De uitslag

De uitslag van de Biopsie was negatief. Ik verwar die begrippen altijd. Is het negatief als de uitslag positief is en positief als de uitslag negatief is, of anders om. Ik vroeg ter verduidelijking wat dat betekende. De diagnose van de Biopsie wees uit dat het okay was, binnen de normen. Maar het materiaal dat ze hadden kunnen onderzoeken was erg schaars. De artsen vertrouwden het niet, mede gezien het resutaat van de PET, die een verhoogde activiteit van het metabolisme toonde in de rechtse long. Ze raadden me een second opinion aan.

Ik vond het maar een vreemde gewaarwording. Was dit ziekenhuis wel te vertrouwen? 
Vele mensen uit het zuiden laten zich in noord Italië behandelen. Ze maken de meest gekke bokkesprongen; appartementen huren in verre steden, lange treinreizen maken om zich bijvoorbeeld in Milaan te laten behandelen. Daar is hét centrum van excellentie (IEO) voor kanker. Ikzelf wuifde  het in de wind. Ook mezelf laten behandelen in Nederland was geen optie. Als ik dood moet gaan, gebeurd dat toch. Of hier of daar, dacht ik zo.
Van de andere kant verzekerde me dit, dat ze serieus en wel overwogen te werk gingen.
Ze suggereerden me een patholoog bekend om zijn professionaliteit. Ik kreeg zijn telefoonnummer en óók mijn kankercelletjes. Alles in een mooie gele envelop.

Ik liet er geen tijd overheen gaan.
In het weekend ging hij altijd naar zijn vakantiewoning, zo zei hij aan de telefoon en dat huis was toevalig precies in mijn dorp. We zouden elkaar treffen voor de bar bij de piazza. Zo bespaarde ik een reis naar de stad. 
Het was een vriendelijke wat oudere man en na een kort onderhoud én de bewuste gele envelop overhandigd te hebben, zei hij dat ik in de loop van de week iets zou horen.
Na dagen van stilte kon ik het niet meer uithouden. Bij elk geluid schoot het hart me in de keel. Ik wilde hem telefoneren, maar wist ook dat niét bellen, mij nog in een waan zou laten doezelen. Dan kon ik nog dromen. Maar de drang was sterker dan de droom. Ik trok de stoute schoen aan en pakte mijn mobieltje.
Het was verkeerd. Carcinoma Broncogeno. Een term die bepaalde soorten longkanker onder de hoeden neemt. Kwaadaardig,heb ik hem ook nog horen zeggen!  Het kon geopereerd worden. Hij verzekerde me dat de chirurg waar ik in behandeling was de beste uit het zuiden was.
  
Ik was teleurgesteld maar ook opgelucht want of het nou een aardige of onaardige kanker was; ik wilde er bevrijd van worden. 

Thuis ben ik als een wervelwind door het huis gestormd. Vuilniszakken vol met projecten waar ik geen tijd meer voor zou hebben. Weg. Een goudkleurige zak vulde ik met dingetjes die ik bij me wilde hebben op de reis naar dat wat er komt na dit aardse leven. 
Ik deed het gewoon, zonder er bij na te denken.

Mijn dochter attendeerde mij erop dat ik ‘best wel’ een Bucketlist zou kunnen samenstellen. "Dat is sowieso leuk", zei ze, "je dromen realiseren".

Ik snuffelen op internet. Een Bucketlist =  Lijst met dingen die iemand nog gedaan wil hebben voordat hij sterft. Poeh! 
Zwemmen van Sicilië naar Italië. Fietsen van Sicilië naar Holland. Mexico nog een keer. Het boek schrijven. M’n leren rugzak af maken en de patchwork deken voor mijn dochter nog quilten. Ik moest nog lang leven en zou er voor zorgen dat ik de dood nog even te slim af zou zijn.