Pijnlijke reis door ‘kip zonder kop gedrag’

Deze blog schijf ik in Piemonte, in m’n bed. Twee dagen hebben we erover gedaan om met aanhanger, beest en volgepakte auto hierheen te komen.

Juist voordat we vertrokken ontving ik een Appje:
‘Je kankerstokje is helaas overgedragen, maar dan naar mijn kant van de familie.....’ Het door mij overgenomen estafettestokje van schoonzusje Betty had ik beschreven in mijn eerste blog.
Zijn we amper twee maanden verder, dan dit. Zendster in deze is vriendin van neefje. Haar moeder blijkt nu eveneens behept te zijn met dat absurde borstkankervirus.

Opnieuw drama en opschudding in weer een andere familie. Het gaat maar door en door....Onafwendbaar dendert kankertrein de globe over.
Zendster liet me ook weten dat ze graag meelas; kon ze zo’n beetje inschatten wat er aan zat te komen. Je zult maar ergens begin twintig zijn en dit bericht over je moeder op je bordje krijgen!

De reis naar ons zomerverblijf in CC begon aardig maar bleek uiteindelijk een grote, doffe ellende. Een drama in vele bedrijven.
Alles ook nog eens veroorzaakt door mijzelf. De meest domme kip zonder kop, ooit voortgebracht.

Twee keer per week lymfedrainage. Laatste keer, dag voor vertrek, eveens een pijnlijke spier aangepakt. Veel getrek, geduw, gekneed in mijn oorlogsgebied.
Dag daarna 1200 km in twee etappes proberen weg te werken. Roerloos zittend, tussen volgepakte tassen op de vloer, koffers in mijn rug. Compleet gemummificeerd.
Ja, dan bleek op een gegeven moment dat ik langzaam begon vol te lopen met vocht. Mijn waterhuishouding werd niet meer geactiveerd, sluizen sloten zich.

Bij aankomst op ons overnachtingsadres kon ik bijna niet meer lopen. ‘Michelinmama’. Dikke voeten, benen. Buik was eveneens in omvang toegenomen. Knobbels op mijn kankerarm. Kankeroksel was nog het meest pijnlijke onderdeel van alle ellende. Het voelde alof er een klotsende zak knikkers onder m’n oksel hing. Elke stap ging door merg en been. Rondom oksel had zich eveneens vocht verzameld. Moest proberen die vochtzakken niet tegen elkaar aan te laten tikken.’Au, au en nog eens au’!

Ik wilde maar een ding, slapen. Ik was dood- en doodmoe.
Nadenken zou ik morgen wel weer doen. Honger had ik niet.

Manlief verzamelde alle badhandoeken om onder voeteneind te leggen. Haalde bij receptie een extra hoofdkussen; arm moest boven schouder uitsteken. Met twee sierkussentjes erbij ging dat lukken. Geen badkamer gezien. Plat.

Het hele hotel heb ik die nacht bij elkaar geschreeuwd; moest uit bed gehesen worden om naar de wc te gaan.
Gevloekt, gekrijst. Peter riep alleen maar ‘sssssst!’.
Ja, lekker. Gestrekte arm voelde alsof er met messen in oksel werd gesneden. Mijn hemel, wat had ik mezelf aangedaan.

We hadden veel, veel vaker moeten stoppen. Op en neer wandelen. Armoefeningen doen. Proberen de drainage op gang te houden.
Ik heb nu nog steeds problemen. Ga maar weer even proberen te slapen. Kijken hoe het vandaag verloopt maar leuk is anders!

liefs,
xxx
Okkie