Lastige ‘side effects’ van Taxolkuur.

Wat is het heerlijk om niet meer om 07.00 uur uit bed te stappen om op de Thuisverpleging te wachten! Nog fijner is het om dat extra anderhalf uurtje in de ochtend te mogen doorbrengen in de Ardennen.....we genieten met volle teugen van ons last minute verblijf in Spa. Manlief kan zich uitleven aan alle opgestelde apperatuur, sauna en het zwembad ergens hier beneden. Ik ben meer van de rust, het uitzicht, lekker eten...

Ik voel me de laatste tijd niet echt helemaal OK, vermoeid ook. De eerste kuur, om de twee weken, heb ik fluitend doorlopen terwijl het de zogenaamde ‘zware’ kuur zou zijn. Nu, met dat Taxol spulletje loopt het toch net een beetje anders als ik gehoopt had. Voor mij is dit een veel lastigere kuur. Elke week is natuurlijk zowiezo al best vaak; mijn lichaam krijgt niet echt kans om te herstellen.

Veel slijmvliezen in mijn lichaam laten merken dat er slijm wordt geproduceert. Normaal denk je daar nooit over na, nu is het vervelend. Tranende ogen die ‘s-morgens dichtgeplakt zitten, overdag gedept moeten worden. Met name op de dag na de chemotoediening moet ik vette zalf op mijn gezicht smeren. De tranen, die in mijn buitenste ooghoek blijven verschijnen, lijken lachrimpeltjes te willen etsen. Pijnlijk.
De chronische verkoudheid produceert veel neus- en keelvocht. Als ik nu mijn neus snuit, kleurt mijn zakdoek rood. Gelukkig nog geen bloedneuzen, het doet ook geen pijn. Wel is het doodvermoeiend om altijd met een kop vol snot te moeten rondlopen.
Hebben we ook nog de slijmvliezen bij de endeldarm of in de darmen. Precies weet ik het niet. Na het opstaan, het innemen met een glaasje water van mijn hartmedicatie, beginnen mijn darmen te verkrampen. Van de middelbare school weet ik nog dat dit ‘peristaltische bewegingen’ zijn. Elke ochtend hetzelfde ritueel. Met veel pijn op het toilet totdat de gehele darm leeg is. Daaarna niet meteen de ochtend vervolgen; nee, wachten, wachten.

Waarop: wel, de darmen/endeldarm hebben blijkbaar extra slijm geproduceerd. Zonder dat daar verder een darmbeweging aan te pas hoeft te komen moet dat slijm ook een weg naar buiten weten te vinden.
Zwaartekracht zorgt ervoor dat het op een bepaald moment het daglicht ziet. ‘Flats’, meer is het niet maar dat wil ik dat toch wel graag in het toilet gedeponeerd zien!

Mijn huid is inmiddels als vloeipapier, probeer het zo vet mogelijk te houden. Sommige stukjes huid op m’n armen zijn aan het vervellen. Gevoelige voeten, tenen, vingers. Heb veel problemen om van schoenen te wisselen. Elk ander drukpunt dan van m’n sandaaltjes levert meteen een pijnlijke blaar op. Wordt gezellig als het kouder gaat worden! Net doen zoals veel Zweden, met sokken in sandalen rondlopen. Ha-ha! Vroeger probeerde manlief dat wel eens, heb ik hem echter snel afgeleerd.....

Daarbij heb ik best veel last van spier- en botpijn in mijn benen. Gisterenavond ben ik uit bed gegaan om paracetamol te slikken. Overdag zijn mijn benen loodhoudende stroopsoldaatjes, s’avonds veranderen ze in pijnlijke, onrustige onderdanen. Knieën, scheenbeen, kuiten, voeten, alles doet pijn. Ook pijnlijk is de blaasontsteking die niet echt doorbreekt. Zit op dit moment achter een grote fles Cranberry drank. Verder los ik s-morgen een vitamine C tablet op in een glas water, enne ik drink zo veel als mogelijk!

Het zijn allemaal lastige bijkomstigheden van de kuur; niet meer en niet minder. Ik kan er goed mee leven. Ooit wordt dat verleden tijd. Wat ik wel heel vervelend vind is het gevoel van totale uitputting, nergens zin in hebben, amper kunnen lopen. Maandag start ik met de oncologische revalidatie, daarna een sessie met de psycholoog. Hopelijk kunnen we met z’n allen mijn vermoeidheidsprobleem tackelen....
Ik kijk er naar uit!

Liefs,
xxx
Okkie