Al voor de workout uitvallen

Hoe het soms gaat. Hoe het is met een aangetast lijf; hoofd vooral.

Gisteren. Training. Soort crossfit. Twaalf man in een zaaltje plus twee trainers. De warming up ging goed, maar toen ... . De workout, of meer de aanloop ervan. Hoe ik het ervaren heb.

Uitleg. Vijf 'movements', viertallen, steeds iets twee minuten, twee doen hetzelfde, twee elk iets anders - zoals staan met twee cattle bells - en dan wisselen. Dat mocht ook na één minuut, maar dan moest een ander ook wisselen. Begrijp je? 

Er ontstond wat geroezemoes, er werd vragend gekeken, er waren wat vragen. Iedereen alle 'movements'? In een volgorde? Nee, de volgorde maakte niet uit, maar wel nog iets over die cattle bells die in rust omhoog gehouden moest worden, want die mochten de gehele 40 minuten de grond niet raken. Dus van elkaar overnemen. "Communiceren is dus key."

Maar wie moest nou wat doen en waarmee begin je? En oh ja, als iemand het met die cattle bells niet de volle twee minuten volhield, moest er worden overgenomen.

Niet alleen ik snapte er nog weinig van. Er waren nog wat onduidelijkheden, er kwamen weer wat vragen, er ontstond weer wat gekwebbel. 

De start van de workout leek nog ver weg. Mijn hoofd liep razendsnel vol en kon nog net besluiten: ik ga naar huis. Zelfbehoud. Stil liep ik naar mijn kleding; af door de zijdeur. Zo ver kwam het niet. Gelukkig is er een tweede ruimte. Daar heb ik met super-F. getraind. Dat ging goed. Rust, overzicht, regie en gelukkig weet ik zelf wel wat oefeningen.

Blijft de schrik toen ik midden in de uitleg uit de groep stapte en mijn trainingsbroek aandeed. Ik heb uitgelegd dat het voor mij, met mijn chemohoofd, zo geen doen was. Uitleg te lang, verwarring te groot, groepjes van vier. Dat ik al moeite heb met een gesprek met twee of drie mensen. Dat ik niet boos was of teleurgesteld, dat ik niemand iets verweet. Dat het mijn probleem is en ik soms scherpe besluiten moet nemen. Uitgelegd dat ik stil wilde vertrekken omdat de trainers al moeite genoeg hadden om hun workout aan de man te brengen en ík het probleem heb. Uitgelegd dat weggaan niet tegen de trainers of medesporters was, maar vóór mij. Dat dit voor mij het beste was. 

En dan is het fijn dat werd voorgesteld om in die tweede ruimte zelf aan de slag te gaan en zo tóch wat te kunnen doen.