Eerste chemo!
We mochten voor de allereerste keer plaatsnemen in de zeer ruime, volzette kankerwachtzaal. Aspirantleden en senioren zaten gemoedelijk met elkaar te babbelen. Ik wierp een blik op de hoofden van de aanwezigen. Wie is patiënt, wie begeleider?
Het viel me op dat er veel dames zaten met mooi gekapte hoofdtooien. De meesten eigenlijk. Ver in de minderheid waren de mutsjesdragers. Misschien een stuk of drie op de totale hoeveelheid vrouwelijke aanwezigheid.
Ik heb het gevoel dat in NL meer vrouwen kiezen voor een mutsje, zeker weten doe ik dat niet. Zelf ben ik ook voor de mutsenkant. Zusje had meestal gedraaide sjaaltjes, Betty was van de vrije kerk. Mutsje, hoedje, niks. Dan heb ik nog vriendinnen die voor de pruik gingen. Grappig, iedereen kiest uiteindelijk toch waar zij zich het meest comfortabel in voelen. Je moet al zoveel inleveren!
We konden doorlopen naar kamer 14. Beetje geschrokken zei ik: ‘Maar ik heb gekozen voor de zaal’.....
Ik had geen enkele behoefte in m’n uppie op een kamertje het ‘levensreddend’ vocht naar binnen te laten druppelen.
Had een voorstelling gemaakt van een man of 5 à 6 in één ruimte. Het bleken er uiteindelijk 3 te zijn en dat wordt dan nu weer voor het gemak ‘kamer’ genoemd, eigenlijk is het blijkbaar de ‘zaal’.
Het gebruik van de woorden ‘zaal’ , ‘ruimte’, ‘kamer’ worden door elkaar gebruikt. Ik heb nog niet echt door waar de verschillen liggen; het zorgde bij mij dit keer tot een dichtgeknepen keel met piepstemmerje.
Pfffff. Viel gelukkig mee!
De vier aanwezigen zaten bij binnenkomst gezellig te kletsen. Een dame bleek de leeftijd van 70 te hebben, de ander was 43. Vol interesse keken manlief en ik naar de voorbereidingen om aangelegd te worden. Ter controle telkens naam en geboortedatum noemen. Diezelfde gegevens stonden eveneens vermeld op een plastic, rood-wit armbandje. Het laatste moest bij vertrek aan de balie ingeleverd worden, wist men dat er weer een plek vrij was gekomen. Simpel en slim systeem.
Eigenlijk voelde ik alleen lichte weerstand om het gif in mijn aders te laten lopen. Ik had me volledig overgegeven. Deed geen pijn, voelde af en toe licht geprikkel achter in mijn keel en neus. Oudste dame was een beetje verbaasd dat ik met mijn bos krullen niet voor een icecap had gekozen. Hoofdhuid wordt dan voor en na de kuur meteen gekoeld met als doel niet al het haar te verliezen. Extra tijd: half uur voor en 2 uur daarna.
Dame hing met een flinke stofzuigerslang, ca. 7 cm doorsnee, aan een herrie makende meterhoge verrijdbare kast. Handdoek om haar nek. Ouderwetse rubberen muts met gaatjes, vroeger gebruikt als muts bij de kapper om met een soort haaknaald haartjes omhoog te trekken. Werden op die manier makkelijk van een andere kleur voorzien.
Dame keek niet blij. Vertelde me dat haart arts haar had gegarandeerd dat haar natuurlijke haardos in stand zou blijven. Zat onder een elektrisch dekentje veel kou te lijden.
Het resultaat daarboven was inmiddels zo bedroevend dat ik me afvroeg waarom mevrouw er mee door bleef gaan. Zoveel ellende extra met, wat mij betreft, resultaat zero.
Praten konden we niet meer want de muts werd met een kinband vastgeklonken. Twee uur niet praten, drinken of eten. Daarbij dan nog de gigantische herrie die de industriële stofzuiger produceerde. Tja........
Peter is, nadat ik vastgekoppeld was, terug naar huis gegaan. Hond moest uitgelaten worden, pilletjes bij de apotheek gehaald. Op het moment dat hij teruggekeerde, werd ik al weer slangloos gemaakt. Tjeeee, nu al achter de rug!
De procedure is me voor 100% meegevallen. Zoals gezegd, het voorafgaande gekloot was vet balen.
Voelde me niks anders dan voorheen toen we naar huis reden. Was wel ontzettend moe, van de spanning, het eerdere gepluk en getrek en het vroege opstaan.
Probeerde thuis even m’n ogen dicht te doen maar de wereld begon al snel te draaien. Ogen open, soort anti-wagenziekte pil genomen. Die houden we erin. Beter medicijnspiegel vlak houden dan onregelmatig een pil naar binnen kieperen. Ik wil me graag zo constant mogelijk blijven voelen!
Al met al zie ik voorlopig het ziekenhuisgedoe positief tegemoet. Laat me meedrijven op door artsen en procedures bepaald ritme, voel me er tot nu toe goed bij. Geen zorgen voor morgen!
xxx
Okkie
Het viel me op dat er veel dames zaten met mooi gekapte hoofdtooien. De meesten eigenlijk. Ver in de minderheid waren de mutsjesdragers. Misschien een stuk of drie op de totale hoeveelheid vrouwelijke aanwezigheid.
Ik heb het gevoel dat in NL meer vrouwen kiezen voor een mutsje, zeker weten doe ik dat niet. Zelf ben ik ook voor de mutsenkant. Zusje had meestal gedraaide sjaaltjes, Betty was van de vrije kerk. Mutsje, hoedje, niks. Dan heb ik nog vriendinnen die voor de pruik gingen. Grappig, iedereen kiest uiteindelijk toch waar zij zich het meest comfortabel in voelen. Je moet al zoveel inleveren!
We konden doorlopen naar kamer 14. Beetje geschrokken zei ik: ‘Maar ik heb gekozen voor de zaal’.....
Ik had geen enkele behoefte in m’n uppie op een kamertje het ‘levensreddend’ vocht naar binnen te laten druppelen.
Had een voorstelling gemaakt van een man of 5 à 6 in één ruimte. Het bleken er uiteindelijk 3 te zijn en dat wordt dan nu weer voor het gemak ‘kamer’ genoemd, eigenlijk is het blijkbaar de ‘zaal’.
Het gebruik van de woorden ‘zaal’ , ‘ruimte’, ‘kamer’ worden door elkaar gebruikt. Ik heb nog niet echt door waar de verschillen liggen; het zorgde bij mij dit keer tot een dichtgeknepen keel met piepstemmerje.
Pfffff. Viel gelukkig mee!
De vier aanwezigen zaten bij binnenkomst gezellig te kletsen. Een dame bleek de leeftijd van 70 te hebben, de ander was 43. Vol interesse keken manlief en ik naar de voorbereidingen om aangelegd te worden. Ter controle telkens naam en geboortedatum noemen. Diezelfde gegevens stonden eveneens vermeld op een plastic, rood-wit armbandje. Het laatste moest bij vertrek aan de balie ingeleverd worden, wist men dat er weer een plek vrij was gekomen. Simpel en slim systeem.
Eigenlijk voelde ik alleen lichte weerstand om het gif in mijn aders te laten lopen. Ik had me volledig overgegeven. Deed geen pijn, voelde af en toe licht geprikkel achter in mijn keel en neus. Oudste dame was een beetje verbaasd dat ik met mijn bos krullen niet voor een icecap had gekozen. Hoofdhuid wordt dan voor en na de kuur meteen gekoeld met als doel niet al het haar te verliezen. Extra tijd: half uur voor en 2 uur daarna.
Dame hing met een flinke stofzuigerslang, ca. 7 cm doorsnee, aan een herrie makende meterhoge verrijdbare kast. Handdoek om haar nek. Ouderwetse rubberen muts met gaatjes, vroeger gebruikt als muts bij de kapper om met een soort haaknaald haartjes omhoog te trekken. Werden op die manier makkelijk van een andere kleur voorzien.
Dame keek niet blij. Vertelde me dat haart arts haar had gegarandeerd dat haar natuurlijke haardos in stand zou blijven. Zat onder een elektrisch dekentje veel kou te lijden.
Het resultaat daarboven was inmiddels zo bedroevend dat ik me afvroeg waarom mevrouw er mee door bleef gaan. Zoveel ellende extra met, wat mij betreft, resultaat zero.
Praten konden we niet meer want de muts werd met een kinband vastgeklonken. Twee uur niet praten, drinken of eten. Daarbij dan nog de gigantische herrie die de industriële stofzuiger produceerde. Tja........
Peter is, nadat ik vastgekoppeld was, terug naar huis gegaan. Hond moest uitgelaten worden, pilletjes bij de apotheek gehaald. Op het moment dat hij teruggekeerde, werd ik al weer slangloos gemaakt. Tjeeee, nu al achter de rug!
De procedure is me voor 100% meegevallen. Zoals gezegd, het voorafgaande gekloot was vet balen.
Voelde me niks anders dan voorheen toen we naar huis reden. Was wel ontzettend moe, van de spanning, het eerdere gepluk en getrek en het vroege opstaan.
Probeerde thuis even m’n ogen dicht te doen maar de wereld begon al snel te draaien. Ogen open, soort anti-wagenziekte pil genomen. Die houden we erin. Beter medicijnspiegel vlak houden dan onregelmatig een pil naar binnen kieperen. Ik wil me graag zo constant mogelijk blijven voelen!
Al met al zie ik voorlopig het ziekenhuisgedoe positief tegemoet. Laat me meedrijven op door artsen en procedures bepaald ritme, voel me er tot nu toe goed bij. Geen zorgen voor morgen!
xxx
Okkie
2 reacties
dank je.