Duidelijkheid.
Gisterenmiddag afspraak bij gynaecoloog/oncoloog. Stijf van de zenuwen had ik al een uur op het toilet doorgebracht. Wat ik zo apart vind elke keer, op het moment dat ik de draaideuren van het ziekenhuis binnenloop zakt mijn nervositeit langzaam weg.
Ik stel me dan voor dat al die langslopende of zittende mensen in wezen allemaal met een medisch, zeer onprettig, probleem zitten opgescheept. Niemand zit daar voor de lol. Zo’n beetje hetzelfde gevoel wat je krijgt als je in de file staat of als als je ergens woont waar door wateroverlast overal ondergelopen kelders zijn ontstaan. Een beetje in de trant van ‘gedeelde smart is halve smart’. Een gevoel van verbondenheid.
Om zeker te zijn dat alle informatie niet verminkt bij ons binnenkomt, had ik de arts toestemming gevraagd of ik het gesprek mocht opnemen. Geen probleem!
Allereerst: snelgroeiende tumor 2,5 cm., kwaadaardig, klasse III. Aantal delingen ook vrij snel (25). Hormoongevoelig. Éen lympheklier was aangetast. Alles verwijderd.
Al snel volgde een gedetailleerde opsomming van alle cycli die voor mij in het verschiet liggen.
1. Volgende week starten met een, onder plaatselijke verdoving, port-a-catch aanbrengen. Dit reservoir wordt net onder de huid onder het sleutelbeen geplaatst. Daardoor word je niet helemaal lek geprikt aangezien bloedafname en toediening chemo dan nog slechts via dit handige hulpmiddel geschiedt.
2.Vier kuren EC chemo om de 2 weken. De lastigste qua ziek zijn.
Tevens moet de dag na toediening van de chemo in mijn rijkelijk aanwezig buikvet een injectie gezet worden (thuis). Dit is bedoeld om de witte bloedcellen, die mijn lichaam tegen infecties moeten verdedigen, snel te laten herstellen. Ze worden namelijk door de chemo bijna met de grond gelijk gemaakt.
3. ‘Taxol’ kuur (12 x elke week) oftewel ‘normale’ chemo.
Spulletje wordt in eerste instantie uit de taxusplant gewonnen. Geen wonder dat men kinderen en huisdieren niet aan dat groen mag laten knabbelen!
4. Drie weken elke werkdag bestraling van kankerborst plus daarna een week elke werkdag bestraling op onheilsplek van tumor.
5. Hormoontherapie, 5 jaar lang elke dag een pilletje.
Het klinkt allemaal heel heftig en dat is het ook denk ik.
Nu zit ik nog met de lastige, maar niet onoverkomelijke, naweeën van de operatie. Kan geen bh verdragen. Kankerborst wordt door mij met m’n rechterhand ondersteunt alsof ik een uit zijn nest gevallen vogeltje terug moet zetten.
Ik heb exact hetzelfde traject redelijk van dichtbij gevolgd bij een Nederlandse dame, die permanent met haar man in een nabijgelegen dorpje bij ons in Italië woont. Zij springt sinds kort weer heel actief rond.
Zelfde kankersoort, zelfde grootte tumor, zelfde behandeling. Ook zij heeft hartritmestoornissen. Ze had het echter veel lastiger dan ik omdat ze behandeld werd in een Italiaans ziekenhuis. We hebben samen met onze partners en meerdere allochtonen in Piemonte de gesubsidieerde Italiaanse lessen voor buitenlanders gevolgd. Haar niveau was zowat te vergelijken met het mijne. Niet echt geweldig.
Heb zoveel respect dat ze het er zo goed vanaf gebracht heeft. Chapeau!
Deze week nog een gesprek met de medisch oncoloog die mij gaat behandelen. In dat gesprek nadere informatie over bijwerkingen, schema incl. flexabiliteit i.v.m. huwelijk zoon, etc.
Peter en ik balen als een dikke stekker dat we zo plotsklaps in dit onverwachte spiegelpaleis terecht zijn gekomen. We moeten gewoon doorlopen en goed op de grond kijken waar de strepen zijn. Af en toe een flinke aanvaring met de spiegels maar uiteindelijk komen we op het eind toch gegarandeerd weer de open lucht ingebuiteld......
Ik stel me dan voor dat al die langslopende of zittende mensen in wezen allemaal met een medisch, zeer onprettig, probleem zitten opgescheept. Niemand zit daar voor de lol. Zo’n beetje hetzelfde gevoel wat je krijgt als je in de file staat of als als je ergens woont waar door wateroverlast overal ondergelopen kelders zijn ontstaan. Een beetje in de trant van ‘gedeelde smart is halve smart’. Een gevoel van verbondenheid.
Om zeker te zijn dat alle informatie niet verminkt bij ons binnenkomt, had ik de arts toestemming gevraagd of ik het gesprek mocht opnemen. Geen probleem!
Allereerst: snelgroeiende tumor 2,5 cm., kwaadaardig, klasse III. Aantal delingen ook vrij snel (25). Hormoongevoelig. Éen lympheklier was aangetast. Alles verwijderd.
Al snel volgde een gedetailleerde opsomming van alle cycli die voor mij in het verschiet liggen.
1. Volgende week starten met een, onder plaatselijke verdoving, port-a-catch aanbrengen. Dit reservoir wordt net onder de huid onder het sleutelbeen geplaatst. Daardoor word je niet helemaal lek geprikt aangezien bloedafname en toediening chemo dan nog slechts via dit handige hulpmiddel geschiedt.
2.Vier kuren EC chemo om de 2 weken. De lastigste qua ziek zijn.
Tevens moet de dag na toediening van de chemo in mijn rijkelijk aanwezig buikvet een injectie gezet worden (thuis). Dit is bedoeld om de witte bloedcellen, die mijn lichaam tegen infecties moeten verdedigen, snel te laten herstellen. Ze worden namelijk door de chemo bijna met de grond gelijk gemaakt.
3. ‘Taxol’ kuur (12 x elke week) oftewel ‘normale’ chemo.
Spulletje wordt in eerste instantie uit de taxusplant gewonnen. Geen wonder dat men kinderen en huisdieren niet aan dat groen mag laten knabbelen!
4. Drie weken elke werkdag bestraling van kankerborst plus daarna een week elke werkdag bestraling op onheilsplek van tumor.
5. Hormoontherapie, 5 jaar lang elke dag een pilletje.
Het klinkt allemaal heel heftig en dat is het ook denk ik.
Nu zit ik nog met de lastige, maar niet onoverkomelijke, naweeën van de operatie. Kan geen bh verdragen. Kankerborst wordt door mij met m’n rechterhand ondersteunt alsof ik een uit zijn nest gevallen vogeltje terug moet zetten.
Ik heb exact hetzelfde traject redelijk van dichtbij gevolgd bij een Nederlandse dame, die permanent met haar man in een nabijgelegen dorpje bij ons in Italië woont. Zij springt sinds kort weer heel actief rond.
Zelfde kankersoort, zelfde grootte tumor, zelfde behandeling. Ook zij heeft hartritmestoornissen. Ze had het echter veel lastiger dan ik omdat ze behandeld werd in een Italiaans ziekenhuis. We hebben samen met onze partners en meerdere allochtonen in Piemonte de gesubsidieerde Italiaanse lessen voor buitenlanders gevolgd. Haar niveau was zowat te vergelijken met het mijne. Niet echt geweldig.
Heb zoveel respect dat ze het er zo goed vanaf gebracht heeft. Chapeau!
Deze week nog een gesprek met de medisch oncoloog die mij gaat behandelen. In dat gesprek nadere informatie over bijwerkingen, schema incl. flexabiliteit i.v.m. huwelijk zoon, etc.
Peter en ik balen als een dikke stekker dat we zo plotsklaps in dit onverwachte spiegelpaleis terecht zijn gekomen. We moeten gewoon doorlopen en goed op de grond kijken waar de strepen zijn. Af en toe een flinke aanvaring met de spiegels maar uiteindelijk komen we op het eind toch gegarandeerd weer de open lucht ingebuiteld......
4 reacties
Sterkte,
doortje
Mooi gezegd Doortje!
lfs
Okkie