Conditie totaal verdwenen.

Gisterenmiddag zou dochter van weer een andere broer (heb er vier) tegen de middag arriveren om samen gezellig hier thuis te lunchen en bij te kleppen. Natuurlijk kwam ze allereerst om mijn ‘zware eenzaamheid’ te verlichten maar eigenlijk wilde ze ook dolgraag haar verlovingsring laten zien. De ring was inderdaad schitterend, het aanzoeksverhaal was al net zo glanzend maar dat doet er verder even niet toe....

De avond vantevoren had ik al een paar dikke vette kippenbillen een paar uur op het vuur gehad. s-Morgens kreeg ik het idee om hiermee voor ons tweetjes een lekker caesarsalade te produceren. Na een snelle blik op alles wat ik nog op voorraad had bleek dat juist de lekkere knapperige sla ontbrak. Ik zou proberen naar het dichtsbijzijnde supermarktje (op een paar honderd meter loopafstand) te lopen, kon ik ook meteen spekjes meenemen.

Het lukte me niet om de grote straat in een keer over te steken. Twee doorgaande wegen en een trambaan. Normaal is het voor gezonde en/of jonge mensen al flink doorstappen om zonder kleerscheuren de overkant te halen... Stoplichten op elkaar afstellen, met begrip voor alle verkeersdeelnemers, is een vak waarvoor men hier in Antwerpen niet echt doorgeleerd heeft. Maar vooruit, op een gegeven moment stond ik voor de gesloten luiken van de winkel te hijgen. Niet van opwinding maar van dodelijke vermoeidheid.

‘Woensdag gesloten’. Hemeltje, wat heb ik daar een potje staan te balen! De ingecalculeerde vermoeidheid wilde ik in de winkel laten wegvloeien terwijl ik dan tijd had om me weer op te laden voor de terugtocht. Nu stond ik daar in de beginnende regen, naast een steiger met een paar bouwvakkers die het zelfs niet konden laten om vrouwvolk van boven de zestig met een kankermutsje onder elkaar te bespreken....
Ze mogen blij zijn dat ik de poten van hun metalen plaatwerk niet onder hun grijnzende smoelen heb weggestampt!

Op de ‘sportschool voor behinderden’ had ik maandag voor de eerste keer op de loopband gestaan. Apparaat stond ingesteld op 5 minuten, na drie minuten gaf ik mijn pijp aan Maarten. Ik zat er totaal helemaal doorheen. Het was wel het allerlaatste apparaat wat ik moest afwerken maar toch! Kracht is aanwezig, steigers omstampen lukt. Conditie totaal afwezig, op en neer supermarkt lukt niet. Morgen die loopband maar als eerste hindernis proberen te tackelen, kijken of dat erin zit.

Het lunchgerecht is uiteindelijk een salade met spinazie, kip, nootjes, rozijnen en appel geworden. Mosterdsausje erover, glaasje witte wijn erbij. Helemaal goed uiteindelijk....
‘Mission completed’ en we hebben een gezellige middag gehad!

Liefs,
xxx
Okkie