‘Niet doodgaan, hoe doe je dat?’

De titel van mijn blog kreeg ik -zonder dat ze dit maar enigszins in de smiezen had- vannacht heel voorzichtig door een vriendin aangereikt nadat ze mijn blog van gisteren had gelezen. Eerst stuurde ze net voor twaalf een Appje met de vraag of ik eventueel de link naar de boekbespreking in het NRC (Nederlandse krant) al had: ‘Beter worden is niet voor watjes’. Daarna volgde de mail met wat meer informatie.
Raak. De korte beschrijving trof meteen doel.

Worstelen, worstelen en nog eens worstelen. Welke uitkomst het ook geeft.
Een pijnlijk verlies uit een ver verleden wat zich quasi nonchalant naar de oppervlakte beweegt. Kleine ongemakken die uittgroeien tot grote obstakels. Goedbedoelde uitspraken van omstanders die je heel verdrietig kunnen maken.
De rafelige, pijnlijke realiteit in het leven van een kankerlijder.
Dank je lieve vriendin. Ik zal mijnheer Bol.com vandaag nog even blij maken!

Gisteren had ik het helemaal gehad hier. Ik moest weg. Weg. Mensen om me heen. Deelnemen aan het ‘gewone’ leven. Op adem komen.
Welke mogelijkheden zijn er in het Antwerpse op een zaterdagmiddag? Naar de stad lopen trok ik niet. Ik was nog steeds ernstig wiebelig en moest me behoeden voor een pijnlijke val op de kasseitjes. Een gebroken ‘whatever’ kon er toch echt niet bij.
’Wommelgem’ leek een prima keuze. Veel winkels, brasseries en bovenal heel veel mensen. Kon ik misschien schoenen bij m’n feestjurk gaan zoeken.

Een groot gedeelte van het parkeerterrein was ‘onder constructie’. Dit ging ‘m dus niet worden.
Daarna richting IKEA. Had nog niet geluncht. Het moest daarom een gelegenheid zijn waar ik iets naar binnen kon schuiven. Peter zette mij samen met mijn onafscheidelijke drain, in gezelschap van m’n gsm keurig opgeborgen in een oude tennistas, in de parkeerkelder net voor de ingang om de auto verder op te parkeren.

Ik heb genoten! Van mijn zalmsalade inclusief wijntje plus water erbij. Van de reuring.
Gewoon van het leven.....
Nooit gedacht dat ik ooit in zo’n positie terecht zou kunnen komen. Ik was hartpatiënt. Zo vaak heb ik ‘dankjewel’ gezegd omdat mijn probleem alleen maar ‘technisch’’ was. Nu ben ik een kankerlijder met hartproblemen. Je had me moeten zien zitten......Het meest ultieme genot op een zaterdagmiddag!

De slimme meubelgigant uit het geboorteland van mijn lief laat je meestal niet met lege handen vertrekken. Een rotan stoeltje voor op het balkon, glazen waterkan met deksel, kleurige servetten plus spiegel die we op de deur in de slaapkamer willen bevestigen.
Hier komen we de hongerwinter wel mee door!

Vanmiddag gaan we oudste broer opzoeken. Ben nog niet gewend aan het idee dat hij nu een relatief jonge weduwenaar is. Wat een afschuwelijk woord! Vervang het door ‘alleenstaande’.
Neem tegelijkertijd m’n bakblik van de appeltaart mee terug en misschien kunnen we nog wat over Italië praten. Afgelopen jaren bleven zij achter of weg voor de chemokuren en nu zijn de rollen omgedraaid. De rolwisseling heeft nog geen dag geduurd. Bizar!
Ik geloof dat broerlief ergens volgende week richting Piemonte gaat rijden. Zal voor hem niet makkelijk zijn. Ik voel met hem mee.

Morgen gaan we horen welk pad de oncoloog voor mij in gedachten heeft. Morgen gaat de drain eruit. Morgen gaan ze de hechtingen verwijderen (waren toch niet oplosbaar). Morgenmiddag krijg ik hele fijne visite.
Wat heerlijk dat er nog een ‘morgen’ is!

liefs,
xxx
Okkie