Bloedprikken. Rennen. Zeehond.

Ja, het was weer zo ver.
Bloedprikken.
Driemaandelijks ritueel.
Drie buisjes.

Als altijd lekker vroeg.
Afspraak: 8.24 uur
De tijd nu? 8.22 uur
Het is al klaar.

Want ik vloog.
Windje mee
– zeg maar wind –
tussen Monster en het Haga.

En ik had geluk.
Geen incheck-rij.
Vrijwel alle wachtstoelen leeg.
Razendsnelle vrolijke prikdame.

Op naar overmorgen.
Ook driemaandelijks ritueel.
Oncoloog.
PSA-waarde en de rest.

Ben ik rustig?
Best wel.
Het is al vier jaar
plus één kwartaal.

Inclusief alles
is dat dus zomaar
20+ bloedprikken.
En 10+ infusen.

Maar het gaat natuurlijk
om die oncoloog,
om de PSA
en om de rest.

Ben ik rustig?
Ja, ook over de oncoloog.
Wat komt, dat komt.
We weten niet wanneer.

Het zal woensdag
misser zijn dan het was.
Iets misser of
nóg iets misser.

Waardoor mijn hart toch sneller klopt?
Nou, nu lekker terugfietsen,
straks koffie bij mijn boek
en daarna mijn duik in zee.

En toen een uurtje of 2,5 later ....

Jazeker. Een duik. Die zou ik doen. Zou. Want daar knap ik vaak erg van op, daar word ik tintelfris van, dan voel ik dat ik leef. De duik leek een zekerheidje. Leek. Want ik heb niet gedoken. Wordt morgen. Want ik zat nog wat met het rennen.

Gisteren thuisgekomen van een ruime week Friesland. Zo’n dag gaat op aan de boel toonbaar achterlaten, inpakken, terugrijden, er was nog een tussenstop en iets met spullen uit onze garage, je moet uitpakken, katten managen, de wasmachine oplieren, nog meer Pluk- en Juul-management, was uit de machine halen, post bekijken, wéér wat met de katten en wéér schreeuwde de wasmachine moord en brand.

Goed, het rennen kwam dus in de knel. En de dag ervoor was het er wegens een verregaande vorm van druilerigheid in combinatie met wind en algehele kilte niet van gekomen. Maar er moet wel getraind worden, want zonder een ren-inhoud van ruim een uur wordt het niet veel bij de Puinduinrun.

Lang verhaal kort: ik heb het duiken heden dus ingeruild voor het rennen. En ik werd ongenadig beloond. Sowieso een mooi strandbeeld kunnen kieken. En toen was er bij de observatiepost van de Zandmotor iets met activiteit en mijn oude werkgever. Maar vooral, na bijna acht gerende kilometers, op anderhalve kilometer van huis en vlak voor het verlaten van het strand …