Bevalling.

Waarschijnlijk zijn de meeste kankerlezers die deze blog onder ogen krijgen vrouwen. Heel veel van deze vrouwen zijn moeder, grootmoeder. Genoemde dames hebben ooit prachtige kinderen op de wereld gezet. Bevallingen zijn een zeer emotioneel gebeuren en vaak ook een geweldig pijnlijk gekut om je nieuwe kind de harde, koude samenleving in te persen.

Lig je een aantal dagen later moe, maar voldaan met al je onverwerkte emoties, in je kraambed. Wil je zo graag je emotionele gebeurtenis delen, vertellen, nog eens vertellen. Hoort allemaal bij het verwerkingsproces. Het is per slot van rekening niet niks, zo’n normaal gesproken gezonde nieuwe wereldburger aan je omgeving te mogen presenteren!

Maar: veel, zo niet het meeste vrouwelijk kraambezoek, inmiddels eveneens zelf ook aan de stijging van de bevolkingsgroei hun aandeel geleverd, menen de jonge moeder te moeten troosten of geruststellen met nog indrukwekkendere indianenverhalen.
Vaak uit eigen ervaring. Dikwijls ook worden er echter wildvreemde cowboys met de haren bijgesleept.
De navelstreng is nog maar zo kort geleden doorgeknipt! Hier heeft een uitgescheurde mama geen enkele behoefte aan......

Bij zo’n goedbedoelde ‘troostende’ horrorverhalen klapte ik altijd meteen dicht.
Net zoals ik dichtklap van al die overlevende, nog jaren feestvierende ex-kankerlijders.
Wat moet ik daarmee? Je wilt niet weten hoeveel weer gezond verklaarde moeders, zussen, buurvrouwen, collega’s me de laatste weken om de oren zijn gevlogen.
Heel fijn en gelukkig voor de desbetreffenden en hun omgeving!

Ik put echter geen troost uit alle verlossende verhalen. Vraag gewoon aan mij hoe ik het ervaren heb en waar ik bang voor ben. Probeer me uit ongemakkelijkheid niet de jouw bekende succesverhalen door mijn strot te duwen. Denk je nu echt dat je daardoor mijn leven een stuk lichter maakt? Echt, geloof me. Het biedt geen troost. Het ontneemt jou wel de mogelijkheid om naar mij te luisteren.
Je ziet zelfs niet dat ik opnieuw dichtgeklapt ben.
Heerlijk om me dan hier in woorden te mogen uitdrukken!

Elk weldenkend mens weet dat iemand met kanker een grotere kans heeft om dood te gaan dan een kankerloos persoon. Is het niet nu dan zitten wat mij betreft de risico’s voor de toekomst in eventuele uitzaaiingen.
Ik denk zelf dat kanker altijd een onderdeel zal blijven uitmaken van mijn identiteit. ‘Genezen’ of niet. Kan ik hem maar beter niet als mijn vijand beschouwen.

ik vergeet nooit meer dat Betty heel emotioneel en pissig werd nadat iemand opmerkte dat ze dankbaar moest zijn omdat ze tegen alle verwachtingen in nog 6 relatief mooie jaren had gehad. Tegen mij zeiden mensen ooit, nadat mijn meisje was overleden, dat ik dankbaar moest zijn dat er nog twee gezonde kinderen over waren.....
‘Hoezo dankbaar, hoezo?’ zei Betty.
‘Ik wil helemaal niet dood. Ik wil doorleven, net als jullie’.
Natuurlijk, een momentopname. Het zegt echter veel over over het feit dat het verschil in perspectief door heel veel mensen compleet genegeerd wordt.
Hoe goedbedoeld ook, het is pijnlijk en jammer!