Schrale troost...
Een tijdje terug ben ik 'begonnen' met dit blog 'Schrale troost'. Al bij het typen van deze titel moest ik zo huilen dat ik niet meer verder kon schrijven. Nu zijn we wéken verder en weet ik helemaal niet meer waarom en wat ik dan schrijven wilde. Ik weet alleen nog maar dat het diepe verdriet er was. Hoe bizar is dat? Intens verdrietig zijn, daardoor zélfs niet meer kunnen schrijven, dát betekent wel wat voor mij! En dan niet meer weten waarom? Ik ga mijn brein nog even knagen, want dit kan ik niet uitstaan. Duhh zeg..
Schrale troost
is het dat wij hier
blij zijn
als behandeling nog een optie is
dat wij zeggen proost
weer een nieuw pad
wat fijn
ja, laten we blij zijn
Schrale troost
is het
dat wij ons troosten
wanneer we iemand missen
met
dat we blij zijn
dat we die iemand
hebben mogen kennen
in vriendschap
proost
wat fijn
laten we blij zijn
Schrale troost
heb ik ervaren
vervloekt
heb ik
mijn eigen woorden
en toch
geproost
op het leven
van hem
en hen
dat ik heb mogen leven
en béleven
met hem
en hen
die ik heb liefgehad
díep liefgehad
intens liefgehad
Pijnlijk
tranen
zijn geen tranen meer
rijgen zich aaneen
tot een eindeloze stroom
pijnlijk
dan toch te zeggen
zo'n belangrijk deel
van mijn leven
jij
proost
wat fijn
laten we blij zijn
dat
ik
dat
zeggen
mag...
Blij
blij zijn
elke lach
die pijn doet
toch
ja
dankbaar
voor die lach
ook al doet ie pijn
hij
ís
er wel
bij mij
ván mij
ja
dankbaar
pijnlijk dankbaar
voor ál
wat was
en blijft
bij
mij
ván mij
vóór mij
blij
want jij
hoort
bij
mij
Sja...
Schrijven is mijn uitlaatklep, mijn vangnet, mijn IK.
Als ik dát niet meer kan, is het mis. Ik had het verstopt. Die té grote pijn. Want het was mis op de dag dat mijn zó dierbare petekind 50 geworden zou zijn. Ik ben blij dat hij me heeft kunnen verlammen en ik niet verder dan de titel kwam. Verlamd en dat zelfs voor langere tijd. Zó diep, zó intens, zó groot mijn liefde voor hem. Altijd. Elke seconde van elke dag van ál die jaren dat je er hebt mogen zijn en van al die jaren zonder jou die nog volgen. Met jou toch áltijd bij mij, ín mij, deel van mij, deel van mijn bestaan.
Gisteren was je er één jaar niet meer. En toch ben je er voor altijd. En altijd. En altijd.
Zonder jou
ben ik
mét jou
altijd
!
Liefs xxxxxxx Hebe
23 reacties
Lieve schat
De herinnering zal er altijd zijn, en daar mag je altijd op terug grijpen..
En je verdriet laat maar komen, anders ben jij jij niet
Dikke knuffel.
Trees
Dankjewel lieve schat!!
Knuffels terug xxxxxxx Hebe
Verdriet zit diep verborgen! Koester herinneringen en houdt ze levendig! Hoe pijnlijk ook, ook dat is liefde!
Xxxxx
Ja hè lieverd, en dat doen we ook! De liefde voel ik diep, maar ontkom er niet aan dat het soms ook zwaar weegt...
Knuffels xxxxx HR
Lieve Hebe
Zo overmand worden door verdriet dat het je verlamd is heel intens ,maar je mag verdriet voelen en beleven en het mag er zijn ,en hij leeft voor altijd voort in jou hart waar ie zijn eigen speciale plekje heeft .
Dikke knuff hes❤️
Zeker lieve Hes, hij is er nooit niet. En anderen zijn er ook altijd bij, want elke dag dat we leven heeft wel één of meer associaties met iemand die je kent en/of mist. Ik hoef maar een vogeltje te zien of denk aan Hanneke. Als ik de was buiten hang, loopt Alice met me mee, jongetjes die stoer en gekke dingen doen zijn een directe link met ons neefje... Ach, het geeft ook vaak een lach. En evenzo vaak maak ik even 'een praatje'. Je snapt het vast, toch?
Dikke knufs terug xxxx van mij
Ja zeker snap ik dat ,voor mij zijn ze er allemaal nog en ik klets gewoon tegen ze,ik kan niet anders ,zij die er niet meer zijn zijn met duizend onzichtbare draden met ons verbonden en dat blijft zo voor altijd
Liefs hes 🥰
JAaaaa! Mooi gezegd lieverd!
Prachtig gedicht!
Dankjewel!!
Lieve Hebe
Nu huil ik tranen met tuiten, want tussen mijn Imuun/chemokuren in, in Juni, nu 3 maanden geleden, overleed plotseling mijn broertje, mijn broertje met een beperking, waar mijn man en ik na het overlijden van onze ouders, altijd voor hebben gezorgd. wat een pijn en verdriet, maar ik moest elke week mijn kuren hebben, dus mijn leven ging op een heel ander pad gewoon door, terwijl ik met mijn man de begrafenis tussen door aan het regelen was, want die moest natuurlijk prachtig worden, en dat was het ook, een hele volle kerk, want mijn broertje was ook heel geliefd, want buiten zijn beperking, had hij vele gave's maar dat werd gewoon over het hoofd gezien. we hadden dat met een mooie Powerpoint zichtbaar kunnen maken!! Maar Hebe dit is zo"n prachtig gedicht wat jij nu geschreven hebt, het raakt mij zo diep, nu kan ik ook gaan verwerken.
Dank Jij ook veel sterkte met alles en blijf vooral schrijven.
dikke knuffel van mij,
Bets
Lieve lieve Bets,
Wat ontroer jij me met jouw woorden! Dankjewel dat je dit met me deelt en ik heb ook jouw woorden met tranen gelezen. Terwijl ik wist van jouw broertje en een beetje met je mee heb kunnen / mogen leven. Zo zwaar, maar toch ook mooi dat je ondanks dat je midden in de behandelingen zat toch een zo mooie uitvaart hebt kunnen regelen.
Je raakt mij zo diep als ik jou, denk ik. Als jij zegt dat je nu ook kunt gaan verwerken na het lezen van mij gedicht... wow.. hoe bijzonder is dat! Ik hoop er altijd op dat iemand 'iets' aan mijn tekst of gedicht heeft, dat het 'iets' met hem of haar doet. Toch blijft het me raken als dat inderdaad gebeurt..
Dank je lieverd! En ja hoor, ik blijf schrijven! Ik kán gewoon niet zonder :-)
Veel liefs en xxxxxxx Hebe
Prachtig mooi gedicht . Ga ik zeker delen .
En ontroerend mooi zoals jij over je petekind schrijft .
100% zeker dat het een grote troost is voor zijn nabestaanden , wanneer je jouw blog lezen .
Liefs , willy
Dankjewel lieve Willy!
Helaas willen die mijn blogs niet lezen, op een enkeling na. Maar ja, ik denk dat je gelijk hebt. Ik wilde de link naar dit blog ook naar hen doorsturen, maar heb dat maar naar ééntje gedaan...
Och, wie weet... een keer...
Liefs xx Hebe
Jouw blogje maakte me eerst stil, en na een flinke huilbui ga ik toch even reageren. Wat een verdriet , wat kan verdriet snerpend pijn doen , ons uit balans halen en verlammen ja....diepere pijn bestaat er niet. En het gekke is....toch moeten/gaan we door, elke dag weer en zoeken we een weg om 'het verdriet een plekje te geven'(oh wat haat ik die uitdrukking eigenlijk)...
De rest van ons leven zal het er altijd zijn, de herinnering, de liefde en ja, ook het verdriet....de eerste twee slijten gelukkig niet, het verdriet wordt in de loop der jaren (meestal) ietsje minder scherp.
Lief mens, dikke knuffel, meer kan ik je helaas niet geven.
liefs, Yvonne
Dankjewel jij ook lief mens! Jouw knuffel doet me goed! Dikke knuffel terug xxxx
Het is zo, we leren ermee omgaan. Hebben ook geen keus, en eigenlijk willen we dat ook niet. Leven is ons toch te waardevol.
Herinneringen, o zo veel herinneringen! Pijnlijk mooie herinneringen, het o zo bijzondere dat we voor elkaar betekenden. Dat vertrouwen, op elkaar bouwen, onwijs mooi! Ze zullen er inderdaad altijd zijn, en ik denk ook altijd met een lach en een traan hand in hand. Want ook nu, nu ik je dit schrijf, rollen de tranen over mijn wangen...
Liefs xx Hebe
hele grote kus!
Haha, mjummie!
Lieve Hebe,wat een ontroerend verhaal. Ik ken de achtergronden van je petekind en dit is uit je hart gegrepen sterkte met het verwerken van dit intense verdriet en het verlies. Knuffels , die heb je soms nodig. Liefs. Ad
Ik hou van knuffels lieve Ad, en ja, soms nog 'even' meer...
Knufs voor jou ook!
xxxxxxx Hebe
Hallo Hebe, wat heb je toch weer een prachtige gedicht geschreven! Het intense verdriet over wat eens was en nu niet meer is raakt mijn hart. En ook ik schiet vol. Al die verlieservaringen waar we steeds opnieuw mee te maken krijgen. In ons eigen leven en om ons heen; Verlies van dierbaren, gezondheid en nog veel meer. In mijn eigen kleine omgeving is er momenteel zoveeel verdriet, soms te veel om te kunnen handelen. Soms valt dat niet mee. Dan maar eerst uithuilen en daarna jezelf weer bij elkaar rapen en proberen dapper verder te gaan. Daar zit ik zelf nu ook middenin inclusief die welkome schrale troost.
dankjewel!
Groetjes,
christa
Och Christa, wat erg dat je het zo zeer herkent en er ook nu middenin zit... Alhoewel ik ervaar dat er middenin zitten bij mij / ons nu voor altijd geldt. Er is pijn die je gewoon niet meer kwijt raakt. Je gaat ermee om (niks leren, er valt niks te leren want je doet gewoon maar wat), maar een knip van de vingers kan al genoeg zijn om je nog weer verder terug te gooien dan waar je was.
Maar toch ook wordt die schrale troost steeds groter en dieper. Verandert naar 'mooi'. Dat ervaar ik - soms met pijn in mijn hart - dat het wéten dat hij of wie dan ook er wás me zó'n intens, warm en liefdevol gevoel geeft dat dankbaarheid overheerst. Om dan vervolgens natuurlijk een pak zakdoeken nodig te hebben om de vele tranen te drogen.
Dank je voor je lieve compliment en dat ik iets voor je heb mogen betekenen xxx Hebe
De twee woorden SCHRALE TROOST raakten mij al. Doe mijn best alles maar positief te vertalen, soms teveel.