Gebrek aan energie.

Manlief is gisterenochtend per auto rond de klok van vijf vertrokken naar Piemonte (IT). Bijna twee weken zal ik hem moeten missen, zelf mijn potje weer moeten koken. Een weekje vind ik helemaal niet erg, twee weken is toch best wel een beetje ongezellig (denk ik). Hondenbeest is gisteren naar haar vaste pensionadres gebracht, stilte alom.

Nadat bij mij borstkanker werd vastgesteld, hebben we geprobeerd om alle reeds vastgelegde vakantie’s en activiteiten in Italië zoveel mogelijk doorgang te laten vinden. Een aantal vliegreizen waren reeds geboekt, mensen hadden zich verheugd...... Gelukkig, met support van (ex)familie en vrienden is het alsnog gelukt om de gezinnetjes met hun kids van hun vakanties te kunnen laten genieten.

Dit weekend arriveren nog eens twaalf mensen om gezamenlijk ‘Kunstig Genieten’ te ondergaan. Een heel leuke, intense workshop leren kijken, schilderen, die met een ‘expositie’ op het eind van de week wordt afgesloten.
Daarna zit onze ‘ontvangsttaak’ er voor dit jaar echt op. Pffffff. Opluchting, er moest toch nog wel eens vanaf hier van alles geregeld of opgelost worden. Had ik niet altijd even veel zin in of energie voor.

Over energie gesproken:
Manlief en ik waren afgelopen weekend te gast op een huwelijksverjaardag in NL. Rond een uur of vier werden we verwacht. In het kader van de dagelijkse ‘energieverdeling’ had ik bedacht om het ontbijt samen met Peter in bed te nuttigen, wat digitale kranten te lezen, een beetje surfen. Gewoon de hele ochtend lekker helemaal niks, opstaan, douchen, aankleden en weg. We hadden in de buurt van het feest een hotelletje geboekt. Alles voor het goede doel: zo lang mogelijk gezellig meefeesten.....

Het was een ongelofelijke, fantastische happening met leuke, gezellige mensen, lekker eten, genoeg drank en veel speeches. Tegen de avond werden alle gasten (zeventig of zo) uitgenodigd in hun prachtig volgroeide tuin aan twee lange gedekte tafels plaats te nemen. Dochter bruidspaar had me inmiddels heel lief van een warm dekentje voorzien. Kwam prima van pas, zat net niet meer onder de beschutting van de eenmalig geplaatste tent.
Na het diner ben ik met een paar man in de uitgeruimde living/keuken gaan zitten, gezellig kletsen met wat mensen om me heen. Op een gegeven moment werd de verrijdbare discotheek binnen gereden; op dat moment ging bij mij het licht uit. Zonder verdere aankondiging zakte ik als een plumpudding in elkaar.

Had geen idee meer waar we over aan het praten waren, kon me niet concentreren door allerlei dansende mensen voor m’n neus. Ze irriteerden me vreselijk. Alles ergerde mij, mensen, muziek, het flitsende licht in de disco, wijn die niet meer smaakte.....M’n hersens waren veranderd in stopverf, mijn lijf deed overal pijn.
Ik wilde maar één ding: weg, weg, naar bed!

Waarschijnlijk is het toch de drukte geweest, de vele prikkels die me genekt hebben. Concentreren is momenteel een heel lastig iets. Engelse of Zweedse film zonder ondertiteling kijken ging vroeger prima. Nu heb ik het bij de tweede uitgesproken zin al helemaal gehad. Een middagje bij de kleinkinderen; blijven eten ‘s-avonds lukt niet meer.
Ik baal hier wel heel vreselijk van, herken mezelf niet meer!

Hopelijk komt dit ooit weer goed.
Snif......

Liefs,
xxx
Okkie