Dromen waarmaken

Deze droom heb ik al heel lang. Sinds ik een jaar of 16 was ofzo. 
 

Destijds deed ik aan judo. Ik werd steeds beter, ben diverse keren regionaal kampioen geworden, meerdere keren aan een NK meegedaan en internationale wedstrijden gespeeld (denk recreant niveau). Mijn beste prestatie is zevende bij het NK voor junioren. Met mij groeide ons team ook. De meesten waren stukken beter dan mij, maar ik hoorde er wel bij. Op een gegeven moment werd er gevraagd naar onze doelen. Niet de realistische, maar je echte droomdoel. Realistisch was het Nederlands kampioen worden (nou ja, ook dat was niet echt realistisch, wist ik toen ook al wel). Het droomdoel was natuurlijk Olympisch kampioen worden. Hoe gaaf zou dat zijn? 
 

Op mijn 21e ben ik gestopt met judo, geen zin meer, geen vooruitgang, geen motivatie, teveel blessureleed en ik wilde ook nog andere dingen met mijn leven doen. 
 

Maar die droom is altijd gebleven, hetzij wat aangepast. Er heen gaan, het meemaken, sfeer proeven en sporters aanmoedigen. Dat wil ik!
Dus sinds die tijd sluimert dat in mijn gedachten. 

Vaak is het simpelweg te ver weg en daarmee te duur. Londen had me heel gaaf geleken. Goed te bereizen, maar ja die kosten. Ik had net mijn eigen huis gekocht en ingericht. Mijn bankrekening stond al flink rood. Dat kon echt niet helaas. 
 

Een aantal jaar geleden werd bekend dat Parijs in 2024 de Zomerspelen zou organiseren. Dat zou mijn kans zijn!
 

Maar ja, toen kwam kanker om de hoek. Drie jaar geleden wou ik het op tv kijken. Ik was nog zo moe van alle behandelingen dat zelfs dat me teveel prikkels bezorgde. Wat heb ik toen gebaald! 
 

Toch heb ik Parijs in mijn achterhoofd gehouden. Na de operatie voor de eierstokken en al dat gedoe met de blinde darm leek het toch realistisch. Dus in februari vorig jaar heb ik al kaartjes besteld. 
 

Maar ja, toen kwam PMP en de hipec nog om de hoek kijken. Ik heb lang gedacht dat het me niet zou lukken. Zelfs nu met nog weinig energie en de zeer onhandige rugklachten heb ik mijn twijfels of het wel verstandig is. 
 

Ik ga gewoon. Geen idee of het me in de toekomst nog wel gaat lukken. In 2026 zijn de Winterspelen in Milaan. En in 2030 de Franse Alpen en die hebben nog een locatie voor het schaatsen nodig. Hoe gaaf zou het zijn om dan maar Thialf te gaan? 
 

De laatste jaren heb ik geleerd dat de toekomst niet te voorspellen is en mijn gezondheid al helemaal niet. Dus gaan met die banaan en goed voorbereiden. 
 

Toch vind ik het nog wel spannend. Hoe gaat het met mijn rug, zelfs als ik pijnstillers gebruik? Het zijn daar vaak niet de beste stoelen met rugleuning in de stadions. Het wordt flink heet, daar kan ik slecht tegen. En we zitten in twee stadions midden in de zon. Hoe gaat het met mijn energie? En dan is er ook nog corona daar en zonder milt is dat een risico. 
 

Ik heb me voorbereid op alle vlakken. Als ik goed naar mijn lichaam luister en op tijd rust pak, moet het goed gaan.
 

Dus op hoop van zegen. Tijd om deze grote droom te realiseren. Morgen stap ik echt op de trein naar Parijs en ga ik een weekje genieten.