Eerste ‘Taxol’ kuur.
Afgelopen dinsdag is het eerste Taxus aftreksel naar binnen gedruppeld. Ik probeer me de plantjes voor te stellen met de volgende wetenschap: ‘Alle delen van taxus zijn giftig behalve het helderrode vruchtvlees van de schijnbessen, die alleen voorkomen op vrouwelijke exemplaren’. Je kunt er gewoon hartstikke dood van gaan. Hartstilstand en klaar. Afblijven dus!
Niet voor mij. Laat ik het maar als levenselixer gaan bekijken. Twaalf weken lang, elke week. Mmmm.
Ik heb bewust gekozen om geen ijshandschoenen en schoenen te dragen tijdens mijn behandeling. Nu ga ik nog redelijk positief elke keer weer, in het gezelschap van m’n Ipadje en een zakje drop, aan de slang hangen. Ik voel niets, heb geen pijn, word niet misselijk, krijg soep en koffie of thee met een koekje. Het is zeer goed te doen. Kost alleen wat tijd.
Zou ik nu met weerstand die kamer binnen stappen (ijsgeneuzel is vaak zeer onaangenaam, soms pijnlijk), dan ben ik bang dat mijn tegenzin ervoor zorgt dat ik misschien misselijk word of zo. Invloed van geest op lichaam.....
Ik ben dinsdag wel tegen mijn zin in naar een eenpersoonskamer gestuurd. Grrrrr.
Er zijn een vijftiental ruimtes waarin de chemo wordt toegediend. Een aantal bestaat uit een eenpersoonskamer met een bed, tafeltje, toiletruimte, TV, klapstoel en een krukje. De rest zijn ‘zalen’ met drie verstelbare gemaksstoelen en verder exact hetzelfde meubilair als in de eenpersoonskamer. Ik heb wel langs die kamers gelopen, zag de ‘patient’ liggend aan de slang hangen en dacht ‘Da’s vet balen, die zal wel heel misselijk worden of al in een vergevorderd stadium zitten’. Deuren blijven altijd open, ik liep snel door, vond het redelijk confronterend.
Nu wilden ze mij in zo’n bed stoppen omdat er verder geen plaats was op dat moment. Ik ben op het bed gaan zitten om na te denken. Lang hoefde ik niet te piekeren. Ik greep de opgevouwen klapstoel van de muur, opende hem en ging pontificaal zitten, mijn benen uitgestrekt met m’n blote voeten rustend op het bed. Standje ‘Protest’.
Chemoverpleegkundige keek lichtelijk vreemd op. ‘Geen ijshandschoenen, niet op het bed willen liggen?’ Welwillend ging ze toch nog voor mij een paar kussentjes voor het klapstoeltje ergens opduikelen.....
Om half drie stond ik weer buiten in de zon, mocht ik fluitend naar huis!
Liefs,
xxx
Okkie
Niet voor mij. Laat ik het maar als levenselixer gaan bekijken. Twaalf weken lang, elke week. Mmmm.
Ik heb bewust gekozen om geen ijshandschoenen en schoenen te dragen tijdens mijn behandeling. Nu ga ik nog redelijk positief elke keer weer, in het gezelschap van m’n Ipadje en een zakje drop, aan de slang hangen. Ik voel niets, heb geen pijn, word niet misselijk, krijg soep en koffie of thee met een koekje. Het is zeer goed te doen. Kost alleen wat tijd.
Zou ik nu met weerstand die kamer binnen stappen (ijsgeneuzel is vaak zeer onaangenaam, soms pijnlijk), dan ben ik bang dat mijn tegenzin ervoor zorgt dat ik misschien misselijk word of zo. Invloed van geest op lichaam.....
Ik ben dinsdag wel tegen mijn zin in naar een eenpersoonskamer gestuurd. Grrrrr.
Er zijn een vijftiental ruimtes waarin de chemo wordt toegediend. Een aantal bestaat uit een eenpersoonskamer met een bed, tafeltje, toiletruimte, TV, klapstoel en een krukje. De rest zijn ‘zalen’ met drie verstelbare gemaksstoelen en verder exact hetzelfde meubilair als in de eenpersoonskamer. Ik heb wel langs die kamers gelopen, zag de ‘patient’ liggend aan de slang hangen en dacht ‘Da’s vet balen, die zal wel heel misselijk worden of al in een vergevorderd stadium zitten’. Deuren blijven altijd open, ik liep snel door, vond het redelijk confronterend.
Nu wilden ze mij in zo’n bed stoppen omdat er verder geen plaats was op dat moment. Ik ben op het bed gaan zitten om na te denken. Lang hoefde ik niet te piekeren. Ik greep de opgevouwen klapstoel van de muur, opende hem en ging pontificaal zitten, mijn benen uitgestrekt met m’n blote voeten rustend op het bed. Standje ‘Protest’.
Chemoverpleegkundige keek lichtelijk vreemd op. ‘Geen ijshandschoenen, niet op het bed willen liggen?’ Welwillend ging ze toch nog voor mij een paar kussentjes voor het klapstoeltje ergens opduikelen.....
Om half drie stond ik weer buiten in de zon, mocht ik fluitend naar huis!
Liefs,
xxx
Okkie
