NEE! Nee nee nee! Ik wil niet dat je gaat!

NU          Het is NU         LEEF NU!       Vertel eens wat nieuws, zullen jullie denken. Pffff... Maar ik koester nu de dikke liefdevolle knuffel die ik deze week mijn dierbare vriendin heb gegeven. En de liefde voor haar die ik uitgesproken heb. Zij ook naar mij. Zo mooi! En ja, we hebben - voorlopig in ieder geval - nog voldoende gelegenheid daarin 'op herhaling' te gaan. Maar met acute leukemie ga je niet lachen. Integendeel..... met een beetje pech..... Maar daar wil ik niet aan denken. Zeg ik nu heel dapper. Ben wel danig van de wap geweest en heb me vreselijk ontdaan, opgewonden, geraakt, boos, wanhopig en verdrietig gevoeld. Zo suf als een konijn en de wereld ging aan me voorbij. Leeg. Dat was het ook. Voelde me zo leeg en ontredderd. En dat allemaal in één dag tijd.... Nee, ze gaat zo'n zelfde zakje stamcellen krijgen als ik. En dan komt het goed. Punt. Vind ik. Punt.

Herpakken. Ze heeft niets aan me als ik in zo'n doom-scenario rondloop. Wil er voor haar zijn en zál er voor haar zijn. Met míjn pijn kan ik haar niet helpen. Met mijn ík wel.... Vanmiddag met de fiets een en ander aan fruit bij de appelboer gehaald. Flinke wind en we hebben nog gewone fietsen (met een hoop versnellingen). Stevig moeten trappen en op het viaduct met wind tegen had ik een duwtje in de rug. Ik vind het nog altijd heerlijk om die inspanning te leveren. Voel me voldaan als we thuis komen en het is me weer gelukt. Ja, nog steeds ben ik dan trots op mij. Vanmiddag was het ploeteren heilzaam. 'Alleen' met mijn gedachten. Luisteren naar de gratis muziek onderweg; verschillende geluiden, verschillende toonhoogtes, verschillende melodieën. Privé concert noemen wij dat. Mooi! Het wordt lente! Ik word altijd vrolijk als ik buiten ben; hoe dan ook. "We zullen dit voorjaar veel gaan fietsen", zei ze me nog voordat we ieder naar huis gingen na het zwemmen. "Jaaaa, dat is een heel goed plan!", zei ik, "nu al zin in." Het pakt 'net effe'  anders uit.... Daaraan denkende fiets ik bijna de sloot in. Moet er toch even om lachen.... in de drek met een gebroken been.... dan laat ik me naast haar in het ziekenhuis leggen. Geef ik alle energie die ik heb aan haar. Ik hoop haar sowieso veel moed, kracht, vertrouwen en energie te kunnen geven! Ga daar zeker mijn uiterste best voor doen. En daarbij ga ik toch ook blij zitten zijn dat ik dat nog mág doen. Kán doen. En ga ik tussendoor genieten van dat wat het leven toch de moeite waard maakt. Onze vriendschap. Onze lol om niks. De zon die schijnt. De regen die de vennen op de hei weer vult. En de o zo ontzettend lieve vriendinnen die ik heb.

Leven in het NU. Want NU is het NU en kunnen we leven en beleven. Morgen komt er weer een nieuwe NU waarin dat ook kan. Maar het is leuker om dan de NU van vandaag te evenaren of te overtreffen. Want in het NU is het leuk om van het gisteren te (na)genieten. Voor als het NU van morgen anders uitpakt dan we van dat NU hadden gehoopt. Morgen, overmorgen, volgende week, volgende maand, volgend jaar en zo verder, dat alles moeten we NU maken en vervolmaken. NU. Niet straks. NU. 

Fijn dat je verdrietig kunt zijn

dan heb je ook

iets moois beleefd

iets met iemand

iets wat je gelukkig heeft gemaakt.

Ben je gelukkig geweest

door en met iemand

met wie je een deel van je leven

hebt gedeeld....

Dus vreemd gezegd

is verdriet

ook geluk

en rijkdom....

Ja.....

vreemd

maar wel waar!

Je bent rijk

als je verdriet kent

omdat dat betekent

dat je geluk hebt gekend.

Zo ook als oud zeer

zit in je zielement

is het geluk

dat je nu verder bent.

Liefs allemaal en alle geluk van de wereld xxxxx Hebe