Even geen zin meer.

Het blijft zomeren in de de droogste zin van het woord. Kijk ik naar buiten zie ik bomen in herfsttooi, helemaal gereed om straks in wintertenue de lente tegemoet te treden. Het klopt niet meer. Ik ben door mijn tumorontdekking inmiddels buiten de tijd geplaatst, nu draagt de natuur daar eveneens haar steenje aan bij!
Ik leef op dit moment in een soort schemertijdperk. Veel zekerheden zijn me uit handen geslagen. Veel onzekere behandelingen en uitkomsten liggen nog voor me. Manlief en ik hadden besloten dit jaar alles op ‘on hold’ te zetten om daarna de draad weer stilletjes op te pakken.

Theorie en praktijk liggen vaak ver van elkaar verwijderd. Het allerliefste zou ik me willen opkrullen, in foetushouding ingegraven in het warme zilverwitte zand aan een kust waar het turquoise zeewater onafgebroken over me heen rolt. Over een jaar peuter ik het zand uit m’n oren, recht mijn rug en leef onbekommerd verder.
Dit gaat niet gebeuren. Vluchten is niet aan de orde. Vandaag moet ik opnieuw achter in de rij aansluiten. Ik voel op dit moment alleen maar weerstand. Ik heb er zo geen zin in! Op de een of andere manier moet ik me hier overheen proberen te zetten. Het vooruitzicht dat er een ‘echte’ hittegolf aan zit te komen helpt niet echt mee....

Liefs,
xxx
Okkie