Nog steeds pijnlijk vochtgeneuzel!

Heb geprobeerd in slaap te vallen, lukte helaas niet. Manlief ligt als een rund te ronken; teveel heerlijk alcoholhoudend druivensap naast zijn bordje vanavond. Oudste broer (zondagmiddag aangekomen) had voor ons drietjes een fantastische maaltijd voor elkaar gebokst. Een van zijn lekkerste wijnen werd daarbij opengetrokken; natuurlijk moest de fles leeg. In mijn glas slechts een bodempje; voor de smaak.
De pijn onder mijn oksel is reden nummer twee. Wat een gekloot nog steeds!

Zaterdagmiddag na aankomst kwam al snel tuinmeneer informeren of we tevreden waren over zijn noeste arbeid. Normaal gesproken springen wij meteen in het rond met maaier en allerlei ander tuingerief maar nu is ‘normaal’ niet normaal meer. Hij was duidelijk verheugd mij te zien, nam me in zijn knoestige armen, drukte mij tegen zich aan. Kusjes vlogen links en rechts....
Hartverwarmend maar o zo pijnlijk! Kreunend zakte ik zachtjes naar beneden.
Om het schrikeffect voor hem iets te verzachten produceerde ik een ferme klapzoen op zijn gestoppelde wangen.

Daarna meteen het bed in. Was was ik blij uitgestrekt te kunnen gaan liggen na die helse autorit! Het duurde nog geen half uur of ik hoorde buiten opnieuw geratel. Mijn lieftallige Italiaanse dragonder van Albaneese orgine, mijn schoonmaakmevrouw, maakte zich op om mij te komen bespringen. Ik hoorde haar met ferme, resolute stappen naderen, door heel de benedenverdieping tot in onze slaapkamer, naast het bed.

Het dekbed had ik al tot m’n neus omhooggetrokken. Er restte niets anders dan een donkerblauw kanker-slaapmutsje waaronder twee lichtblauwe, tranerig, pijnlijk kijkende oogjes.
Wat doet mijn fantastische ‘cara mia’?
Ze werpt zich, als een leeuwin tussen haar welpjes, boven op mij. Kust alles wat nog zichtbaar was. Handen, vingers, wangen, voorhoofd.

Wow, weer zo’n warme begroeting. Ontroerend....
De okselpijn was te erg om van dit heerlijke moment te kunnen genieten. Duidelijk van mijn voorkomen geschrokken, bestookte ze me met alleen maar vragen en nog eens vragen. Voordat mijn beneveld brein het Italiaans enigszins kon omzetten in een vertaalde vraag spuugde mevrouw al weer de volgende over het dekbed heen.
Help!
Het lukte me om haar duidelijk te maken dat ik heel erg moe was en slaap, veel slaap nodig had. Na een tijdje ging de schat terug naar buiten, besprak de rest met manlief. Pffffft.

Vrienden van ons hadden alle buitenmeubeltjes vanonder hun winterzeil tevoorschijn getoverd. Alles stond keurig, als vanouds, op z’n vaste plekje. Op de eettafel een wijnfles met rode en witte rozen.
Het leek alsof we niet weg waren geweest!

Terwijl ik dit schrijf springen de tranen in mijn ogen. Iedereen hier in de buurt weet wat er in onze twee gezinnen aan de hand was, nog is. Ze leven ongelofelijk mee. Het ligt niet in hun aard om daarover te spreken, vragen te stellen. Allen zijn van oorsprong hardwerkende landarbeiders. Deze generatie of de vorige. Wijnindustrie. Druiven, miljoenen druiventrossen worden jaarlijks verwerkt tot datgene, waar manlief nu zo van ligt te knorren.
En dan zo plotsklaps die intens verwarmende ‘Fijn dat jullie er even tussen uit konden’ begroeting. Woorden zijn verder overbodig......

Ja, maar nu die arm nog.

Na perfect advies van kankercollega op dit forum had ik inmiddels een lijstje met oedeemtherapeuten opgesteld. Echter, vanmorgen ontdekte ik tijdens het douchen dat het vocht onder m’n oksel veranderd was in een harde, hangende schijf. Elkaar vastklampend eiwitrijk vocht. Balen!
Die had ik ook in m’n borst gehad (nog een beetje), het heeft vele sessies geduurd om het te laten verminderen. Dat ging met therapie dus niet opschieten.....
Borstverpleegkundige in Antwerpen gebeld. ‘Wat te doen’? Zachte tegendruk was geoorloofd. Compressie-okseltjes zijn echter tussen de wijnvelden niet voorhanden. Manlief kwam met zelfklevend verbandachtig materiaal thuis en verbond me vakkundig. Voelde heerlijk!

Totdat we naar oudste broer moesten. Paracetamol hielp niet meer. Even toch naar verband kijken. Bleek het mooi plat, strak aangebrachte harnas zich ontpopt te hebben tot striemende, knellende, opgerolde verbandstreepjes. Kankerzooi! Zat flink in mijn pijnlijk oksel geklemd. Moest een schaar aan te pas komen om me te ontbanden. Teringgedoe, klote kanker!
Ik kon wel janken maar had ook honger. Eetlust won. De tranen heb ik zojuist tijdens het schrijven laten rollen.

Alle verdere verwensingen bewaar ik nog even.
Manlief is inmiddels gekalmeerd, ik ook. Kijken of slapen nu gaat lukken...

liefs,
xxx
Okkie