Gekrompen.

Wifi is hier al een paar dagen aan het donderstralen. Gisteren was in geen enkele ruimte ruimte mogelijkheid contact te leggen. Vanavond alleen in keuken.
We hebben 4 verschillende plekken waar we internet op kunnen. Woonkamer, keuken, werk/studeerkamer en onze slaapkamer. Dat alleen omdat we in een ferme betonnen, jaren dertig vesting wonen èn omdat misschien hier in deze stad grote gebouwen de doorgave belemmeren òf dat huidige aanlevermaatschappij waardeloos is. Twee verschillende geprobeerd, beiden hetzelfde. Elke keer op Ipad of gsm via ‘instellingen’ een nieuw adres aangeven. Computer in werkruimte is helemaal platgeslagen. Grrrrr. Lastig ook als hier iemand op bezoek is. Uiteindelijk belandt iedereen altijd in de keuken. Sterkste signaal!

Ik nu ook. Werd weer om 03.15 uur klaarwakker. Had het bloedheet. Raam helemaal open gegooid. Rolluiken stuk omhoog getrokken, frissere lucht bleek geen soelaas te willen bieden. De dag van gisteren rolde als een, door veel reclamepauzes onderbroken film, door mijn hersenpan.
Dan maar liever richting keuken. Melk opwarmen en interne visuele beelden in woorden proberen te vangen. Kan er maar van af zijn. Wil nog een paar uur proberen te slapen.....

Mijn eerste chemodag mag absoluut als geslaagd beschouwd worden.

Het duw-, trek- en prikwerk vooraf was het allervervelendst. Bloedafname gebeurt nu via mijn porte-a-cach. Heel erg prettig maar voor de eerste keer prikken in een, nog enigszins opgezwollen vers gat, is niet leuk. Doet gewoon zeer.
Wegen, meten. Paspoort is niet meer correct. Ben 3,5cm korter geworden. Mmmmmm.
Bloed verdween richting labo, na een half uur zou uitslag door arts gekeurd kunnen worden.

Na redelijk lang wachten (kankerzaal is de grootste zaal van het hele ziekenhuis) mocht ik me bij een oncologe melden. Ze wilde me zelf onderzoeken.
Het aan- en uitkleden is echter wederom een ramp. Uit mijn nog redelijk gezwollen toegang tot ader stak nu zo’n 10cm lang slangetje met draaidopje. Was later nodig om chemoslangetje aan vast te koppelen.
Kankerborst, oksel en nu ook linkerarm bevatten nog teveel vocht. Arm lastig te bewegen. Zeer pijnlijk!

Ik stond onhandig te hannessen met bovenkleding en moest arts vragen om me te helpen met m’n sport-bh. Deed ze met liefde en plezier. Was er een van het kaliber ‘niet poetsen maar lullen’. Houd ik wel van!
Echter, toen ze bemerkte dat ik links redelijk beperkt was, begon mevrouw op m’n arm te duwen en te knijpen. Niet te kinderachtig! Blauwe plekken werk. Op mijn vraag wat ze in hemelsnaam aan het doen was, kreeg ik als antwoord: ‘Ik heb er al drie strengen uitgeknepen’. Ik slikte van verbazing.
Ze had het niet over puistjes. Dat was duidelijk. Spieren konden het naar mijn mening ook niet zijn. Pezen klonk ook vreemd. Zou ze lymfebanen bedoelen? Terwijl ze hard werkte aan de vierde ‘streng’ piepte ik het uit.
Dit was de overtreffende trap van ‘pijnlijk’.

Laatste streng kon ze niet bedwingen, arm is echter stuk minder pijnlijk. Zal morgen eens opzoeken waar mevrouw zich nu zo heerlijk op uitgeleefd heeft!

Daarna naar Doppler echo voor hart. Pijnloos!
Uit- en aankleden was weer onaangenaam. Moest in die donkere, schermverlichte ruimte om meer licht vragen. Onderkleding was zwart. Ik wilde zien waar en op welke manier ik aan er aan moest trekken. Vriendelijke assistent gunde mij gelukkig het licht in de duisternis. De schat!

Het middaguur was na dit bezoek inmiddels aangebroken en ik hoorde dat afdeling ‘kanker’ met ‘cardiologie’ belde om te informeren waar ik bleef.
Mijn zorgvuldig klaargemaakte chemozakjes konden waarschijnlijk niet te lang zonder mij!

Bijna kwart over vijf. Tijd om nog even proberen wat te slapen.
Morgen (vandaag) weer een nieuwe dag,

Xxx
Okkie