Pas op de plaats

Ik schreef vorige week al dat het zo goed gaat. En dat is nog steeds zo. De fysio trapt al op de rem, ik wil weer eens te snel. Mijn oude niveau komt om de hoek kijken en daar wil ik zooo graag naar terug. Maar te snel is niet goed. 

Van tevoren had ik dit echt niet verwacht. Na alle ervaringen en zwarte gaten de de afgelopen jaren had ik het veel zwaarder en moeizamer ingeschat. Liever zo met positieve verrassingen dan weer steeds mezelf teleurstellen. 

Maar niet alles is zo rooskleurig als het nu lijkt. Sommige dingen gaan nog niet helemaal goed. Dat zijn dingen die langer nodig hebben om te herstellen en waar meer revalidatie voor nodig is. Ik geloof er heilig in dat die dingen op den duur ook beter worden. Die 6 maanden grens is nog wel een eind verderop. 

Ik ben dus geopereerd aan mijn darmen. Op zich werken ze weer en kan ik alles eten wat ik hiervoor ook at. Ik ben bijna aan het einde van het afbouwen met movicolon. Alleen werkt het niet zoals ik gewend was. Misschien komt dat nog en heeft het meer tijd nodig of misschien is er blijvend iets veranderd waar ik aan moet wennen. 

De hoofdpijn is zo goed als weg. Af en toe steekt het nog de kop op, maar dat is dan goed te hanteren. 

Mijn energie is er nog lang niet. Ik moet de dingen die ik wil/moet goed over de dag/week verdelen. Want eenmaal moe, merk ik dat des te meer, ook fysiek. Soms voel ik me dan echt een oud vrouwtje! En aangezien ik de neiging heb om sneller te gaan dan goed voor me is en over mijn grenzen te gaan en dan juist langer herstel heb... Het is goed dat ik graag wil, maar mijn fysio moet af en toe wel op de rem trappen. En energie opbouwen gaat bij mij langzaam, maar dan is het wel blijvend.

Ik kan dus al best veel, maar met mate. Huishouden lukt me als ik het in kleine stukjes oordeel. Koken kan ook, maar dan bijvoorbeeld de groente al eerder voorbereiden. Sociale afspraken lukt me steeds beter, maar ik hanteer nog wel een grens van 2 uur voor mezelf, zowel thuis als buiten de deur. Boodschappen verdeel ik in twee keer anders worden het teveel prikkels. Autorijden kost veel energie en concentratie, dus maximaal 20 minuten. Daarnaast dus wandelen en de fysio en al wat er meer op mijn pad komt. 

Mijn litteken heelt goed. Daar heb ik naast wat jeuk geen last meer van. En jeuk betekent helen. 

Het grootste probleem zijn mijn buik en rug. Wist je dat als je je buikspieren niet mag/kunt gebruiken, je de rug meer belast? Gevolg: rugklachten, hoog en laag. Vaak een stijf gevoel. Nu ik de buikspieren weer train, merk ik dat ook in mijn rug. Lang zijn en een holle rug is in dit geval niet altijd handig. Tijdens de fysio zoeken we nu naar de grens voor mijn buikspieren zodat ik geen rugpijn krijg. Stijf en spierpijn mag, maar meer niet. Vanaf de grens moet dit stabiel worden voordat ik verder mag met opbouwen van die spieren. Lang lopen en stilstaan kost me ook moeite door de rug. Dit kan nog wel even duren, maar komt met veel geduld echt weer goed. 

Het zijn dus nog wat onhandige dingen die aandacht vragen. Maar met tijd en oefenen geloof ik erin dat het weer goed komt. Dat niveau van voor de operatie ga ik minimaal weer halen. 

Van de week mag ik me weer melden in het AvL bij mijn chirurg. Ik verwacht dat al mijn bloedwaarden ok zijn en ik verder ook in orde word bevonden. Ik voel me ten slotte goed.