Dank voor alle snelle uitslagen!

Ik begin me nu weer bijna ‘normaal’ te voelen. Heerlijk, nog anderhalve week genieten voordat de eerste chemo toegediend wordt. Geen idee hoe ik me dan ga voelen, ben wel benieuwd!
Een van de tips van lotgenoten was een compressiehemdje te gaan dragen. Oef! Ik had een hele stapel van die dingen in mijn la liggen; aangeschaft om vetrolletjes in toom te houden. Toen was het corrigerend ondergoed, nu zijn het mijn compressiehemdjes.

Vanochtend voor de eerste keer weer, met assistentie van manlief, na het douchen mijn bovenlijf stevig in een strakke, iets drukkende, zwarte worst gepropt. Wat een zaligheid! Het geklots werd meteen een stuk ingedamd. Kankerborst is inmiddels verworden tot een gedeeltelijke ‘dood’ aanvoelende, nog steeds geelachtig/blauw, vocht vasthoudende, volumineuzere kopie van haar zus aan de rechterzijde. OK, het is wat het is!
Het kan nog honderd keer erger, vind dat ik nu even moet ophouden met zagen en zeuren. Er komen gegarandeerd volgende maanden nieuwe nare ervaringsmomenten op mijn pad. Zal nog tegen veel muren en mezelf oplopen......

Zweedse zwager en partner zijn inmiddels uit hun appartement weggevlucht naar een van de vele eilanden in de buurt. Ze moeten twee weken op de definitieve uitslag wachten. Weggenomen weefsel heeft dat blijkbaar nodig om bacteriën te laten groeien die dan weer zorgvuldig onderzocht moeten worden. Schoonzus had verlof genomen om haar man te kunnen bijstaan.
Twee spannende weken lang, in een cocon van angst en vrees elkaar tegenkomen in een appartement leidt alleen maar tot dood en verderf.
Wegwezen dus.

Wat ontzettend fijn dat dat de berichtgeving bij mij zo geweldig snel is verlopen! Wij werden niet blootgesteld aan lange, onzekere momenten. Het was meteen boter bij de vis. Radioloog in zijn huispraktijk verwees me voor de uitslag niet naar de huisarts maar zei meteen dat hij me niet kon feliciteren. De steen in mijn maag barste met een klap in duizend stukjes uiteen, belette me bijna om van de onderzoekstafel omhoog te komen. Toen moest ik nog naar manlief thuis fietsen.....
We wisten echter al wel een beetje waar we aan toe waren. Huisarts hebben we diezelfde middag nog bezocht.

Radiologen in het ziekenhuis van de botscan, leverscan en longfoto: meteen uitslag. Een van die artsen kwam nog met wapperende witte jas door de gang gevlogen om mij te zoeken. We moesten even plaats nemen op een stoeltje in een compleet uitgestorven gedeelte van het ziekenhuis. Wachtruimtes bevatten hooguit vier of vijf mensen en vaak niemand.
Die uitslagen waren godzijdank alle drie prima. ‘Geen uitzaaiingen’! Ik kon alle brokstukken van de zware steen bij elkaar rapen en glimlachend naar buiten vegen.
Hoe opgelucht kan een mens zich voelen?

Op uitslaapkamer na operatie: bam, meteen uitslag.
Tumor weggenomen, poortwachtersklier plus een aantal klieren omdat één klier helaas besmet was. Hoeveel klieren heb ik pas later gehoord maar: we wisten wel waar we aan toe waren.
Van die onzekerheid word ik helemaal gestoord. Goed of slecht, ik wil het weten. Kan ik mijn gedachten verder laten gaan dan het nauwe straatje waarin ze als een gek aan het tollen waren.

Manlief heeft zijn zusje gisteren meteen gebeld. Fijn dat ze nu hun angsten kunnen delen en uitspreken. Vikingen hebben iets meer aansporing nodig dan wij, landmensen, om de vensters van hun hart te openen. Samen in je eigen geboortetaal jezelf uiten maakt het net een stuk makkelijker!

Eigenlijk wel heel verschrikkelijk dat aan elk voordeel toch ook weer een nadeel kleeft!

Geniet van het lange weekend!
xxx
Okkie