Pijn van binnen.
Langzamerhand laat ik mijn gevoelens over ons ernstig door elkaar geklutst leven toe. Ik probeer nu weer een beetje verder te kijken. Mijn, ter zelfbescherming tegen teveel emoties, gesloten coconnetje begint te jeuken. Ik zal naar buiten moeten krabbelen, begin daar steeds meer behoefte aan te voelen, zin in te krijgen, hoewel.....
Die confrontatie is pijnlijk.
Op het moment dat manlief en ik begrepen dat het afscheid van Betty naderende was, zijn we meteen onze reisannuleringsverzekering gaan doorlezen. We zouden met vrienden uit IT naar Nashville en Memphis reizen. Zij vanuit Milaan, wij vanaf Brussel. Beiden vluchten (via Miami) hadden we zo gepland dat onze vrienden nog net de huurauto konden oppikken om gezamenlijk ‘s-avonds naar ons overnachtingsadres te rijden. De hele winter hadden we voorpret gehad, genoten van het vooruitzicht.
Reden van annulering werd uiteindelijk gewijzigd van ‘overlijden familielid’ in ‘onontkoombare behandeling wegens dodelijke ziekte’ , of zoiets.
Bam, eerste realityklap. Deed me niks. Ontvangen foto’s zelfs niet bekeken.
Manlief en ik wonen een half jaar in Italië èn een half jaar in België. In beiden landen hebben we een sociaal leven, vrienden, een dagelijks leven met bijhorend ritme. We voelen dit niet als ‘op vakantie zijn’. De onlangs door vrienden gestuurde foto’s van onze tuin, het terras waarop keramiek potten met oleander en citroen, boomgaard, maken me nu pas verdrietig. Droog, dor, bruin.
Realitycheck nummero due.
Kwam hard binnen!
Alle aankomst- en vertrekmomenten van AirB&b gasten in Juli worden door papa van zusje’s kids afgehandeld. Zo lief om vrijwillig deze taak op zich te willen nemen!
Toen ik het hoorde was ik alleen maar blij, nu kruipt verdriet langs de randjes van mijn herinnering naar buiten. Het was zo’n geweldig geschenk om gezinnetjes trots te mogen rondleiden, ze wegwijs te maken. Op dag van aankomst voor ze te mogen koken. Verwennen, vertroetelen.
Hun vakantie-ervaring in vijf sterren terug te zien op de pagina.
De ‘Kunstig Genieten’ week, een workshop voor mensen die van schilderen of tekenen houden, gaat ook gewoon door. Een van Peter’s vele zusjes komt die week voor 13 man 3x per dag de maaltijden verzorgen. Lief, zo hartverwarmend maar o zo pijnlijk om dit uit handen te moeten geven.
Verder denken doe ik nu even niet. Ik ga dan waarschijnlijk teveel missen. De afstand is net te groot om tussen de bedrijven door een kopje koffie te gaan drinken.
Volgende maand, rond de tiende, proberen we toch, tussen de chemo’s door, even daar naar toe te rijden, er een weekje te verblijven.
Ben bang dat het een hele pijnlijke week wordt.
Tja, hopelijk zijn oudste broer met dochter incl. gezin nog aanwezig. We kunnen gezellig gaan eten met vrienden. Peter kan zich uitleven op de grashelling. Er zal veel gemaaid moeten worden.
Weet je, eigenlijk zie ik het wel.
Van binnen echter schuift mijn vergelegen gemis langzaam langs mijn horizon.
De pijn blijft.
Liefs,
xxx
Okkie
Die confrontatie is pijnlijk.
Op het moment dat manlief en ik begrepen dat het afscheid van Betty naderende was, zijn we meteen onze reisannuleringsverzekering gaan doorlezen. We zouden met vrienden uit IT naar Nashville en Memphis reizen. Zij vanuit Milaan, wij vanaf Brussel. Beiden vluchten (via Miami) hadden we zo gepland dat onze vrienden nog net de huurauto konden oppikken om gezamenlijk ‘s-avonds naar ons overnachtingsadres te rijden. De hele winter hadden we voorpret gehad, genoten van het vooruitzicht.
Reden van annulering werd uiteindelijk gewijzigd van ‘overlijden familielid’ in ‘onontkoombare behandeling wegens dodelijke ziekte’ , of zoiets.
Bam, eerste realityklap. Deed me niks. Ontvangen foto’s zelfs niet bekeken.
Manlief en ik wonen een half jaar in Italië èn een half jaar in België. In beiden landen hebben we een sociaal leven, vrienden, een dagelijks leven met bijhorend ritme. We voelen dit niet als ‘op vakantie zijn’. De onlangs door vrienden gestuurde foto’s van onze tuin, het terras waarop keramiek potten met oleander en citroen, boomgaard, maken me nu pas verdrietig. Droog, dor, bruin.
Realitycheck nummero due.
Kwam hard binnen!
Alle aankomst- en vertrekmomenten van AirB&b gasten in Juli worden door papa van zusje’s kids afgehandeld. Zo lief om vrijwillig deze taak op zich te willen nemen!
Toen ik het hoorde was ik alleen maar blij, nu kruipt verdriet langs de randjes van mijn herinnering naar buiten. Het was zo’n geweldig geschenk om gezinnetjes trots te mogen rondleiden, ze wegwijs te maken. Op dag van aankomst voor ze te mogen koken. Verwennen, vertroetelen.
Hun vakantie-ervaring in vijf sterren terug te zien op de pagina.
De ‘Kunstig Genieten’ week, een workshop voor mensen die van schilderen of tekenen houden, gaat ook gewoon door. Een van Peter’s vele zusjes komt die week voor 13 man 3x per dag de maaltijden verzorgen. Lief, zo hartverwarmend maar o zo pijnlijk om dit uit handen te moeten geven.
Verder denken doe ik nu even niet. Ik ga dan waarschijnlijk teveel missen. De afstand is net te groot om tussen de bedrijven door een kopje koffie te gaan drinken.
Volgende maand, rond de tiende, proberen we toch, tussen de chemo’s door, even daar naar toe te rijden, er een weekje te verblijven.
Ben bang dat het een hele pijnlijke week wordt.
Tja, hopelijk zijn oudste broer met dochter incl. gezin nog aanwezig. We kunnen gezellig gaan eten met vrienden. Peter kan zich uitleven op de grashelling. Er zal veel gemaaid moeten worden.
Weet je, eigenlijk zie ik het wel.
Van binnen echter schuift mijn vergelegen gemis langzaam langs mijn horizon.
De pijn blijft.
Liefs,
xxx
Okkie
