De schaamte voorbij.

Grote en kleine ergernissen, onzekerheden, frustraties, angsten en wat ik al niet meer bedenken kan moeten op een gegeven moment geventileerd worden. Inslikken leidt tot lichamelijk gedoe. Gisterenavond was mijn moment.

Vol goede moed maakten we ons op om de honderdvijftig kilometers richting oudste broer weg te werken toen het ons toch wel verstandig leek om eerst nog even het containertje van mijn drain te verversen. Konden we meteen op maandag bij de arts constateren hoeveel cc er op de waarschijnlijk laatste draindag nog was bijgekomen. Manlief zat wat te haspelen met aan- en afkoppelen, ik was in gedachten bezig met de dingen die ik mee wilde nemen voor broer toen ik ineens een ‘pffffff’ geluid registreerde.

Ik schrijf met opzet niet ‘hoorde’ want de door glazen wanden gescheiden hersendelen kunnen momenteel vaak alleen maar waarnemen terwijl de ‘klik’ uitblijft. Ik ben ergens onderweg ‘oorzaak’ en ‘gevolg’ kwijtgeraakt.
De terugreis later op die dag verliep niet zonder horten en stoten; zacht uitgedrukt.

Tweehonderd meter voor ons, iets voor acht, vlamde een wagen op de A27 tegen de vangrail. Een ware invasie van ziekenwagens, brandweer, politie passeerden ons op de vluchtstrook. Traumahelicopters landden. Dit was duidelijk geen aangereden viervoeter.
Gevolg: we zaten uren muurvast. Konden niet voor-of achteruit. We belden nog jongste broer, die op loopafstand van dit hele gebeuren woonde, om eventueel later koffie te komen drinken. Als het tè laat zou worden dan ging het over. Inmiddels was het gaan stortregenen. Het hemelwater passeerde gegarandeerd mijn blaas want ik stond zowat op springen.

Broek en slip naar beneden geschoven, voederbak van onze hond op de zitting, tennistas met drain lichtelijk opzij gedraaid. Half hangend aan het handvat rechts boven mijn stoel kon ik uiteindelijk de begeerde opluchting ervaren.
Gelukkig waren de ramen van het personenbusje naast ons redelijk beslagen....
Terwijl we daar zo zaten te hannessen wilde manlief opeens naar de drain kijken. Het zag er zo ‘droog’ uit. Inderdaad, er was geen druppel uit mijn lichaam gevloeid. ???????
Op hetzelfde moment tikte een agente tegen het raam met het verzoek of we de auto rustig wilden draaien om via de vluchtstrook terug te keren. Ik moet heel ongelukkig gekeken hebben met het hele drainmateriaal in mijn handen want ze vroeg nog of we meer tijd nodig hadden of dat we meteen konden vertrekken.

Manlief had inmiddels bedacht dat hij deze ochtend het vacuüm van de drain had opgeheven, de wet van de communicerende vaten ging niet meer op. Paniek sloeg bij mij toe. Visioenen van opgezwollen oksels, exploderende geel-blauwe kankerborsten.. Kreeg even geen lucht meer. Peter stelde me gerust dat hij thuis snel een nieuwe container zou aanleggen.......
Ergens net over de grens viel bij mij het muntje tussen al dat glaswerk in m’n kop keihard op de grond.

Verbijsterd keek ik manlief aan. ‘We krijgen die drain nooit van z’n leven weer vaccuum!’ Kon ik nog net uitbrengen. ‘Het is klaar! Heb ik de hele dag als een halve imbeciel met die stomme lege drain rondgelopen en straks moet ik hem ook nog mee naar bed nemen......’
Ik was bijzonder pissed dat manlief dit onheil over me af had geroepen maar nog meer dat hij meende dat het een door ons oplosbaar ‘probleempje’ was. Waar zat zijn verstand?

Later thuis die avond heb ik nog staan tieren en schreeuwen, met alles gegooid wat ik toevallig vast had. Het was niet meer gezellig.
Waarschijnlijk is er nu helemaal niets meer aan de hand en hoef ik strakjes niet het opheffen van het vacuüm in de gaten te houden als ze de drain eruit gaan trekken.

Over een dik uur zit ik bij de oncoloog en zal ik mijn verdict aanhoren.....