Drie maanden

Drie maanden alweer sinds de operatie. Behalve die eerste paar weken is de tijd echt voorbij gevlogen. Ik kan eerlijk zeggen dat het goed gaat. Tuurlijk, ik ben er nog niet. Daar wordt aan gewerkt en dat komt vanzelf wel. Rustig stapje voor stapje. Ook al waren het de laatste tijd grote stappen of misschien wel sprongen. 

Met alle ervaringen van de afgelopen jaren en de opgedane zelfkennis had ik dit niet verwacht. Ik had een langer en zwaarder herstel verwacht. Een dieper dal. Dat het me veel meer moeite zou kosten, zowel fysiek als mentaal. Die fase heb ik overgeslagen. Als stoomtrein vooruit. 

Met dat ik me goed voel, merk ik dat mijn vertrouwen ook weer wat groeit. Met name in mijn zelfherstellend vermogen. Over terugkeer van kanker denk ik maar niet te veel na. Ik heb er alles aan gedaan en als er nu nog ergens een stomme cel zit dan weet ik het ook niet meer. Ik leef nu, energie enzo komen weer, dus nu leuke plannen maken voor dit jaar. En daar ben ik al druk mee bezig. 

De fysio vindt ook dat ik het goed doe en snel vooruit ga. Dat ik tot aan de operatie nog heb gesport, daar heb ik nu baat bij. 

Over twee weken mag de chirurg vertellen of het van binnen net zo goed gaat. Tijd voor controle van mijn bloed en een fysieke check. Alhoewel, die bestaat alleen maar uit voelen van het grote litteken en mijn verhaal aanhoren. Ik ga voor een dikke in orde. 

Dus het is tijd om te vieren dat het goed gaat. Dat ik van de patholoog de best mogelijke uitslag heb gekregen. Dat ik goede vooruitzichten heb. En dat ik gewoon weer taart kan eten.