De eerste stap/klap is een daalder waard

Lieve mensen,

Om iedereen op een makkelijke manier op de hoogte te houden van deze "reis" heb ik een blog gemaakt. Hierin probeer ik de feiten neer te pennen, maar ook hoe mijn gezin en ikzelf ons voelen en waar we staan.

Deze eerste aftrap had ik natuurlijk liever niet gedaan, maar het feit ligt er, en daar moet ik nu mee dealen. Zo goed, en zo kwaad als kan.

Laat ik bij het begin beginnen... Ik ben naar de huisarts gegaan toen ik een knobbel voelde in mijn linkerborst. Vanwege de voorgeschiedenis met mijn moeder (op jonge leeftijd overleden aan kanker) tante Thea (moeders kant) en tante Gerda (vaders kant) had de huisarts al besloten om mij voor een mammografie in te sturen, zelfs voor hij had gevoeld. 

Dus, op naar de mammografie vrijdag 28 mei 2021. Omdat ik zelf iets had ontdekt, was het gebruikelijk dat er ook gelijk een echoscopie op volgde. Dat er vervolgens een biopt genomen moest worden, was ook duidelijk. Op de echobeelden was namelijk heel goed waar te nemen dat er een tumor zat.  Dr Nooitgedagt heeft 2x een biopt uit de borst genomen en hij gaf aan dat de lymfen er goed uitzagen.

2 juni kregen we de uitslag van de genomen biopten. <Vul hier een scheldwoord in> Het is foute boel!  Voor mij was dat al grotendeels duidelijk na de echo, maar ik heb niets laten blijken aan Mark, want het kon altijd nog beide kanten op. Ik ben tenslotte geen radio-, geen patho-, geen gynaeco-, én geen oncoloog, maar blijkbaar wel een realistoloog. Helaas werd mijn vermoeden bevestigd, én kreeg ik de diagnose triple negative tumor. Een variant die niet reageert op immunotherapie en/of hormoontherapie. Dus chemo en operatie, here we come! Na deze verdrietige diagnose is er 's middags direct een MRI gemaakt, en daarvan kreeg ik ook al die middag de uitslag. En als je net denkt, dat het nieuws niet erger kan....Ik mocht de volgende dag gelijk weer terug, voor aanvullend onderzoek en een punctie van de lymfen, want ze zagen iets afwijkends op de MRI.

Ondertussen hebben we er bijna een week post-diagnose erop zitten. Een week van iedereen informeren, tot zelf onderzoek doen naar behandelmethodes, naar ontzettend verdrietig zijn, en een heerlijke dag in de dierentuin. Het leven gaat ook gewoon door, zeker met Wendeline en Tobias erbij. Mede dankzij hen is het niet alleen maar kommer en kwel. Ik heb veel lieve berichten van familie, vrienden en collega's mogen ontvangen,  en dat geeft de burger moed!

Morgen, woensdag de 9e juni mogen we weer terug  naar het ziekenhuisen gaan we de uitslag van de biopten uit de lymfen horen en hopelijk ook vernemen wat het behandelplan gaat zijn.  Wat we ook gaan doen, ik ga ervoor! Wat niet wil zeggen, dat ik niet bang ben. Wat ook zeker niet wil zeggen dat het makkelijk gaat worden, maar schouders eronder en gaan met die banaan! Mijn 3 liefsten verdienen het om op te groeien met hun vrouw/moeder. En ik? Ik verdien te leven!