Onmacht
Eindelijk gaat het tuinhuisje er komen zoals ik het graag wil hebben. Voor het zover is, moest eerst de oude nog weg. Dat werd ook wel tijd, die stond op instorten. Ik kan zelf zo ontzettend weinig, daar waren de hulptroepen voor ingeschakeld. Het is nu mooi ruim achter en lekker licht.
Dit soort werkzaamheden zijn wel enorm confronterend voor mij. Rationaal weet ik dat ik de kracht, energie en de rug hier niet voor heb. Met wat extra pijnstillers kan ik wel wat helpen zonder dat ik klachten krijg. Maar het is echt absurd hoe weinig ik kan. Hoeveel ik de afgelopen jaren heb moeten inleveren.
Ik ben blij met wat ik wel kan. Echter, de afhankelijkheid van anderen is zo frustrerend.
Het zijn dus een paar drukke dagen geweest. Dat was goed te merken in mijn energie. Ik weet dat dat na een paar dagen wel hersteld is, maar ook dat hang me goed de keel uit. Ik doe al weinig, maar de drukte om mij heen heeft ook een groot effect.
Ik wil zo graag meer opbouwen, maar dat lukt gewoon (nog) niet. Met een week als deze, baal ik gewoon ontzettend. Het is geen onwil, maar pure onmacht.
Herstel gaat langzaam. Dat weten is een ding, maar er dagelijks mee moeten leven is een heel ander ding. En deze week heb ik er de balen van dat ik niet meer kan wat ik voorheen kon. En mis ik de kracht en energie van mijn oude ik.
8 reacties
Hulptroepen zijn altijd fijn. En vergeet niet, jouw hulp hebben ze ook altijd kunnen inroepen. En iets voor een ander kunnen doen geeft ook een goed gevoel.
Win/win dus.
Dat is ook absoluut zo.
Neemt niet weg dat ik gefrustreerd raakt dat ik met eigen tekortkomingen wordt geconfronteerd op zo'n moment. Het is belachelijk hoe weinig kracht ik nog heb.
Zou het lukken om te kijken, naar wat je wel hebt.
Zeker begrijp ik dat al die dingen die je nu (nog) niet aankunt confronterend zijn.
Maar je bent er nog, hebt vrienden die om je geven, mensen die je soms dragen, en even moed inspreken.
Ik heb enorm veel respect voor je, je bent zo'n mooi mens.
Ik kan niet veel voor je betekenen, kan het niet mooier maken als het is, maar kan wel laten weten dat ik om je geef
Liefs, en een hele dikke knuffel, Peter🐻🐻🫂🫂🫂😘😘
Nee, zo werkt dat niet. Iedereen met kanker loopt vroeg of laat tegen hetzelfde aan. We hebben niet meer de kracht of uithoudingsvermogen en dat weer terugkrijgen is schier onmogelijk. Het is niet even buffelen in een sportschool en je bent er weer.
En de herinnering aan wat we konden is nog steeds grijpbaar, want we deden het gewoon, onvermoeibaar. Als de dag van gisteren. En we zijn blij met de hulp die graag en met liefde wordt gegeven en we zeggen genoeg dankjewel daarvoor, maar dat neemt niet weg dat we er wel een kater aan overhouden, want wij konden en deden dat ook, voor onszelf, voor anderen, maar nu kunnen we het niet meer.
Dát accepteren is moeilijk, heel moeilijk.
Ik begrijp het, zou graag iets willen zeggen, wat zinnig is.
Maar ik moet toegeven, dat ik het niet weet.
Aftakeling, maar niet door ouderdom, maar door die rotziekte, ja dat lijkt me heel erg moeilijk.
Dan doe ik het enigste wat ik kan, geef je een knuffel, en een glimlach op je gezicht
😘🫂🫂🫂🫂😊Liefs Peter
Ik weet prima wat ik wel en niet kan. Daar gaat het nu niet om. Soms is de confrontatie er gewoon en daar mag ik dan best van balen. De afgelopen 5 jaar heb ik zoveel moeten inleveren. Ik werk hard bij de fysio, maar mijn lichaam heeft moeite met opbouwen. Als het allemaal zo makkelijk was, was ik nu wel topsporter. 😉
Het werk is gedaan, hulptroepen zijn super. Maar ikke met mijn kippen kracht en lage energie kan zo weinig en nog minder dan ik hoopte... En moet er dagenlang van bijkomen. Nee, dat is echt even niet leuk.
Dag Saskia,
Hulp vragen en hulp ontvangen is een moeilijk proces omdat het enerzijds je afhankelijkheid laat zien en dat “iets soortgelijks terugdoen” er eigenlijk niet inzit. Nu, inmiddels toch al wat jaren later en langzaam maar zeker van iets beter dan direct na alle directe kanker behandelingen, gaat de voortschrijdende leeftijd ook een belangrijke-en dus steeds grotere beperkende rol spelen. Dus ja.. de afhankelijkheid wordt dan ook niet kleiner. Dat zijn de keiharde feiten en ja, daar kan ik soms boos en verdrietig van raken…echter dat helpt niet. Wat wel helpt is om net zoals jij ook doet, open te zijn over je beperkingen en hulp te vragen… en ik kan je uit eigen ervaring en ondervinding vertellen dat er dan meer hulp komt dan je had verwacht.
Dus ja… schrijf het op en van je af en wees er net zoals in je blog, open over naar anderen… echt dat helpt😀
Met hartelijke groeten, Bart ♠️
Ik praat er ook over. Mensen helpen graag, heel fijn. Maar mijn frustratie dan echt begrijpen is moeilijk voor anderen.
Dus ik schrijf het lekker van me af.