt voor een poortje’ en ondertussen produceerde baliedame een grote glimlach. Mevrouw haalde nog net geen gebloemd theekannetje met koekjes tevoorschijn. Alle opgestelde stoelen waren leeg; geen andere klanten aanwezig. We hoorden dat ze een nieuwe klant belde om te vragen of die wat eerder komen kon. Misschien vond ze het toch gezelliger als haar salon iets meer gevuld was. Ik voelde me in ieder geval meteen op m’n gemak, dacht ik.
Al snel mochten we met een vriendelijke dame in het groen meelopen. Manlief werd de weg naar een wachtruimte gewezen, ik werd afgeleverd in een ruimte voorzien van lockers en uitkleedkamer. Gestript tot op m’n onderbroek, wederom gekleed in weer zo’n dom operatiejasje met strikjes aan de achterzijde, wandelde ik opnieuw een andere ruimte binnen waar groene dame zich vermenigvuldigd bleek te hebben.
Er werd aan me geduwd en getrokken. Ik werd geprikt, infuus aangelegd. Bloeddruk gemeten, bleek alarmerend hoog. Ik moest dus wel heel nerveus zijn. Was ik ook....Getver, wat had ik toch gruwelijk de pest aan al dat vervelende gefriemel en die zogenaamde zakelijke vriendelijkheid, bedacht om hun klanten rustig en kalm in het pijnloze, zwarte niets te laten verdwijnen.
De groene dames en heren kunnen het niet helpen. Dag in dag uit worden hun schaapjes in rijen van vier binnen gerold. Ze doen hun best en proberen er iets van te maken. Misschien moet het op een viersterren hotel lijken. Er werd me gevraagd wat ik na de ingreep, als ik goed wakker was, wilde drinken. Er stonden nog net geen borrelnootjes tussen het verbandmateriaal.
Ik kwam in ieder geval na een tijdje weer bij m’n positieven in een bed in nogmaals een nieuwe omgeving. Niks ‘wakker’ worden, ik heb niet geslapen, ben gewoon knockout gemept. Een ‘linkse directe’ vol in mijn gezicht was voldoende.
Poortcatheter is gereed om volgende week de eerste chemo te mogen binnen halen. Heb nu echt helemaal genoeg van narcoses. Maart, April en Mei, drie keer. Wie bedenkt zoiets?
xxx
Okkie
Peter en ik meldden ons vanmiddag keurig op tijd bij de baliemevrouw van de dagopname. Ik noemde mijn naam, ze reageerde meteen met ‘Ah, u komt voor een poortje’ en ondertussen produceerde baliedame een grote glimlach. Mevrouw haalde nog net geen gebloemd theekannetje met koekjes tevoorschijn. Alle opgestelde stoelen waren leeg; geen andere klanten aanwezig. We hoorden dat ze een nieuwe klant belde om te vragen of die wat eerder komen kon. Misschien vond ze het toch gezelliger als haar salon iets meer gevuld was. Ik voelde me in ieder geval meteen op m’n gemak, dacht ik.
Al snel mochten we met een vriendelijke dame in het groen meelopen. Manlief werd de weg naar een wachtruimte gewezen, ik werd afgeleverd in een ruimte voorzien van lockers en uitkleedkamer. Gestript tot op m’n onderbroek, wederom gekleed in weer zo’n dom operatiejasje met strikjes aan de achterzijde, wandelde ik opnieuw een andere ruimte binnen waar groene dame zich vermenigvuldigd bleek te hebben.
Er werd aan me geduwd en getrokken. Ik werd geprikt, infuus aangelegd. Bloeddruk gemeten, bleek alarmerend hoog. Ik moest dus wel heel nerveus zijn. Was ik ook....Getver, wat had ik toch gruwelijk de pest aan al dat vervelende gefriemel en die zogenaamde zakelijke vriendelijkheid, bedacht om hun klanten rustig en kalm in het pijnloze, zwarte niets te laten verdwijnen.
De groene dames en heren kunnen het niet helpen. Dag in dag uit worden hun schaapjes in rijen van vier binnen gerold. Ze doen hun best en proberen er iets van te maken. Misschien moet het op een viersterren hotel lijken. Er werd me gevraagd wat ik na de ingreep, als ik goed wakker was, wilde drinken. Er stonden nog net geen borrelnootjes tussen het verbandmateriaal.
Ik kwam in ieder geval na een tijdje weer bij m’n positieven in een bed in nogmaals een nieuwe omgeving. Niks ‘wakker’ worden, ik heb niet geslapen, ben gewoon knockout gemept. Een ‘linkse directe’ vol in mijn gezicht was voldoende.
Poortcatheter is gereed om volgende week de eerste chemo te mogen binnen halen. Heb nu echt helemaal genoeg van narcoses. Maart, April en Mei, drie keer. Wie bedenkt zoiets?
xxx
Okkie
4 reacties