03.15 uur : ‘The sky is crying’.

Heb een paar uur onrustig geslapen. De zondagavond had ik besteed aan het doorlezen van een aantal blogs van medeschrijvers en schrijfsters op dit forum. Echt vrolijk werd ik daar niet van. Ik blijf me mateloos verbazen over de verbijsterende drama’s die velen in hun radeloosheid toch nog op een treffende wijze in woorden weergegeven. Sommige verhalen tarten alle werkelijkheid. Hier word ik heel stil van.
Hoe groot kunnen mensen zijn in hun kleinheid.....
Respect!

Het lijkt erop dat de realiteit nu pas bij mij begint door te dringen. Had deze avond een heel fijn gesprek over de telefoon met m’n jongste zoon. Ik hoorde aan zijn stem dat ook hij even een stukje onbevangenheid kwijt was. Ja, niet zo vreemd natuurlijk. Toegetreden tot het legioen van al die mensen die een familielid, vriend, collega etc. etc. hebben die kanker heeft.
Vroeger noemde met het de ziekte ‘K’. Tegenwoordig mag je het hele woord in je mond nemen, rond laten draaien en met een luid rollende ‘r’ zo ver mogelijk uitspugen. Wat een vieze smerige rotziekte is het toch.....

Tijdens een soort evaluatiegesprek vorige week met mijn huisarts vertelde ik haar dat ik me enigszins bezorgd maakte over het feit dat ik zo nuchter met de nieuwe werkelijkheid omging. Twee dagen complete chaos, puin ruimen en verder. Huisarts zei me dat dit in feite prima was omdat een mens dan toch nog tijdens zware emotionele dagen de ratio voorhanden heeft om bepaalde noodzakelijke beslissingen te kunnen nemen.
Ik heb daar mijn bedenkingen bij. Ik heb dit eerder meegemaakt. Ik was nog geen dertig toen ik te horen kreeg dat m’n schitterende zes weken oude babymeisje slechts een paar jaar te leven had. Chaos, puin ruimen en verder.

Vele, vele jaren later sukkelde ik in een vette, dikke, smerige depressie. Wat heb ik diep gezeten! De bodem van die put kan ik nu nog uittekenen. Het heeft me een jaar of twee elke week een bezoekje aan de psychiater gekost en uiteindelijk kon ik weer heel voorzichtig over de rand heen kijken om verder te kunnen.

Nu had ik nog geen traan gelaten. Zelfs geen pieperdepiep klein druppeltje verdrietig vocht kon ik eruit
persen. Ik moest daar verandering in aanbrengen en wist ook hoe.
Nadat ik een aantal blogs had gelezen was mijn pantser al redelijk gebarsten. De deur heb ik dicht gedaan. Koptelefoon op m’n kop en snoeihard Stevie Ray Vaughan geluisterd met zijn ijzingwekkende snijdende gitaarsolo in ‘The sky is crying’.

Niet alle versies zijn even schitterend maar er is er een die hakt er meteen bij mij in. Het doet pijn en niet zo weinig ook. Ik vraag niet ‘Waarom ik?’ maar denk ‘Waarom ik niet?’.
Het is helaas zoals het is.

Deze nacht moet ik ook stilletjes gehuild hebben want ik werd om kwart over drie met tranen in m’n ogen wakker en dacht aan mijn mooie, lieve overleden zusje. Ik hield zo verschrikkelijk veel van haar en ook zij werd de pineut. Vijf jaar geleden.
Tja.....

Ik ga proberen nog wat te slapen en dan zien we morgen wel weer verder.
Welterusten,

liefs,
Okkie