Kaal en tandloos.
Wat een opluchting toen ik deze ochtend bij de kapper in een privé ruimte mocht plaats nemen. Mijn haarbos begon flink los te laten. De hele nacht haren uit m’n gezicht en mond verwijderen. Bah, ik had er spuuggenoeg van!
ik merk wel dat de mensen om me heen er veel mee moeite mee hebben dan Peter en ik. Manlief vind het zelfs ‘sexy’. Mooi toch? Hij is ook niet meegegaan om m’n handje vast te houden. De stoel naast de spiegel heb ik ervoor teruggeplaatst. Stapsgewijs gewenningsproces....
Waar ik zo benieuwd naar was: de vorm van mijn schedel. Ben er tevreden over. Wel merk ik dat ik iets meer nadruk moet gaan leggen op mijn opmaakritueel. Het stelde al niet veel voor maar net iets meer de wenkbrauwen aanzetten (of natekenen strakjes). Beetje concealer in de donkere holtes van mijn ogen. Kleurtje op de lippen. Ziet er al minder ‘ziek’ uit.
Er is een reden waarom ik het inleveren van mijn krullenbos niet als dramatisch ervaar.
Het voor mij aller, allerergste heb ik op vrouwelijk inlevergebied al meegemaakt. Zo’n twaalf jaar geleden.
Ik had werkelijk een schitterend gebit. Mooie rechte, parelwitte tanden, geheel compleet. Tandarts noemde het altijd een ‘plastic smile’. Manlief is op die bek met tanden, verpakt in de meest lieflijke glimlach die ik maar kon produceren, ooit gevallen.
Die schitterende tanden gingen op een gegeven moment los staan. Oorzaak: roken. Mijn grootmoeder van vaders zijde kende ik alleen met één lange tand in haar mond. De rest was verdwenen. Schrik voor de tandarts of zoiets. Die tand groeide en groeide en werd dubbel zo lang. Op elke foto houdt ze haar hand voor haar mond.
Wat een schrikbeeld voor een kind!
Op het moment dat bij mij diezelfde tand begon te draaien zag ik allerlei doemscenario’s opduiken. Het zal toch niet hé? Een aantal gesprekken met tandarts bracht helderheid. Er zat niks anders op dan de hele boel te laten trekken. Aan dit idee heb ik zeker een jaar moeten wennen. Wat was ik verdrietig! Mijn allermooiste lichamelijke troef zou vernietigd worden.
Helaas geen keus. Ook hier niet.
ik melde me met knikkende knieën bij een speciale tandkliniek. Als het dan toch moest dan toch op de best voor mij passende manier. Ik wilde geen gewone protheses maar een ‘klikgebit’. Hartstikke prijzig. Duurde nog een tijdje voor alle dukaten op tafel lagen. Was in de beginperiode.
Ik zou vier titanium inplantaten boven en vier onder krijgen. Op die ‘kunstwortels’ worden na een jaar de kunsttanden geplaatst. Voordeel: je behoudt je gehemelte en het zit muurvast. Geen geplak in je mond om de prothese te bevestigen. Appels en stokbrood: geen enkel probleem!
Ook had ik ervoor gekozen om alles in een keer te laten verwijderen. Was bang dat ik de tweede keer niet meer terug durfde te komen.
Ik nam plaats in de stoel, kreeg een paar injecties, een plastic koffiebekertje in m’n hand gedrukt. De bedoeling was dat ik dat bekertje vast moest blijven houden. Tandenbeul was van Duitse afkomst en sprak Nederlands met een zwaar accent. Hij begon met trekken; telkens hoorde ik een van mijn juweeltjes in die gore koffiebeker gedumpt worden. ‘Kloenk, kloenk’. Er kwam geen einde aan!
Ik kon er niks aan doen, ging associaties leggen met gebeurtenissen die me nog veel triestiger maakten.....
Hoe alleen zat ik daar!
De pijn van de wonden kwam pas s’avonds opzetten.
Pijnstillers heeft manlief vermalen om met een beetje water tussen mijn bebloedde lippen te kunnen laten zakken. Slikken ging niet.
Ik heb me nog nooit in m’n leven lichamelijk zo ongelukkig gevoeld als toen.
Ik ben nu inmiddels gezegend met mooie, neppe, witte stralend tanden. Zelfs het spleetje hebben ze weer teruggebracht......
Daar valt echt deze kaalknipbeurt bij in het niet!
Die haren komen wel terug, m’n mooie tanden ben ik voor altijd kwijt......
Liefs,
xxx
Okkie
ik merk wel dat de mensen om me heen er veel mee moeite mee hebben dan Peter en ik. Manlief vind het zelfs ‘sexy’. Mooi toch? Hij is ook niet meegegaan om m’n handje vast te houden. De stoel naast de spiegel heb ik ervoor teruggeplaatst. Stapsgewijs gewenningsproces....
Waar ik zo benieuwd naar was: de vorm van mijn schedel. Ben er tevreden over. Wel merk ik dat ik iets meer nadruk moet gaan leggen op mijn opmaakritueel. Het stelde al niet veel voor maar net iets meer de wenkbrauwen aanzetten (of natekenen strakjes). Beetje concealer in de donkere holtes van mijn ogen. Kleurtje op de lippen. Ziet er al minder ‘ziek’ uit.
Er is een reden waarom ik het inleveren van mijn krullenbos niet als dramatisch ervaar.
Het voor mij aller, allerergste heb ik op vrouwelijk inlevergebied al meegemaakt. Zo’n twaalf jaar geleden.
Ik had werkelijk een schitterend gebit. Mooie rechte, parelwitte tanden, geheel compleet. Tandarts noemde het altijd een ‘plastic smile’. Manlief is op die bek met tanden, verpakt in de meest lieflijke glimlach die ik maar kon produceren, ooit gevallen.
Die schitterende tanden gingen op een gegeven moment los staan. Oorzaak: roken. Mijn grootmoeder van vaders zijde kende ik alleen met één lange tand in haar mond. De rest was verdwenen. Schrik voor de tandarts of zoiets. Die tand groeide en groeide en werd dubbel zo lang. Op elke foto houdt ze haar hand voor haar mond.
Wat een schrikbeeld voor een kind!
Op het moment dat bij mij diezelfde tand begon te draaien zag ik allerlei doemscenario’s opduiken. Het zal toch niet hé? Een aantal gesprekken met tandarts bracht helderheid. Er zat niks anders op dan de hele boel te laten trekken. Aan dit idee heb ik zeker een jaar moeten wennen. Wat was ik verdrietig! Mijn allermooiste lichamelijke troef zou vernietigd worden.
Helaas geen keus. Ook hier niet.
ik melde me met knikkende knieën bij een speciale tandkliniek. Als het dan toch moest dan toch op de best voor mij passende manier. Ik wilde geen gewone protheses maar een ‘klikgebit’. Hartstikke prijzig. Duurde nog een tijdje voor alle dukaten op tafel lagen. Was in de beginperiode.
Ik zou vier titanium inplantaten boven en vier onder krijgen. Op die ‘kunstwortels’ worden na een jaar de kunsttanden geplaatst. Voordeel: je behoudt je gehemelte en het zit muurvast. Geen geplak in je mond om de prothese te bevestigen. Appels en stokbrood: geen enkel probleem!
Ook had ik ervoor gekozen om alles in een keer te laten verwijderen. Was bang dat ik de tweede keer niet meer terug durfde te komen.
Ik nam plaats in de stoel, kreeg een paar injecties, een plastic koffiebekertje in m’n hand gedrukt. De bedoeling was dat ik dat bekertje vast moest blijven houden. Tandenbeul was van Duitse afkomst en sprak Nederlands met een zwaar accent. Hij begon met trekken; telkens hoorde ik een van mijn juweeltjes in die gore koffiebeker gedumpt worden. ‘Kloenk, kloenk’. Er kwam geen einde aan!
Ik kon er niks aan doen, ging associaties leggen met gebeurtenissen die me nog veel triestiger maakten.....
Hoe alleen zat ik daar!
De pijn van de wonden kwam pas s’avonds opzetten.
Pijnstillers heeft manlief vermalen om met een beetje water tussen mijn bebloedde lippen te kunnen laten zakken. Slikken ging niet.
Ik heb me nog nooit in m’n leven lichamelijk zo ongelukkig gevoeld als toen.
Ik ben nu inmiddels gezegend met mooie, neppe, witte stralend tanden. Zelfs het spleetje hebben ze weer teruggebracht......
Daar valt echt deze kaalknipbeurt bij in het niet!
Die haren komen wel terug, m’n mooie tanden ben ik voor altijd kwijt......
Liefs,
xxx
Okkie
