De PET-scan en een Biopsie

Het was zover. Ze hadden me gebeld. Het ziekenhuis. Ik zou voor een week worden opgenomen voor verschillende onderzoeken waaronder een PET-scan en een Biopsie.
Met mijn trolley vol met schoon ondergoed en nachtkleding (ja, ook mijn luxe pingoir, zelfgemaakt), met mijn lekkerste parfum en een zwoel stukje Maja-zeep werd ik door een vriendin afgezet bij de bushalte. Getipt door haar, had ik op de valreep ook wat toiletpapier, olijfolie en zout in mijn bagage gestopt. 
De reis naar Messina zou ik alleen afleggen. Ik wilde niet afhankelijk zijn van andere mensen. Bovendien was ik al jaren gewend om met de bus te reizen. 
Tijdens de rit maakte ik kennis met een lieve verpleegster. Ze gaf me haar telefoonnummer en sprak me moed in, ook al was dat overbodig.  Ik was geen hoopje ellende, voelde me verzekerd en zou deze opdracht tot een goed einde brengen.
In Messina moest ik 2 keer overstappen: van bus naar tram en van tram naar bus. Het ziekenhuis lag minstens 10 kilometer ten noorden van het centrum. Op het punt waar Sicilië het dichtst bij Italië ligt. 
Ik keek mijn ogen uit en genoot van de zon die warm van achter het tramraam op mijn wang viel.
Messina was hier mooi: herenhuizen in liberty-stijl, de meren -  idyllisch omringd met huisjes en restaurantjes – en waar hier en daar een visser vanuit zijn boot bezig was met de mosselvangst.
Op de Straat van Messina de zogenaamde Feluche; vissersboten die speciaal bedoeld zijn voor de zwaardvisvangst. Met  boven op de mast (van zo'n 25 meter hoog) een man voor de waarneming en op de even zo lange loopbrug iemand voor de harpoenage.
Maar wat Messina het allermooist maakt vanaf hier is Calabrië. Alsof je het bijna kunt aanraken het vaste land. Daar waar      ‘s avonds de lichtjes een betoverend schouwspel opvoeren om je te lonken naar de overkant.
Een brug over de Straat van Messina? Ik geef de voorkeur aan de boot om heerlijk te genieten van het panorama, de zeelucht en de traditionele Siciliaanse arancino (gefrituurde kegelvormige rijstbol gevuld met vleesragù). Bovendien, wat heb je aan een brug als de snelwegen op Sicilië haveloos erbij liggen? Vol met gaten en dicht begroeide bramenstruiken.

In het ziekenhuis kwam ik op een kamer met een wat oudere, maar nog zeer vitale vrouw. Ze had al zo’n jaar of wat last van kuchen, haar man verloren aan longkanker toen ze samen nog in de bloei van hun leven stonden en 1 lieve zorgzame dochter die verloofd was met een jongen waar mamma het niet zo op had staan. Dochterlief zorgde voor de kost, het huishouden, de was én het eten. Ja, eigenlijk voor alles. Zelfs voor de vaat was hij nog te lui, volgens mamma.
Gelukkig werd ik door het verplegend personeel regelmatig geroepen voor de diverse onderzoeken en na een kleine week mocht ik naar huis.

Mijn dochter die voor een paar dagen was overgekomen, zou me komen ophalen. Ik was pontificaal klaar; had mijn trolly gesloten, de handtekening gezet voor het ontslag en nu was het alleen nog maar wachten op dochterlief. 
Onze ogen waren gericht op de ingang van het parkeerpterrein. Ja, ook de zonen van de mevrouw waar ik naast had gelegen (er was een wisseling van patiënt geweest in die dagen), deden mee. “Wat voor een kleur auto heeft ze?”. Zwart had ze me verteld, de auto die ze gehuurd had bij aankomst was pikzwart.
Er kwam niks. Auto’s reden af en aan, maar van een zwart Fiatje was geen sprake.  Ik werd er moedeloos van. Zou ze met pech zitten? Of erger, een ongeluk?
De mannen stelden me gerust; het zal wel druk zijn in de stad. Misschien is er....
Ik nam hun bemoedigingen voor lief zonder mijn ogen ook maar 1 seconde van de parkeerplaats af te wenden.
Plotseling was er een helder geklop op de deur. Ik schrok, keek om en zag dat de ruimte tussen de deurpost volledig gevuld werd door mijn ZOON!
Ik gaf een gil, die spontaan terugkaatste in de brede hoge holle corridor van het ziekenhuis. Ik begreep er niks meer van en holde als een dolle op hem af.    
De avond tevoren had ik hem nog gehoord, maar toen was hij in Nederland. Nu stond hij hier pal voor me!
En... dat was nog niet alles: verder in de gang was zijn vriendin en nòg verder, bij het zit-eiland mijn dóchter met  ....met mijn KLEINDOCHTER! Niet eens in mijn stoutste dromen had ik dít kunnen bedenken.
We namen afscheid van het personeel en de patiënten en vertrokken. Die kleine op de schouders van pa, die ander trekkend aan mijn trolley en de derde aan de telefoon om een plaats in de bar te reserveren. Op naar de lekkerste granita met brioche (gestampt ijs met een zacht wit broodje met een bolletje erop) van Messina!