De wet van de zwaartekracht.
Morgen (maandag) mag ik waarschijnlijk naar huis.
Doordat ik bloedverdunners slik voor m’n hart blijft de drain best veel, bijna fluor rozegekleurd, wondvocht uit mijn lichaam transporteren. Het lijkt een beetje op frambozensap maar dan zonder pitjes. Gisteren wilde ik naar de raam toe vliegen omdat ik muggen ontdekte buiten -heb nog steeds een muggenfobie- brak m’n nek bijna over het frambozensap-zakje met aanhorende slang. Ha-ha, bleek er bij nader inzien toch muggengaas achter de open klepraam te zitten, was de paniek helemaal voor niets geweest.
Anderhalve week geleden, de nacht na de bioptie, kon ik van de pijn niet slapen. Had me heerlijk op m’n rechterzij genesteld. De plekjes in kankerborst, waar met een soort hele dunne appelboor weefsel was verwijderd, deden ongelofelijk veel pijn. Heel vreemd, het was de hele avond wat gevoelig maar nu werd het toch wel erg naar. Dan maar weer eruit en met 2x500 mg paracetamol achter m’n kiezen daarna toch proberen de slaap te pakken.
De eerste nacht hier weer hetzelfde verhaal. Op vrijdagmiddag zonder problemen met Peter en ex-buurman zitten kletsen. Toen ze vertrokken waren deed het een beetje pijn maar dat was met paracetamol onder de duim te houden. O wee als ik een beetje op m’n rechterzij probeerde te draaien! De tranen sprongen in mijn ogen.
Zo gauw ik terug draaide op mijn rug trok de pijn weg. Ik heb me suf liggen piekeren wat er aan de hand was, deed uiteindelijk een geniale ontdekking.
Op het moment dat de arts de wondjes c.q. wonden afplakt lag ik al dan niet onder narcose op mijn rug.
Kankerborst is al jaren niet meer in dusdanige staat dat hij pront recht naar voren wijst. In ligstand waaiert ze lichtjes plat rond uit. De pleisters hebben eveneens die vorm meegekregen. Op het moment dat ik ga draaien verandert de vorm van van de borst maar plakkers rekken niet mee.
Dat getrek van verband en pleisters op de wond veroorzaakt daarom die ellendige pijn die gewoon verdwijnt als ik rustig op m’n rug blijf liggen.
Dit lijkt me een serieus gevolg van de wet van de zwaartekracht.
Bah! Hadden ze mij dit nu niet even vantevoren kunnen vertellen?
Om het ziekenhuisleven een beetje te veraangenamen krijgen alle borstkanker patienten hier een ‘Think Pink’ kussentje in de vorm van de letter ‘V’. Het zorgt ervoor dat je arm niet tegen je borst ligt en dat je steun hebt om de arm iets hoger te houden. Echt een heel aangenaam in Ikea-stijl gebloemd hebbedingetje waar ik heel erg blij mee ben.
Vanmorgen is het verband voor de eerste keer verwisseld. Blijken er twee sneden onder te zitten. Een onder aan de borst en een in het oksel. Gelukkig gehecht met draad dat vanzelf oplost. Ik keek echter in de spiegel en zag me toch een een vuistgrote donkerpaarse plek! De chirurg is waarempel echt een flink gevecht aangegaan......
Doet me deugd!
xxx
Okkie
Doordat ik bloedverdunners slik voor m’n hart blijft de drain best veel, bijna fluor rozegekleurd, wondvocht uit mijn lichaam transporteren. Het lijkt een beetje op frambozensap maar dan zonder pitjes. Gisteren wilde ik naar de raam toe vliegen omdat ik muggen ontdekte buiten -heb nog steeds een muggenfobie- brak m’n nek bijna over het frambozensap-zakje met aanhorende slang. Ha-ha, bleek er bij nader inzien toch muggengaas achter de open klepraam te zitten, was de paniek helemaal voor niets geweest.
Anderhalve week geleden, de nacht na de bioptie, kon ik van de pijn niet slapen. Had me heerlijk op m’n rechterzij genesteld. De plekjes in kankerborst, waar met een soort hele dunne appelboor weefsel was verwijderd, deden ongelofelijk veel pijn. Heel vreemd, het was de hele avond wat gevoelig maar nu werd het toch wel erg naar. Dan maar weer eruit en met 2x500 mg paracetamol achter m’n kiezen daarna toch proberen de slaap te pakken.
De eerste nacht hier weer hetzelfde verhaal. Op vrijdagmiddag zonder problemen met Peter en ex-buurman zitten kletsen. Toen ze vertrokken waren deed het een beetje pijn maar dat was met paracetamol onder de duim te houden. O wee als ik een beetje op m’n rechterzij probeerde te draaien! De tranen sprongen in mijn ogen.
Zo gauw ik terug draaide op mijn rug trok de pijn weg. Ik heb me suf liggen piekeren wat er aan de hand was, deed uiteindelijk een geniale ontdekking.
Op het moment dat de arts de wondjes c.q. wonden afplakt lag ik al dan niet onder narcose op mijn rug.
Kankerborst is al jaren niet meer in dusdanige staat dat hij pront recht naar voren wijst. In ligstand waaiert ze lichtjes plat rond uit. De pleisters hebben eveneens die vorm meegekregen. Op het moment dat ik ga draaien verandert de vorm van van de borst maar plakkers rekken niet mee.
Dat getrek van verband en pleisters op de wond veroorzaakt daarom die ellendige pijn die gewoon verdwijnt als ik rustig op m’n rug blijf liggen.
Dit lijkt me een serieus gevolg van de wet van de zwaartekracht.
Bah! Hadden ze mij dit nu niet even vantevoren kunnen vertellen?
Om het ziekenhuisleven een beetje te veraangenamen krijgen alle borstkanker patienten hier een ‘Think Pink’ kussentje in de vorm van de letter ‘V’. Het zorgt ervoor dat je arm niet tegen je borst ligt en dat je steun hebt om de arm iets hoger te houden. Echt een heel aangenaam in Ikea-stijl gebloemd hebbedingetje waar ik heel erg blij mee ben.
Vanmorgen is het verband voor de eerste keer verwisseld. Blijken er twee sneden onder te zitten. Een onder aan de borst en een in het oksel. Gelukkig gehecht met draad dat vanzelf oplost. Ik keek echter in de spiegel en zag me toch een een vuistgrote donkerpaarse plek! De chirurg is waarempel echt een flink gevecht aangegaan......
Doet me deugd!
xxx
Okkie
1 reactie
Kan je niet voorstellen dat ze eesn niet voordien kunnen zeggen welke ongemakken je hebt na de ingreep.
Je bent mijn "Kleine Held" en zal 4,5,6 mei zingen met jou in mijn gedachte zoveel is zeker.