Postoperatief geneuzel!

Gisteren telefoontje ontvangen van het St. Augustinus dat ik vandaag een half uur eerder binnen moest zijn. Hopelijk halen ze die fratsen alleen uit bij in Antwerpen en omgeving wonende patiënten. Zes uur opstaan en om tien over half zeven de auto in. Geen enkel probleem met het verkeer in de stad maar ik zou rond die tijd niet echt graag op buitenring willen zitten!

Om acht uur lag ik op de operatietafel, om half elf weer prinsheerlijk terug in mijn veel te zonnige kamer. Hoe heerlijk het weer vandaag buiten ook is, van mij mag het nu even een tandje minder. Ik stoom op dit moment m’n bed uit. Klein beetje egoïstisch wil ik vandaag toch wel zijn.

Maar: het aller-aller belangrijkste is het feit dat de oncoloog/chirurg de vreemde indringer met huid en haren naar buiten heeft gesleept! Zoals een dronkelap in de kroeg achter in zijn kraag wordt gevat om hem op de stoep te droppen, zo heeft de arts mijn tumor (hopelijk met een flinke klap) in dat ijzeren schaaltje gekwakt. Weg, weg ermee,
Tumor en blauwe poortwachtersklier (blauwe vloeistof gisteren en niet vandaag ingespoten) werden à la minute in het lab onderzocht. Daar bleek dat er toch wat tumorcellen afgedwaald waren. Daarom ook klieren eruit. Heel jammer want ik had de stille hoop dat hierna slechts bestraling zou volgen maar nu wordt het toch het gehele plaatje. Kut-klote!!!

Voor deze ingreep ben ik absoluut niet bang geweest. Alleen een beetje gespannen. Gisteravond, op de warmste lenteavond die ik me kan herinneren, heel gezellig en toppie lekker gegeten met onze twee creatieve vrienden uit Antwerpen. Veel gelachen en plezier gehad. Ik had wel weer ( sinds mijn hartritmestoornissen) nogmaals een hele vette Campari ijs besteld. Alleen dat was al een positief, voorbarig geplakt verbandje op het gat in mijn kankerborst dat de tumor heeft achtergelaten.

Van de allereerste Campari heb ik eveneens afgelopen disdag op een terras in de zon kunnen genieten samen met mijn kankermaatje, Ex-buurman is met zijn slokdarmkanker vertrokken vanaf de Rubenslei naar een wat kleiner appartement. Ons ‘life-lijntje’ is gelukkig in stand gebleven en nu alleen maar strakker aangetrokken. Ex-buurman was de enige persoon die ik vanmiddag (behalve natuurlijk mijn eigen lieve Peter) naast mijn bed wilde zien. We hebben dezelfde zwarte humor, dezelfde nuchterheid en kunnen elkaar ook heel goed vinden in onze gesprekken over leven en dood. Ex-buurman is gewoon het best denkbare kankermaatje wat ik voor mijzelf kan bedenken. Hij kan me ook perfect wegwijs maken in het Vlaamse kankerdomein. Genoeg over hem, hij leest mee en ik wil voorkomen dat ie naast zijn schoentjes gaat stappen......

Het is nu even nog niet duidelijk wanneer ik hier kan vertrekken. Niet morgen, waarschijnlijk wordt het weer maandag. De pijn van de wond is te hebben, vanmiddag heb ik echter opnieuw om een pijnstiller (vloeibare paracetamol) gevraagd. Het werd even onaangenaam. Net weer.
Gelukkig lig ik nu op een 1p kamer. Vorige maand lag ik naast een hele lieve, 85 jarige stokdove mevrouw die meteen na het avondeten om zes uur al naar de tv wilde kijken.
Haar handbediening was niet hetzelfde als die bij haar thuis en ik moest plat en stil blijven liggen wegens het drukverband in mijn lies. Ik probeerde daarom met koptelefoon en muziek via m’n Ipad het Vlaamse TV geweld te tackelen. Pech, het lukte niet. Grrrr....maar ja, omdat ze zo aardig en lief was heb ik het haar meteen vergeven. 😇



Big hug,

xxx
Okkie