Genoeg is genoeg!
Toch nog maar even schrijven. Vandaag heb ik het gevoel dat ik vakantie heb! Heerlijk......Hoef niet op een bepaalde tijd m’n bed uit dus geen wekker gezet. Geen chemo, geen oedeemtherapie, geen revalidatie, helemaal niets. Zelfs geen bezoek....
Gisterenavond belde een van mijn broers. Had mijn blog gelezen en wilde mij volgende week eens aangenaam verrassen. Wel, dat is hem gelukt! Broer zal thuis een pastamaaltijd bereiden. Daarna komt broer met pasta plus salade ingredienten richting Antwerpen gereden (hoef ik geen inkopen te doen). Ik mag voor de wijn zorgen... Hoe lief is dit? Wat mij betreft superaardig en superlief.....
Mijn broers en ik hebben het inmiddels wel flink gehad met al die kankerpatiënten in onze familie. Ik heb het ook best wel gehad met mezelf. Zusje en Betty (lief oudste broer) lagen op hetzelfde moment een paar jaar geleden ieder in een ander ziekenhuis met een hersentumor. Uitzaaiingen van hun beider totaal verschillende kankers. Bizar toch?
Jongste broer heeft destijds diverse keren zijn metalen ros kunnen inspannen om zusje naar Amsterdam te brengen waar ze misschien nog enige toekomst voor haar in petto konden hebben. Mooi niet!
Ik wil hiermee aangeven dat we als gezin inmiddels wat mij betreft lang genoeg door kanker omringd zijn geweest. Heb er gewoon even helemaal genoeg van. Weet eigenlijk niet of ik de hekkesluiter mag zijn of dochter oudste broer. Ook zo gezellig, nichtje en ik lopen ongeveer gelijk qua behandeling.
Men zegt weleens dat gedeelde smart halve smart is. Die vlieger gaat in ons geval zeker niet op. Twee kankerlijders is altijd dubbele ellende en verdriet.
Gisterenavond een blog gelezen van iemand die onlangs totaal onverwachts met een ‘Silent killer’ was opgescheept. Ik was er echt even helemaal van slag van. Galblaaskanker. Hoe krijg je dit nu toch bedacht? Is er dan geen plekje meer in het hele lichaam wat kankervrij kan blijven? Opstandig word ik hiervan, ook verdrietig.
Er zijn teveel lieve mensen in mijn omgeving aan die super irritante, vieze, smerige rotziekte ten prooi gevallen. Het moet een keer stoppen.
Betty heeft mij op haar sterfdag haar ‘kankerstokje’ doorgegeven. Ik heb nog geen volgend slachtoffer kunnen vinden. Het lijkt me heel zinvol om vooralsnog niet dood te gaan, gewoon dat domme stokje doormidden te breken en ver weg te smijten.....
Lieve vrienden en familie: ik vecht nog steeds niet maar buig mee tot ik er bij neerval.....
Liefs,
xxx
Okkie
Gisterenavond belde een van mijn broers. Had mijn blog gelezen en wilde mij volgende week eens aangenaam verrassen. Wel, dat is hem gelukt! Broer zal thuis een pastamaaltijd bereiden. Daarna komt broer met pasta plus salade ingredienten richting Antwerpen gereden (hoef ik geen inkopen te doen). Ik mag voor de wijn zorgen... Hoe lief is dit? Wat mij betreft superaardig en superlief.....
Mijn broers en ik hebben het inmiddels wel flink gehad met al die kankerpatiënten in onze familie. Ik heb het ook best wel gehad met mezelf. Zusje en Betty (lief oudste broer) lagen op hetzelfde moment een paar jaar geleden ieder in een ander ziekenhuis met een hersentumor. Uitzaaiingen van hun beider totaal verschillende kankers. Bizar toch?
Jongste broer heeft destijds diverse keren zijn metalen ros kunnen inspannen om zusje naar Amsterdam te brengen waar ze misschien nog enige toekomst voor haar in petto konden hebben. Mooi niet!
Ik wil hiermee aangeven dat we als gezin inmiddels wat mij betreft lang genoeg door kanker omringd zijn geweest. Heb er gewoon even helemaal genoeg van. Weet eigenlijk niet of ik de hekkesluiter mag zijn of dochter oudste broer. Ook zo gezellig, nichtje en ik lopen ongeveer gelijk qua behandeling.
Men zegt weleens dat gedeelde smart halve smart is. Die vlieger gaat in ons geval zeker niet op. Twee kankerlijders is altijd dubbele ellende en verdriet.
Gisterenavond een blog gelezen van iemand die onlangs totaal onverwachts met een ‘Silent killer’ was opgescheept. Ik was er echt even helemaal van slag van. Galblaaskanker. Hoe krijg je dit nu toch bedacht? Is er dan geen plekje meer in het hele lichaam wat kankervrij kan blijven? Opstandig word ik hiervan, ook verdrietig.
Er zijn teveel lieve mensen in mijn omgeving aan die super irritante, vieze, smerige rotziekte ten prooi gevallen. Het moet een keer stoppen.
Betty heeft mij op haar sterfdag haar ‘kankerstokje’ doorgegeven. Ik heb nog geen volgend slachtoffer kunnen vinden. Het lijkt me heel zinvol om vooralsnog niet dood te gaan, gewoon dat domme stokje doormidden te breken en ver weg te smijten.....
Lieve vrienden en familie: ik vecht nog steeds niet maar buig mee tot ik er bij neerval.....
Liefs,
xxx
Okkie
3 reacties
Vandaag en gisteren heb ik je blog gelezen. Wat een nare dingen heb je meegemaakt naast de vervelende behandelingen van de kanker. Dat met je oksel en die fistel, bah! en nu weer met je nagels. En uit ervaring weet ik hoe pijnlijk de wonden zijn, ontstaan door de pleisters. Je schrijft erg leuk, ondanks de nare dingen.
Ik heb op je allereerste blog gereageerd (gisteren) dat ik de vriendin van Betty ben(José) en ook borstkanker heb.
Gelukkig hoef ik niet aan de chemo. Wat een geluk heb ik. Wel heb ik 15 bestralingen gehad en zit aan de pillen, want ook ik heb hormoongevoelige borstkanker (ER 2). Ook ik heb nog last van vermoeidheid.Jammer dat je niet zo'n goeie slaper bent.
Fijn dat jij ook het koelte sjaaltje hebt ontdekt. Ik heb er ook veel profijt van. Heerlijk, zeker nu met die opvliegers.
In de 2e helft van september gaan wij een weekje naar Italie, naar jouw oudste broer. Ik heb er veel zin in. Knap van die kanjer dat hij er alleen naartoe is. Ik wens je veel sterkte en blijf je volgen. Zet hem op, opgeven is geen optie!
Groetjes José
Geen woorden voor!
Lieve geluksvogel, ik hoop dat je het heel erg naar je zin hebt in Piemonte!
Geniet een beetje voor me mee....
We zien elkaar vast wel ooit in IT!
liefs,
Okkie