Einde in zicht?

Mocht je ooit al denken dat 'het' niet erger kan worden dan het al is? Nou, ik kan je verzekeren dat 'het' véél erger kan worden dan je je ooit kon voorstellen. Ik zou het nooit geloofd hebben als me dat vooraf was verteld. Echt niet!

Mijn man, de rust zelve, ontzettend behulpzaam, zorgzaam en attent. Geen regelaar, dat niet, en soms een kort lontje. Maar wie heeft dat nu niet... :-)
We hielden er rekening mee
dit doen we met z'n twee
hormoonbehandeling is niet zomaar wat
heeft gevolgen ook voor dit en dat
we hielden er rekening mee
wij met z'n twee
het leek mee te vallen zowaar
natuurlijk krijgen we dit voor elkaar!

Eind februari als het misgaat
en krijgt maart nog een staart
bloedstolsel, hart, dat kan er nog wel bij
maar je houdt nog steeds van mij
totdat...
dat totaal niet meer zo lijkt
je leeg en empathieloos naar me kijkt
passief en ongeïnteresseerd
ook boos op al mijn hulp reageert
gesprekken hebben totaal geen zin
voor jou was dat pure onzin
ik begon het ergste te denken
en nee, ik had de 'clou' niet kunnen bedenken...

Hulp ingeroepen van onze huisarts. Dat heeft meteen na de 1e afspraak al wonderen gedaan. Ineens had ik mijn man weer! Nee, hij was nog niet de prater (dat zal ie ook nooit worden), maar hij zei iets terug! Wow, en dat meteen al toen we naar huis fietsten. Heel diep van binnen heeft hij een enorme opstandigheid ervaren dat hij én agressieve prostaatkanker, én een bloedstolsel in zijn hersenen én een sinusknoop naar zijn hart heeft die niet naar behoren werkt. Jammer dat hij die frustratie en onzekerheid niet met mij gedeeld heeft. Dankzij nicht kan ik dat begrijpen. Nu. Maar had ik het maar geweten, dan had ons dat veel narigheid bespaard.

Maar goed, verder.
Vorige week naar de cardioloog. Bloeduitslagen en hartfilmpje goed. Het implantaat (ik blijf vergeten hoe dat ding heet) om zijn hart in de gaten te houden, heeft in de voorbije 7 weken níets aan afwijkingen geregistreerd. Niets. Wat eigenlijk niet kan bij hetgeen manlief zou mankeren. Dan zou hij minimaal één keer opnieuw hebben moeten ervaren wat hij in maart had toen hij zo onwel was. Eerder twee of drie keer... Wat de arts laat denken dat het toch niet is geweest waar ze toen zeker van waren. Maar daar komen we nooit meer achter. Het is voor nu goed nieuws.

Nog een stapje verder.
Gisteren naar de neuroloog voor de uitslag van de hersenscan van vorige week. Joepie! Het stolsel is een heel stuk geslonken! Dat gevoel had ik al, maar daarbij alleen gelet op zijn fysieke 'status'. Ik was ook naar de huisarts gegaan, omdat ik dacht dat er nog meer met hem aan de hand was. Of misschien dat stolsel daar de oorzaak van was, of... dementie? Iets waar ik écht niet aan wilde denken. Dat vertelde ik neuroloog en die deed een boekje open van wat dit stolsel allemaal kan aanrichten. Dat het ook een heel groot stolsel was. En dat álles wat ik benoemde vrijwel zeker daardoor kwam. Tests om dementie met zekerheid uit te sluiten, hebben nu nog geen zin. Pas als stolsel helemaal verdwenen is. Dus nog een paar maanden geduld, alhoewel ik in die richting eigenlijk al niet meer denk. Het is weer míjn vent die hier rondloopt! Niet perfect, maar dat ben ik vooral zelf ook niet :-):-)

Houden we ons nu voor ogen
geen van hen heeft gelogen
uroloog gaat voor genezing
cardioloog ziet geen bedreiging
neuroloog verwacht verdere verbetering
wij vertrouwen op einde beroering
de weg die we moe(s)ten gaan
heeft veel met ons gedaan
óp naar weer een normaal leven
in de tijd ons nog gegeven

Veel liefs en knuffels van mij wens ik jullie alle goeds!
xxxxx Hebe