Gelukkig, speech met krullen!
Tot en met nu voel ik alleen af en toe een ferme opvlieger rond me heen zoemen. Rode wangen, rode kop; heet oplaaiend vuur dat via al mijn poriën wil ontsnappen. Het doet me ontwaken in de nacht. Vreemd! Ik veronderstelde dat dit in het allerlaatste stadium van mijn kuur zou gaan gebeuren: vijf jaar hormoonpillen slikken aangezien ik hormoongevoelige kanker heb.
Litteken oksel begint te jeuken, voorteken van goede genezing hoop ik. Litteken borst doet niks. Het gejeuk heb ik misschien door het overige gekut helemaal gemist.
Vocht in arm, maar nu ook op andere plaatsen, krijgt even de aandacht. Benen zijn zwaarder, buik was lichtelijk opgezet volgens vlinderkinesist. Vanmorgen kreeg mijn middelste gedeelte een flinke lymfedrainage. Er werd gerold, geduwd en geknepen. Vlinderhandjes hadden een andere rol toebedeeld gekregen. Ook daaarin voelden ze zich goed op hun gemak. Ik had die ochtend nog niet veel vocht binnengekregen, moest daarna wel vier keer in galop richting privé-toilet om het vrij baan verleende vocht te kunnen lozen. Heel apart!
Gisterenmiddag kwam een zeer coole gast, middelbare leeftijd, motorhelm onder z’n arm geklemd, in het leder gekleed de trap in ons gebouw omhoog rennen. Ik zat op de thuisverpleging te wachten. Die zou de spuit, met materiaal om de witte bloedlichaampjes in record tempo te activeren, in mijn buik komen zetten. Ik was enigszins overdonderd door al dat ingepakte testosterongeweld wat ineens voor mijn neus stond.
Hemellief, ook hier had ik een totaal ander verwachtingspatroon. Denk toch dat we die bink er in blijven houden. Zelf aanleren kan, huisarts was ook bereid mee te werken maar hier werd toch wel de meest aangename uitvoering van thuisverpleging op een dienblaadje naar binnen geschoven. Er zat nog net geen strikje om!
Zelfs manlief keek lichtelijk verbijsterd in het rond, ontdooide enigszins toen verpleger eveneens hondenliefhebber bleek te zijn. Ruwe bolster, blanke pit......
Deze avond was ik ook weer een heel gelukkig mens. Ik had de eer een expositie te mogen openen van een van onze kunstvrienden. Een heel dierbare vriend. Kunstvriend is in staat zijn wezen, zijn zijn, met behulp van verf om te zetten in ontroerende, realistische kunst. Het raakt je. Heb geen verstand van kunst. Weet wel wanneer het iets in mijn zielekoffertje teweeg brengt.
Vijfentwintig mei, vandaag dus, was de eerste belangrijke datum die ik aan oncoloog had doorgegeven. Deze datum zou, als het even kon, nog met volledige haarbos gehaald moeten worden. Dat lukte! Volgende datum was eind volgende week, trouwfeest zoon. Denk dat dit ook gaat lukken Heerlijk!
Hoe snel prioriteiten kunnen wijzigen!
Nu stond ik daar met m’n helende oksel en arm. Geheel ingepakt in mijn compressiehemdje. Borsten tussen mijn ribbenkast geperst.. Grote pleister op gat porte-a-cach, daar hadden pleisterranden een flinke irritatie met wondvocht veroorzaakt.
Speech was goed voorbereid. Voelde me in m’n uitgekozen kleding ook geheel op m’n gemak. Moest op een aardappelkistje plaats nemen, in plaats van achter een catheter. Ging ook prima.
Het was een vrij persoonlijk, op kunstvriend toegesneden, woord.
Deze luisterde ontroerd. Overige gasten hielden ook hun aandacht erbij. Naarmate ik echter verder in mijn tekst vorderde, klommen de zenuwen tussen mijn lymfebanen vanuit mijn buik vrij rap omhoog, nestelden zich in mijn keel, tussen mijn stembanden.
Ik voelde mijn keel dichtknijpen, stemmetje werd dunner.
Op het moment dat ik mijn lief een paar dagen geleden de tekst voorlas, barste ik in tranen uit. Dat tere, breekbare moment kwam steeds dichterbij, was onomkeerbaar aanwezig.
Als door een wonder liep het als een trein totdat ik aan de laatste pagina toe was gekomen. Afwezig. Nergens te vinden. Ik bladerde snel alle blaadjes door in de hoop het nakomertje te kunnen traceren.
Weg, gewoon weg.
Ik raakte niet in paniek. Was wel even de kluts kwijt. ‘Tjee, dat mij dit nu moest overkomen!’ Keek in het rond alsof daar de oplossing te vinden was. Starende ogen, verwachtingsvolle gezichten.
Gelukkig wist ik nog een beetje op welke wijze ik had willen afronden. En het lukte! Yes!
Opgelucht legde ik de pannen erop.....
Een paar maanden geleden zou me dit niet zo gemakkelijk zijn afgegaan. Zou ik dagen vantevoren buikpijn hebben gehad. Had ik wel tig keren mijn kleding in gedachten gewisseld. Nu was het echt van ‘What the fuck’ en dat voelt goed!
Veel liefs,
xxx
Okkie
Litteken oksel begint te jeuken, voorteken van goede genezing hoop ik. Litteken borst doet niks. Het gejeuk heb ik misschien door het overige gekut helemaal gemist.
Vocht in arm, maar nu ook op andere plaatsen, krijgt even de aandacht. Benen zijn zwaarder, buik was lichtelijk opgezet volgens vlinderkinesist. Vanmorgen kreeg mijn middelste gedeelte een flinke lymfedrainage. Er werd gerold, geduwd en geknepen. Vlinderhandjes hadden een andere rol toebedeeld gekregen. Ook daaarin voelden ze zich goed op hun gemak. Ik had die ochtend nog niet veel vocht binnengekregen, moest daarna wel vier keer in galop richting privé-toilet om het vrij baan verleende vocht te kunnen lozen. Heel apart!
Gisterenmiddag kwam een zeer coole gast, middelbare leeftijd, motorhelm onder z’n arm geklemd, in het leder gekleed de trap in ons gebouw omhoog rennen. Ik zat op de thuisverpleging te wachten. Die zou de spuit, met materiaal om de witte bloedlichaampjes in record tempo te activeren, in mijn buik komen zetten. Ik was enigszins overdonderd door al dat ingepakte testosterongeweld wat ineens voor mijn neus stond.
Hemellief, ook hier had ik een totaal ander verwachtingspatroon. Denk toch dat we die bink er in blijven houden. Zelf aanleren kan, huisarts was ook bereid mee te werken maar hier werd toch wel de meest aangename uitvoering van thuisverpleging op een dienblaadje naar binnen geschoven. Er zat nog net geen strikje om!
Zelfs manlief keek lichtelijk verbijsterd in het rond, ontdooide enigszins toen verpleger eveneens hondenliefhebber bleek te zijn. Ruwe bolster, blanke pit......
Deze avond was ik ook weer een heel gelukkig mens. Ik had de eer een expositie te mogen openen van een van onze kunstvrienden. Een heel dierbare vriend. Kunstvriend is in staat zijn wezen, zijn zijn, met behulp van verf om te zetten in ontroerende, realistische kunst. Het raakt je. Heb geen verstand van kunst. Weet wel wanneer het iets in mijn zielekoffertje teweeg brengt.
Vijfentwintig mei, vandaag dus, was de eerste belangrijke datum die ik aan oncoloog had doorgegeven. Deze datum zou, als het even kon, nog met volledige haarbos gehaald moeten worden. Dat lukte! Volgende datum was eind volgende week, trouwfeest zoon. Denk dat dit ook gaat lukken Heerlijk!
Hoe snel prioriteiten kunnen wijzigen!
Nu stond ik daar met m’n helende oksel en arm. Geheel ingepakt in mijn compressiehemdje. Borsten tussen mijn ribbenkast geperst.. Grote pleister op gat porte-a-cach, daar hadden pleisterranden een flinke irritatie met wondvocht veroorzaakt.
Speech was goed voorbereid. Voelde me in m’n uitgekozen kleding ook geheel op m’n gemak. Moest op een aardappelkistje plaats nemen, in plaats van achter een catheter. Ging ook prima.
Het was een vrij persoonlijk, op kunstvriend toegesneden, woord.
Deze luisterde ontroerd. Overige gasten hielden ook hun aandacht erbij. Naarmate ik echter verder in mijn tekst vorderde, klommen de zenuwen tussen mijn lymfebanen vanuit mijn buik vrij rap omhoog, nestelden zich in mijn keel, tussen mijn stembanden.
Ik voelde mijn keel dichtknijpen, stemmetje werd dunner.
Op het moment dat ik mijn lief een paar dagen geleden de tekst voorlas, barste ik in tranen uit. Dat tere, breekbare moment kwam steeds dichterbij, was onomkeerbaar aanwezig.
Als door een wonder liep het als een trein totdat ik aan de laatste pagina toe was gekomen. Afwezig. Nergens te vinden. Ik bladerde snel alle blaadjes door in de hoop het nakomertje te kunnen traceren.
Weg, gewoon weg.
Ik raakte niet in paniek. Was wel even de kluts kwijt. ‘Tjee, dat mij dit nu moest overkomen!’ Keek in het rond alsof daar de oplossing te vinden was. Starende ogen, verwachtingsvolle gezichten.
Gelukkig wist ik nog een beetje op welke wijze ik had willen afronden. En het lukte! Yes!
Opgelucht legde ik de pannen erop.....
Een paar maanden geleden zou me dit niet zo gemakkelijk zijn afgegaan. Zou ik dagen vantevoren buikpijn hebben gehad. Had ik wel tig keren mijn kleding in gedachten gewisseld. Nu was het echt van ‘What the fuck’ en dat voelt goed!
Veel liefs,
xxx
Okkie
