Tussen schort en toekomst
De laatste weken heb ik me 'vermaakt' met velerlei overpeinzingen. Het ging over het verdwijnen van mijn horizon. Het ging over mijn verdwenen toekomst. Ónze verdwenen toekomst; want ik denk allang niet meer alleen voor mij. Maar in de mijne staat indringend geschreven dat ik o zo veel niet meer weet. Vergeet. Kwijt ben. Ik ben 'hét' en 'iets' kwijt. Voor korte tijd. Voor langere tijd. Voor altijd....
Toekomst is een horizon
die opschuift naarmate ik verder kom
die naar me lacht
die op me wacht
die met mooie beloftes naar me lonkt
die met léven voor me pronkt.
Mijn toekomst is een horizon
die ik niet bereiken kon
die niet langer op me wacht
die kleurt zo zwart als nacht
en me verloren in een hoek laat staan
omdat mijn weg niet zoveel verder zal gaan......
Het vooruitzicht van een toekomst ben ik kwijt. Ook ben ik 50 euro kwijt. Geld van voor Alpe d'HuZes verkochte schaaltjes en donaties. Het zou overal liggen waar het niet ligt. Inmiddels zijn we er méésters in ons hele huis te doorzoeken. Oók op plaatsen waar we helemaal niet hoeven zoeken, omdat 'hét' en 'iets' daar helemáál niet liggen kunnen. Nu kan ik er na een paar dagen (!) helemaal niet meer om lachen. Het ergert me mateloos dat ik mijn 50 euro niet meer vinden kan. 'Is dit voortaan mijn toekomst?', schiet door mijn hoofd. Hemeltjelief wat voel ik mij een sukkel! Terwijl ik ook weet dat ik mij hiermee enorm te kort doe, want ik bén geen sukkel. Iemand met een eindeloos geduld, weet me daarvan te overtuigen. Manlief lost het op door te bedenken dat we er dan wel boodschappen van gedaan zullen hebben. Want ik maak vanzelfsprekend het gekregen geld over op de AD6 pagina, dus cash gaat in de portemonnee. Toch weet ik zeker dat ik het níet daarvoor gebruikt heb. Maar ja, dan zouden we het dus ook moeten vinden en dat doen we niet. Een paar weken niet. Ik laat het los. Oké. Dwars zit het me. Best wel. Totdat... dit geloof je niet... totdat ik simpelweg een 'verborgen' 3e ritsvakje in mijn (pas nieuwe) portemonnee open en daarin mijn 50 euro vind. Stomverbaasd, maar yes! Tóch goed geweten dat het nog ergens moest zijn. Een paar dagen mag ik ervan genieten. Dan krijg ik 20 euro voor hetzelfde goede doel en op dezelfde dag zijn ze in huis verdwenen. Nee hè, ook dit geloof je niet. En ja, daar begint onze zoektocht weer. De gradatie van de frustratie mag je zelf invullen. Zeg alleen maar dat die ENORM is. Het kan niet het kan niet het kan niet het kan niet! Ik heb ze vanmorgen gekregen! "Er zit 20 euro in je portemonnee", zegt manlief. NEEEE! Ik weet zéker dat.....! Maar ja.....
Toekomst? Is dit mijn toekomst? Om de haverklap op zoek naar 'iets' waarvan ik serieus niet weet wát, óf, en hóe ik er iets mee gedaan heb? Waarvan ik serieus niet weet waar ik het nét heb neergelegd? Maar dan... láchen!!! Ik lig dubbel. Door te moe, te veel andere dingen gedaan en door eten bij anderen, heb ik een aantal dagen niet zelf gekookt. Dan weer wel en wil ik m'n neus snuiten. Pak de zakdoek uit de zak van m'n keukenschort (jaha, ik ben nog zo antiek) en hou een vijf dagen lang gemiste 20 euro in mijn handen. Echt, deze keer ben ik zó ontegenzeglijk verbaasd dat ik niet kan ophouden met lachen. Een ongelofelijk brein kan toch best heel lollig zijn. Al kom ik er vooral níet achter hóe dat geld in mijn schort terecht is gekomen. Behalve dan dat ik dat ongetwijfeld zelf heb gedaan. Of nee, ik kan toveren....
Mijmeren gaat door. Kan het niet helpen. Weet dat het totaal nutteloos is. Onzinnig en dom. Maar ja..... toch nooit had ik durven bedenken dat dít mijn toekomst zou zijn. Ik zou wederom een andere baan krijgen binnen ons bedrijf. Opgeleid worden. Zin in! We hadden plannen. Natuurlijk plannen voor later, want nu hebben we simpelweg niet voldoende vrije tijd. Sparen voor een wereldreis. Of zoiets. We sparen en dan zien we wel; fietsen over de hei is ook fijn. Vrijwilligerswerk doen. Minstens twee dagen. Samen. Gastvrouw worden van het nieuwe inloophuis voor kankerpatiënten. Het sowieso ook meehelpen opzetten. Met oudjes in een rolstoel rondrijden door het park of door de stad. Zó leuk! Dán. Láter. Straks. In de toekomst......
Die niet komt.... Ik klaag niet. Integendeel. Op dit moment mag ik mij gelukkig prijzen dat het best goed met mij gaat.... met het hébben van kanker. Op dit moment gaat het óók super slecht met mij, omdat ik ontzettend dierbare en lieve vriendinnen heb die NU bezig zijn die zware strijd te leveren VERDER te mogen leven. Dus nee, ook voor hen geen ná kankerleven! Geen toekomst. Een andere toekomst. Een kortetermijntoekomst. Een béétje verder kijken. Héél voorzichtig. Héél aarzelend. Best angstig. Tamelijk gelaten. Uhhmmm... toekomst? Waarheen? Hoe? Waarom?
Hoe ziet mijn toekomst er uit? Wat ís toekomst? Toekomst hoort toch 'iets ver weg' te zijn? Ja toch? We werken voor nu en voor de toekomst, we sparen voor de toekomst, we plannen in de toekomst, we bouwen en vertrouwen op de toekomst. Uhhh.... waar is die van ons? Van mij? Wat is toekomst nu nog?
Wachten op de controle die komt waarop de oncoloog zegt dat het helemaal mis is.
Nee.
Geld in een keukenschort.
Verdere verrassingen van een onbegrijpelijk brein.
Ja.
Lachen om mijn vindingrijkheid. Voor wat betreft 'opruimen' dan.
Onwaarschijnlijkheden in een notendop.
De vondsten van de toekomst.
Anders dan verwacht.
Anders dan 'gepland'.
Met zijn eigen rijkdom.
Anders dan verwacht.
Anders dan gepland.
Ja.
Toch een toekomst.
Maar dan anders.
Een toekomst in het klein.
16 reacties
Te lang te ver gezocht,toekomst is het nieuwe nu
teveel gedacht te weinig gedaan, nu is de toekomst naar de maan.
Leven in het nieuwe nu, weinig denken nog veel te doen.
Ontspan blijf rustig denk niet teveel vooruit, wat is toekomst zonder jou.
Toekomst zonder denken zonder zorgen zonder de nieuwe dag van morgen.
Het terug vinden van een paar euro's, staat gelijk zijn aan"t vinden van jezelf.
Onbegrijpelijk onbelangrijk, begrijpelijk belangrijk
Hey Ron, dank weer voor je mooie reactie. Zo mooi te lezen en dat je me daarbij ook (weer) de andere kant laat zien. Die zie ik ook hoor, maar ja, soms even is mijn beeld vertroebeld.
Zoveel steun, zoveel begrip, ik zeg je veel dank!!!
Knuffels xxxxxxxxxx Hebe
Lieve Hebe,
Ons brain zit goed in elkaar beschermd ons als het even niet gaat.
Woorden schieten te kort, dingen die je kwijt raakt.
Zorgen om jezelf of om anderen piekeren tot je er moe van wordt.
Zelf bescherming van het menselijk lichaam en geest tot je rustig wordt.
Dan is er weer ruimte om dingen en woorden te vinden.
Wat voorheen normaal was is nu niet meer vanzelfsprekend.
Alle zorgen en verdriet wat wij kennen met ons ziekte is ons brain niet op berekend.
Wat ik zeggen wil lieve Hebe, Wat jij hebt hebben wij ook. Ook wij zijn dingen kwijt, zoeken iets waar we het nooit neerleggen. Woorden zoeken die normaal zo je mond uitrollen.
Dus toekomstplannen gewoon doen. Wij weten nooit hoe het gaat lopen maar plannen maken kan je al blij van worden. Of het nu volgende week, volgende maand of volgend jaar is.
Wees gerust het gaat weer over het is maar tijdelijk dat vergeten.
Liefs Alice ❤😘
Lieve lieve Alice, je bent lief! Helaas weet ik dat mijn vergeten niet tijdelijk is, maar ik kan er inmiddels best goed mee overweg. En ja, soms even 'anders' en dan val ik in het verraderlijke gat en denk treurig aan mijn o zo anders geworden toekomst. Maar tegelijk ga ik nog steeds voor een toekomst van 25 jaar... En ik heb jullie. Dus ja, het gaat wel goed komen :-)
xxxxxxxxxxxxxxxxx knuffels voor jou!
Lieve Hebe,
Je mag dan dingen kwijt zijn en vergeten, maar jouw schrijftalent lijkt steeds groter te worden. Wat een prachtig blog!
Toekomst, een moeilijk begrip als je niet meer beter wordt. Toen we de diagnose kregen, dachten we geen toekomst meer te hebben. Maar nu blijken we bezig te zijn met een toekomst die we toen niet voor mogelijk hielden. Ik al drie jaar, jij al tien. En wat blijkt? Het is ook nu geen toekomst, maar het is nog steeds alleen maar nu. En het zal ook nooit toekomst worden. Er is wèl een flink stuk verleden bijgekomen.
Ik heb al een tijdje geleden besloten dat toekomst niet bestaat. Het is een idee in ons hoofd.
Het is nu. En nu ben ik geïnspireerd door jouw prachtige blog. Dus nu ben ik blij. Dank je wel, Hebe.
Ik wens je nog heel veel 'nu',
Hanneke
Yeah lieve Hanneke! Daarin blijf ik ook! In het nu, samen met jullie. Dank voor je warme, lieve woorden. Een deel van de toekomst die ik voor ogen had, heb ik te pakken. Elke dag dat we leven en dat morgen kunnen navertellen, hebben we weer een stukje toekomst te pakken genomen en er een herinnering van gemaakt. Een toekomst 'ver weg' laten we los. Een toekomst in het NU is wat telt en waarvan we op een wonderlijke en positieve manier genieten. Soms even niet, maar dat is ook oké. Zolang we maar weer opkrabbelen en ons verleden verder uitbreiden.
Veel liefs en knuffels xxxxxxxxxxxx
ps..... toch neig ik er nog steeds naar voor 25 jaar te gaan..... :-)
Doen, Hebe, die 25 jaar! Een uitstekend plan.
Lieve Hebe,
Pijnlijk om je blog over het verdwijnen van je horizon te lezen. Ik voel je verdriet en frustratie. Natuurlijk mag en “moet” ook jij schrijven over lastige emoties en periodes, maar ik heb ook zoveel positiefs van je gelezen, waardoor deze wel even binnen komt. Ik herken het ook dat je zo graag een hele lange horizon wilt hebben, maar dat je die waarschijnlijk niet hebt en dat dat af en toe ontzettend moeilijk is. Afgelopen week had ik het heel erg, toen ik een bijeenkomst had met een aantal idealistische, ondernemende en energieke mensen die de wereld een beetje mooier willen maken. Het ging over de toekomst van de aarde, hun bedrijven en in privé setting over de toekomst van hun kinderen. Au!
Tegelijkertijd weten we niet wat de toekomst gaat brengen. Ik vind Hanneke’s reactie prachtig. Het gaat om het nu en mogelijk heb je, zoals zij schrijft, in het verleden meer toekomst gehad dan je voor mogelijk had gehouden. Wie weet verrast de toekomst je wel weer. Ik hoop het zo!
Hang in there lieve Hebe! 😘
Lieve Jessica, sorry als ik je heb laten schrikken! Niet de bedoeling natuurlijk.... en ja, ik ga nog steeds voor die 25 jaar. Alleen overkomt het me soms dat ik bedenk dat mijn leven nu - veelal overkomt me dat als we weer eens op zoektocht zijn - wel heel erg beknopt en beperkt is geworden. Dan wil ik wel eens overpeinzen hoe we ooit hadden bedacht en gewenst dat onze toekomst eruit zou zien. Wat ook menselijk is, want dat doen we allemaal. Vervolgens lig ik dubbel van het lachen (in mn eentje!) met mn 20 euro uit mn keukenschort. Humor! Nee hoor, die ben ik zeker niet kwijt! Ons / mijn leven heeft een andere, nieuwe en verrassende wending gekregen. Inderdaad misschien veel korter, maar met ook heel veel o zo mooie dingen.
Ik laat mijn toekomst mij verrassen. Samen met jullie! Vele lieve groetjes xxxx Hebe
Heel mooi en aangrijpend stuk heb je geschreven..!!
Alleen is er misschien één ding wat ik iets anders zie dan jij...
Jij schrijft o.a. ..
"""Mijn toekomst is een horizon
die ik niet bereiken kon """"
Onze toekomst en onze horizon gaan we wel degelijk bereiken .
Wie zegt dat onze horizon op onze 100-ste verjaardag ligt?? misschien ligt
die wel op je 50-ste .
Bij sommige is "het doel" bereikt op zijn of haar 25-ste en bij een ander op
zijn of haar 80-ste.
Leeftijd maakt helemaal niet uit of je wel of niets iets belangrijks heb
geleverd aan de wereld of je omgeving.
Sommige zullen niks of heel weinig "leveren" en anderen heel erg veel in
een kort leven!!
Of je kort of lang leeft heeft in mijn ogen dus niets te maken of je zogenaamd
"nuttig " bent geweest voor je omgeving en dus een horizon hebt bereikt.
De horizon die jij bedoeld is zo vreselijk rekbaar, want eerst wil je je kinderen een
goede start geven , maar daarna je kleinkinderen en ga zomaar door.
Ik leef en probeer te genieten van de dag en zolang ik mij 's morgen recht durf
aan te kijken in de spiegel, heb ik weer een "horizon" bereikt.
Groetjes Hans
Beste Hans, dank voor je mooie en o zo ware reactie! Je ziet het niet anders dan ik, want ja, alles wat we/ik al bereikt hebben, is de werkelijke waarde van de toekomst. Toekomst is nooit iets wat je plannen kunt. Toekomstdromen hebben we allemaal gehad, denk ik. Ik ben een geboren optimist en positief mens. Maar ja, soms éven niet. Dan denk ik ook een keer 'goh, is dít het nou?' Terwijl ik weet dat wij (mijn man en ik) meer rijkdom in ons leven hebben gehad en hebben dan menigeen ooit zal hebben/kennen. Van die 'toekomst' hebben wij dus al een prachtig verleden gemaakt. Getuige onze vele fotoboeken die een bijzonder en rijk leven laten zien; evengoed een bijzonder veelbewogen leven.
Als je jong bent, verschuif je je horizon steeds en plan je je toekomst in de verte. Gelijk heb je met jouw woorden dat wij zeker onze horizon gaan bereiken en bereikt hebben. Mooi!
Lieve groetjes Hebe
Lieve Hebe, ik ben voortdurend alles kwijt. En dan vind ik het ook weer dagen, weken later. Mooi geschreven, dat talent ben je niet kwijt. Toekomst tja wat is dat eigenlijk. Soms denk ik we hebben er geen, maar natuurlijk hebben we een toekomst. Over 1 minuut schrijf ik al toekomst. Hoelang? Dat weet niemand. Maar zo snel ben je niet van deze aardbodem. Dikke knuffel van mij
Lieve Pasje, lief zoals je schrijft dat we inderdaad altijd toekomst hebben. En mij talent doedicht.... hou er van dat te horen..hihihi
Ben niet van plan hier snel te verdwijnen. Ik ben onze oudste; ons bejaardentehuis kan niet zonder mij en niet zonder ons :-)
Veel liefs en hele dikke knuffel terug! xxxxxxxxxxxxxxxx
Hoi Hebe,
Ik heb net je blog zitten lezen en moest denken aan een voorval uit het verleden. Terug naar toen, ik was net 20 jaar. Ik werkte in een bejaardentehuis met van ieder soort bejaarde wel 1. De lieve oude omaatjes, de nukkige oude dammetjes die door het huis drentelde met hun tasjes stevig tegen zich aan. De kudde omaatjes die de hele dag zaten te breien, de jolige oude kereltjes de hele dag op zoek naar een neut met een dikke sigaar in hun mond, en natuurlijk ook de vergeet achtige dammetjes met hun handtasjes vol onzin.
Op een zekere dag stond ik samen met zo’n vergeetachtig type, zeg maar gerust zo dement als een kraai, in de lift naar de gemeenschappelijke recreatie ruimte. Bij het opengaan van de deuren schrok ze van een bejaarde man die daar stond te wachten, en liet van schrik haar tasje vallen. De inhoud over de hele vloer. Ik op mijn knieën om te kijken of ik de spulletjes weer terug kon doen in haar tas. Er zat niet veel in, een paar zakdoekje, een vieze oude portemonnee, een flesje 47/11 van voor de oorlog en ook een vies, groen uitgeslagen, servet die ik herkende uit de eetzaal met zo te voelen een inhoud van iets met een korrelige structuur.
Toen ik haar vroeg wat er inzat moest ze eerst heel diep na denken, toen zei ze,
“maar dat is toch mijn broodje voor in de toekomst”
Dus ja, wat is toekomst, volgens mij is dat iets wat we nooit zullen bereiken. We kijken er naar uit, maar hij zal ons altijd inhalen en ons verleden worden.
Mijmeren over je toekomst is het mooiste wat er is. Wat mij betreft is dat zelfs het bord met zuurkool stamppot dat ik voor vanavond ga maken.
En maak je niet druk over de dingen die je even vergeten bent, immers, je vind het in de toekomst wel weer terug.
Liefs,
Jelle
Ooo lieve Jelle, wat zeg je dat mooi! Veel dank dat je deze prachtige herinnering met me wilt delen! Ik moet erbij lachen en het maakt het zware weer veel minder erg.
Ik kan er overigens best goed mee omgaan. Zo je inmiddels ook wel weet. Maar toch... soms gaat het nét even minder of nét even niet en slaat de frustratie toe. Dan foeter ik alle goden uit de hel en ben boos om/op al diegenen die miepen om niks. Gelukkig ben ik zo rond de 90% (of meer?) mijn eigen vrolijke, positieve, optimistische, gelukkige ik :-)
Liefs Hebe xxxx
Lieve Hebe
Ach gutte gut wat is toekomst ,ik denk niet verder vooruit dan de dag zelf ,sorry schat ik lach je echt echt niet uit maar zo vergeetachtig zijn zorgt in mijn gezin voor n soort van grninniken want ik was het al en hij nu ook steeds meer dus hebben we dubbele pret ,je snapt wel wat ik bedoel ik vind ooit alles terug op de gekste plekken en nooit wanneer precies .
Liefs hes🌻🍀😘