Siësta.

Dankzij het twee keer halveren van de bêtablokkers is mijn hartslag inmiddeld tot 58 à 59 gestegen. Dit voelt fantastisch, mijn energie is weer teruggekeerd. Ik kan weer lopen, fietsen, werken of wat dan ook op m’n voormalig niveau. Toch klopt er nog steeds iets niet. Het tijdsblok waarin ik die energie kan gebruiken is eveneens gehalveerd. Hier baal ik van als een dikke, vette stekker.

In de ochtend iets ondernemen betekent dat ik mijn energie verbruikt heb voor de rest van de dag. Heb ik ‘s-middags een afspraak dan zal ik de ochtend lummelend moeten doorbrengen om in ieder geval een aantal uren recht uit mijn ogen te kunnen kijken. Gisterenmiddag vroeg mijn schoonzusje of hun bezoek niet te vermoeiend voor me was. ‘Nee joh, natuurlijk niet’. Om negen uur ‘s avonds ging bij mij de lamp uit terwijl het buiten nog volop licht was......
Ze had het goed gezien.

Eventueel nog naweeën van de ingreep aan m’n hart? (1 tot 6 mnd herstellen).
De chemokuur moet nog beginnen!
Help!

Misschien toch maar beginnen om een uurtje te rusten na de lunch? Grrrrrr. Verschrikkelijk vind ik dit. Onze vrienden in IT (hij uit Denemarken, zij Malta) vinden een siësta heel normaal. Hoort bij hun dagelijks patroon. Vriendin is van kinds af aan niet anders gewend; hij is haar hierin met veel plezier gevolgd.
Siësta houden klinkt toch anders dan een dutje doen.

Oudste broer is zaterdagochtend voor de eerste keer alleen richting CC vertrokken. Geen idee hoe het weer daar nu is maar de meimaand is normaal gesproken een heerlijke maand wat temperatuur betreft.
Hoop van harte dat het niet al te veel tegenvalt. Onze huizen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Normaal gesproken dubbele levendigheid maar nu bij ons: alle luiken gesloten, geen maaigeluiden, geen gespetter in het zwembad. Wij hebben de laatste jaren vaak tegen de bruine, dichte luiken van de buren aangekeken, nu moet Ton de gesloten ogen van òns huis aanvaarden. Niet leuk!

Manlief en ik hebben bedacht om volgende week een drietal dagen in een hotelletje op de Veluwe te kruipen. Beetje wandelen met de hond, beetje rondkijken, lekker eten en veel rusten. We gaan ook een familielid in de buurt daar bezoeken. Lunchafspraak staat al. Gezellig!
De avond voor het plaatsen van de poortcatheter keren we terug op het nest. Plannen lukt al beter, nog wel met horten en stoten maar hier is mee te leven.....