Toch aan de ijshandschoenen!

Probeer eigenlijk energie bij elkaar te sprokkelen om even naar het centrum te rijden. Lukt me op geen enkele manier; ik ben hondsmoe. Wat heb ik vanmorgen gedaan: nada, noppes, niets. Na het douchen en aankleden laat ik me als een transpirerend, hijgend oud paard op bed vallen. Het lijkt wel of de vermoeidheid nu echt elke dag alleen maar toeneemt.
Om half drie vanmiddag moet ik in het Monica zijn; oncologische revalidatie..... Afgelopen maandag (eerste keer) heb ik zeker 10min. moeten nahijgen op een bankje in de omkleedruimte. Het is om te huilen, ik had 2 km gefietst op een fiets met trapondersteuning!

Ik wil niet al teveel uitweiden over mijn vermoeidheisprobleem, ik word er alleen maar heel verdrietig van. Daarom nu maar weer (zittend) in bed gekropen om in ieder geval strakjes, zonder vlekken voor mijn ogen, in het revalidatiecentrum mijn oefeningen zo ver als mogelijk te kunnen volbrengen. Kan ik nu meteen mijn blog schrijven!

Vorige week dinsdag kreeg ik het taxusaftreksel op een tweepersoonskamer samen met een dame die exact dezelfde diagnose had gekregen. We ontdekten veel overeenkomsten bij elkaar. Haar twee tumoren waren samen net zo groot als de ene van mij. Borstbesparende operatie. Zij had heel veel gedoe gehad met haar drain, bij mij wel gedoe maar minder. Behandeling exact hetzelfde. Zij moet echter 10 jaar hormoonpillen slikken, ik 5 jaar. Ze was een stuk jonger, 51. We waren op dezelfde dag jarig, op dezelfde leeftijd gescheiden, onze vaders waren aan dezelfde kankersoort overleden, we hadden allebij aan hetzelfde onderzoek van de universiteit Leuven meegedaan.
Zij behoorde tot de groep met ernstige smaakafwijkingen, ik zat in de controlegroep omdat ik gewoon alles nog steeds lekker vind.

Over dit onderzoek zal ik nog wel eens uitgebreider berichten. Het leek me uiteindelijk heel nuttig.
Maar wat ik eigenlijk wilde vertellen is het feit dat zij wèl met ijshandschoenen en ijssloffen daar zat. Ik liep een week achter haar schema aan. Ze was zeer verbaasd dat ik anders beslist had. Ik vertelde haar dat ik nergens last van had en hoopte dat dit zo bleef.
Niet dus!
Diezelfde week kreeg ik last van de nagelranden van mijn wijsvingers, mijn grote tenen werden zeer gevoelig. Elke aanraking deed pijn, ik kon alleen nog maar slippers of simpele sandaaltjes verdragen. OK, lichtelijk balen maar op verkeerde beslissingen moet je terug kunnen komen......

Afgelopen dinsdag zat Okkie dan ook met haar handen en voeten koud ingepakt. Het blijken grote diepgevroren gelwanten te zijn. Na een half uur worden ze vervangen door verse exemplaren. Over je handen en voeten draag je eerst dunne handschoenen, sokken waar de voorkant van afgeknipt is. Aleen tenen en vingertoppen liggen ‘bloot’. Over de eerste laag bedekking komt een cellulose exemplaar (hygiënische redenen). De kroon op dat alles echter zijn de lichtberijpte, vrolijk uitziende, blauwe hand-en voetbedekkingen.

Het was niet aangenaam maar goed vol te houden. De meeste pest had ik aan het feit dat ik niets kon met die grote klompen aan m’n hand. Geen blad omslaan, geen App sturen, geen dropje in m’n mond steken, niks op m’n Ipad. Grrrrrr.
Daarbij had ik een eenpersoonskamer, niemand om mee te praten (manlief vertrekt na gesprek arts), TV niet aan. Mijn zelfbereide lunch stond nog onaangetast naast mijn bed. Ik keek tegen een witgekalkte muur en baalde als een dikke stekker. Schuin tegenover mij hoorde ik twee personen in een chemokamertje ‘Triviant’ spelen. Een van de twee was blijkbaar lichtelijk doof; vragen werden op luide toon de gang in geslingerd. Geprobeerd niet mee te luisteren, te denken. Lukte echter niet. Jammer dat ik niet ‘en publique’ kon triomferen als ik de vraag goed had!

Wat wel weer heel prettig is: geen pijnlijke vingers/tenen gehad deze week, alleen een beetje gevoelig.
Ben blij dat ik op mijn besluit ben teruggekomen.....

Liefs,
xxx
Okkie