Cancerversary
Het is vandaag mijn vierde cancerversary. Al vier jaar dat kanker in mijn leven is...
Een cancerversary is een mijlpaal in je hele kankerreis die herdenkt of viert, vaak een belangrijke datum zoals de diagnosedag of de operatiedatum. Of je er wat mee doet is aan jezelf. En ook welke mijlpaal, dat ligt helemaal aan je eigen gevoel.
Ik heb 'gekozen' voor 1 september, de dag van mijn eerste mammografie met aansluitend de echo en biopten. En twee uur later het gesprek bij de chirurg met het slechte nieuws. De diagnose die mijn leven op de kop zette. Een dag die ik mij nog heel goed herinner.
Ik sta er bij stil, bij die achtbaan die plotseling op mijn pad kwam en alles overhoop haalde. Bij het pad dat ik de afgelopen jaren heb bewandeld. Bij wat ik allemaal heb doorstaan. Bij wat ik er is veranderd, wat ik niet meer kan, maar ook wat ik er voor terug heb gekregen.
De afgelopen jaren vierde ik ook dat ik kankervrij was. Nou bleek dat vorig jaar toch anders. En hoewel het er op dit moment op lijkt, is dat niet een gegeven waar ik automatisch meer vanuit ga. De ziekte is te onvoorspelbaar.
Maar ik ben er nog en ik krabbel steeds weer op. En die wilskracht en veerkracht hoop ik nog lang zo te houden. Want ik ben er nog lang niet in het herstelproces. Maar er zit eindelijk weer vooruitgang in.
Dus vandaag sta ik stil bij mezelf. Ik heb het toch maar mooi allemaal gedaan en doorleefd, hoe ongelooflijk zwaar het is geweest. En ik prijs mezelf gelukkig, want om me heen hoor ik ook hoe anders het kan gaan. En ben ik me bewust hoe slopend deze ziekte nog altijd is.
Vier jaar, maar het voelt al zoveel langer.
Raar eigenlijk dat van dat eerste jaar ik de data nog wel weet, maar ik heb geen idee op welke dag ik te horen kreeg dat ik PMP had, alleen de operatiedatum staat in mijn geheugen gegrift.
Vieren jullie je cancerversary ook?
19 reacties
Nee.
Ik vind er niks te vieren aan. En welke datum zou ik dan moeten doen? Al vroeg in het ontdekkingsproces was mijn uroloog minder optimistisch dan ik. Waar ik dacht, ros dat ding er uit, zag hij tekenen aan de wand, of op zijn scherm. Bovendien is de datum dat je iets te horen krijgt, niet de datum dat je kanker kreeg. Die datum ligt ettelijke jaren eerder.
Nee, geen cancerversaty voor mij. Niks om te vieren vind ik.
Neemt niet weg dat ik zonder dat nooit zulke leuke veelzijdige mensen had leren kennen....
Vieren is misschien niet het juiste woord. Stilstaan en herdenken dan. En het maakt denk ik ook verschil uit of je genezend wordt behandeld of meteen het label palliatief krijgt of je hier iets mee wil doen.
Met de PMP na de borstkanker dacht ik echt dat mijn dagen geteld waren. Maar ik ben er nog, met alle bekende gebreken die het me heeft gebracht. En dat vind ik wel een momentje van vieren waard.
Maar ik begrijp ook heel goed dat jij dat anders ziet en voelt. Vier dan morgen maar met me mee. Ik verwacht dan een goede uitslag op mijn jaarlijkse mammo.
En helemaal eens hoor, de vriendschappen hier zijn heel veel waard.
Ja Zweef, zonder die rare Belg zou je leven toch een stuk rustiger geweest zijn, niet?
Ik vind het wel iets om te vieren Sas. Je weet pas dat je kanker hebt als het wordt ontdekt en je mag vieren dat je al 4 jaar een doorleven bent. Dat je alles hebt doorstaan. Dat je hebt leren omgaan met de beperkingen en kan genieten van wat je nog wel kan. Plak er nog maar minstens evenzoveel jaar achteraan. Ik zeg: GEFELICITEERD 🥳
Ik zal toch nooit weten hoelang de kanker al in mijn lichaam zat voordat ik aan de bel trok. Het verschil tussen onwetendheid en kennis is behoorlijk groot.
Bedankt lieverd. 😘
Hallo Saskia,
Ja, wat is vieren… is vieren gedenken…is vieren je terdege bewust zijn van…is vieren ook herdenken… En ja… valt er bij kanker wel iets te vieren… want kanker, welke type dan ook, heeft altijd ook iets onvoorspelbaars … dat is zo en helaas blijft dat in veel gevallen ook zo.
Gedurende het jaar zijn er een aantal momenten die in mijn herinnering opduiken… het enige dat ik echt vier is de dag dat ik mijn stamcellen tijdens de tweede keer kanker terug kreeg. Die dag staat mij nog erg bij. Verpleegkundig M en transplantatie coördinator M hadden slingers opgehangen en Hanny en mijn kinderen waren aanwezig. Eén dag… een ochtend om nooit meer te vergeten… ondanks het feit dat ik de weken daaropvolgend ziek, ziek en heel ziek werd… ongelofelijk ziek…
Die dag… 7 februari vergeet ik nooit en wordt elk jaar passend gevierd.
En @Judosas als jij dit een cancerversaty noemt… geweldig… vier het leven.. vier het leven… en precies…Elke dag is Carpe Diem
Met vriendelijke groeten, Bart ♠️
Vieren dat je er nog bent met alle gebreken die nu bij ons horen. Dat is waar het mij om gaat.
Ik zie het ook als het vieren van de geboorte van Saskia 2.0.
En het hoeft geen vieren te zijn, herdenken, overzien, stil staan bij... Het heeft toch ons leven volkomen op de kop gezet.
Dag Saskia,
Jij schrijft: "En het hoeft geen vieren te zijn, herdenken, overzien, stil staan bij... Het heeft toch ons leven volkomen op de kop gezet."
Precies, zo is het... het heeft het leven van mij en zeker ook nog eens van mensen om mij heen op de kop gezet. De eerste paar jaren heel manifest en daarna en helaas tot op de dag van vandaag als een vaak stiekeme "medereiziger"
Daarbij af en toe stil te staan is belangrijk... echter mij er door laten leiden probeer ik zoveel mogelijk te voorkomen.
Carpe Diem!
met vriendelijke groet,
Bart S.
Lieve Saskia,
Wij hebben dat nooit gedaan, hebben het allemaal langs ons heen laten gaan.
Alleen Amanda heeft de datums onthouden, maar we hebben nooit iets gevierd, eigenlijk iedere keer als we dachten het gaat goed, werd er een streep door getrokken.
Maar ik heb jou leren kennen, we hebben geknuffeld, en er is een soort verbondenheid ontstaan.
Misschien moet ik dat vieren, de mooie mensen op mijn weg, de knuffels, de mooie gesprekken.
Je weet dat ik een leuke meid vind, en ik hoop dat je nog heel wat mag vieren.
Liefs Peter
Dan moeten we er de 23e helemaal een feestje van gaan maken. 😘
De kanker zelf moet je zeker niet vieren, maar het het feit dat je het al 4 jaar hebt overleefd is absolut een feestje waard . ❤️
Dat dus. Want die kanker zelf kan me gestolen worden. Ieder jaar is er weer eentje.
Mooi omschreven. En mooi om er ook bij stil te staan. Het leven is niet vanzelfsprekend.
Ik vier het niet, maar sta altijd wel even stil bij de datum. 26 augustus is zo'n dag. De dag dat ik de diagnose kreeg. Een jaar later kreeg mijn moeder haar ongeneeslijke diagnose en behandelplan, ook op 26-8.
Ik kan me alleen maar voorstellen hoe zwaar die dag voor jou moet zijn. En die is ook nog maar een week geleden. ♥️
Hoe gaat het nu met jou?
Mijn diagnosedatum (de eerste mammo en echo die aangaven dat het niet goed was) is voor mij de dag dat het allemaal begon (nu 2 jaar geleden), maar het is een beetje een vervelende datum om bij mijn kanker stil te staan. Het was namelijk op mijn verjaardag. De dag dat ik ook nog eens 50 werd 🙃 Het is nu 2 jaar geleden en ik ben nu dus ook 2 verjaardagen verder. Het is sinds die dag wel een beetje rare dag geworden, die verjaardag van mij. Maar ik vierde daarvoor mijn verjaardag eigenlijk nooit meer. Dat ben ik sinds de kanker wel gaan doen, want elke verjaardag is een jaartje erbij en daar ben ik erg dankbaar voor 🙏🌻 En dus zeker iets om te vieren 😊
Liefs,
Marsha
Dat is wel dubbel inderdaad. Maar fijn dat je je verjaardag nu wel viert. Ieder jaar is er ten slotte weer een. ♥️
Hai lieverd!
Lees ik jouw blog en realiseer me waarom ik net mijn blog geschreven heb. Wat jij schrijft was namelijk de insteek dat ik er aan begon! Hahaha, en ik heb er geen woord over gerept. Ga ik wel nog doen. Maar ik deze situatie kan ik hartelijk lachen om mijn tot in een muggenkoppie passende geheugen :-)
En ja, ik gedenk het elk jaar. Elk jaar een 'proost' (in mijn geval bossenbol met grote mok thee) op mijn er nog zijn. De dag voor kerst de diagnose met prognose (met geluk een jaar of drie), op 31 mei de dag van de stamceltransplantatie die me mijn leven heeft teruggegeven.
Even terug kijken, kaarsje branden, gebedje erbij en met de jaren meer verwondering. Het ongeloof en de verbazing. Dit jaar met kerst is mijn kanker 15 jaar geleden vastgesteld en de prognose een 'feit'...
Kanker heeft ons veel genomen. Maar ja, hoe bizar en idioot ook, we hebben ook gekregen. Wat los staat van het feit dat ik hem acuut wil inleveren! Maar dat kan nou eenmaal niet. Helaas.
Knufs lieverd xxxxx Hebe
Als je ziet, wat we met zijn allen in korte tijd hebben beleefd, en hebben gedeeld, dan worden we daar allemaal blij van, en dat maakt het misschien een beetje beter te behappen.
op nog heel veel knuffels, en af en toe een dikke zoen.
Liefs Peter
Blij dat jij nog om jezelf kan lachen. Het lijkt mij heel frustrerend om zoveel last van je geheugen te hebben.
Een Bossche bol met thee klinkt heerlijk! Lekker volhouden.
Liefs Saskia