Ik ben zo moe
De uitslagen van scans en bloedafname waren weer goed! Opnieuw geen nieuwe bevindingen op de scans. En geen afwijkende bloeduitslagen (de leververvetting heeft nog niet opnieuw toegeslagen, pfff). Ik mag weer 4 maand wegblijven. Iets langer mocht ook, maar dat durf ik nog niet. Weer 4 maand een verblijfsvergunning. En daarna waarschijnlijk een nieuwe arts – het is niet anders.
Maar mijn balans is zo weg. Waar ik blij wil zijn met al die bonustijd. Waar ik dacht mijn leven in die bonustijd leuk op de rit te hebben: lieve partner, fijn huis, zinvol vrijwilligerswerk. Alleen mijn kinderen en moeder vrij ver weg. En ik weet het niet meer zo goed.
Om de zoveel tijd ga ik naar m’n mams. Ik werk dinsdagmorgen en rij dan dinsdagsmiddags naar haar toe. De dag van tevoren maak ik een verse maaltijd met veel groente, verpak die samen met mijn Lief, de chef-kok, in vacuüm. Ik blijf tot donderdagmorgen. We lachen en huilen samen, en we kibbelen. Ik regel met haar wat er te regelen is (en dat is veel als je je niet in de digitale wereld begeeft, zoals mijn mams), ik bezocht ex, ik bezocht Jongste. Donderdags vertrek ik dan weer en slaap ik thuis 12 uur achter elkaar.
Oudste woont anderhalf uur rijden de andere kant op en video-belde dat hij zijn motorrijbewijs had gehaald. Ik ben tegen, door het mortuariumwerk in mijn vorige leven, zelfs ex had alleen een associatie met een bedankbrief voor mij van nabestaanden. Maar Oudste is bijna 28, geen scheurneus, en ik ben toch wel knettertrots dat hij alles in korte tijd en in één keer haalde! Zie je wel, als niemand er van af weet, heb je minder last van faalangst. Och, m’n bloedje, een motorrijbewijs!
Hij kocht zijn motor in mijn buurt, treinde en buste dus naar ons huis en ik reed op de finish dag van de Nijmeegse 4Daagse naar Nijmegen. Een uur werk waar dat anders 20 minuten is. De motor was geweldig, de proefrit goed, Oudste kocht het ding en reed weer een uur door de drukte achter me aan naar huis. Daarna was ik jarig, en kreeg van mijn samengesteld gezin liefde en gezelligheid en plezier en saamhorigheid.
Jongste van Lief hielpen we verhuizen, de motor van Oudste viel uit en bleef maar voor mijn deur, ik reisde naar mams, Jongste gaat samenwonen. Alles komt goed, weet ik. Jongste van Lief is intussen over. Ik kocht een motorhoes en de verkoper kwam langs. Hij repareerde de motor en Oudste is er intussen mee naar huis gereden, door Duitsland, snelwegen vermijdend, mooi! En mams en ik gingen poetsen in de studio van Jongste, en we hielpen van alles inpakken. Hij gaat samenwonen, twee autisten zijn ze, het mooiste stel dat je ooit gezien hebt. En m’n ma was er voor het eerst getuige van dat ze volwassen zijn, en ook nog kunnen bakken en koken!
En volgend voorjaar kan m’n mams naar een appartement op de begane grond, twee straten verderop. Voorzichtig proberen we iets te verzinnen op heel veel kasten, vogels en een hondje, honderden schilderijen. Een koe op de wc deur en bloemen op de keukendeur. Ik focus eerst maar op Jongste en zijn studio waar alles door het raam van de buurman naar beneden getakeld moet worden. Ex krijgt intussen een nieuwe knie.
En verder probeer ik mijn bijdrage te leveren aan de Dierenopvang van de Dierenambulance. Raakte ik in de stress van zoveel hazen en wilde konijnen, waar we o.a. groenvoer voor moeten plukken. Voerde ik kleine vogeltjes met een pincet. Fleste ik baby-egeltjes, haasjes, konijntjes. En voelde ik me oh zo verantwoordelijk! Couveuse, Buitenronde, het maakte niet uit: alles vol, en ook de andere afdelingen waar ik (meestal) niet werk. ‘Wie denken wij mensen wel niet dat we zijn…’dacht ik steeds vaker.
Ik ben zo godsgruwelijk moe.
Ik zou willen dat ik dichter bij m’n mams woonde. Ik heb dagelijks contact met haar, maar oh, wat zou het eenvoudiger zijn als ik dichtbij was. Ook met mijn kinderen heb ik veel contact.
Maar ik ben hier, met mijn bonusleven. En hier is mijn zingeving, de beestjes. Maar ik voel me soms als een gespleten persoonlijkheid – bij mijn ma en kinderen, of hier bij mijn Lief en m’n werk.
Ik ben zo moe.
30 reacties
Wat houd jij enorm veel ballen in de lucht, zelfs als je niet met de ziekte te maken had, was het al heel erg veel.
Ik heb gekeerd me de vraag te stellen, of ik verantwoordelijk ben, of dat ik me verantwoordelijk voel, gevolgd door de vraag, kan ik het erbij hebben.
Vergeet niet aan jezelf te denken.
Dikke knuffel🫂🫂🫂🫂🫂🐻🐻🐻🐻Peter
Ohhh Frie, wat ben jij een bezig bijtje, Petje af voor jou hoor 💪 En terug een goeie uitslag, wat een fantastisch nieuws ❤️ top meid.
Geniet van alles wat je nog kan, ook van je moeder en kids, maar denk ook aan jezelf 🥰
Veel liefs ❤️ Veerle
Nou had ik een uitgebreid hartonderderiemstekend antwoord geschreven en toen ik op reactie toevoegen drukte, was je blog weg.
Nou moet je het hier maar mee doen, ben te moe om het verhaal opnieuw te schrijven.
Och lieve Zweef, wat herkenbaar is dat XXX
Hoi Frie
Ik weet dat je niets hebt aan ongevraagd advies. Maar als ik jou verhaal lees dan wordt ik ook moe. Jeetje wat je ook allemaal doet. Niet vervelend bedoelt maar misschien een dagje in de week wat minder om bij te tanken? En snap het dat je graag dichterbij woont. Ik ben mantelzorger voor mijn vader gelukkig kan ik daar op mijn fietsje naartoe 3 kilometer van mijn af . Ga ik elke dag even naar toe. Mijn kinderen wonen binnen 1 kilometer van ons af dus wij hebben echt geluk. Hoop dat er ooit voor jou je moeder ook wat dichter bij komtwonen. En voor nu gun jezelf wat rust toppertje.
Lieve groetjes Petra
Dank je wel, lieve Petra!
Hoi Frie,
Ik kan wel zeggen: tandje minder, maar dat zit niet in het aard van het beestje.
Liefs Marieke
Hoi lieve frieda,
Ik zelf heb er ook last van en dan kan ik nog geen kwart meer van wat jij allemaal doet. Misschien doe je ook wel teveel want je moet niet vergeten en daar wil ik je echt niet negatief overkomen Maar ons lijf heeft natuurlijk al heel veel te verduren gehad en ik chemo radiatie bestralingen jij immunotherapie en mee gedaan aan een proef en dan heb je ook nog een tijd flink wat pillen op nou Nou ik zal het je vertellen dat je leven daar ook vermoeiend van word van die rot pillen allemaal,
Misschien toch wat minder gaan doen en naar je lijf luisteren dat laatste is het belangrijkste. En maak je geen zorgen wat mensen denken als je wat minder zou gaan doen , het gaat om jou lijf en de meeste mensen weten toch alles beter.
Denk er maar eens over na.
Lieve knuffel monique
Hmm, ja. Je hebt vast wel gelijk. Chemotherapie en bestralingen heb ik ook gehad, trouwens. En ik maak me ook niet echt druk om wat anderen denken, maar meer: wie moet het doen als ik het niet doe?
Niet wat de beestjes betreft natuurlijk, maar wel betreffende m'n mams en m'n kinderen. Ex (hun vader) geblesseerd, en mijn broer (voor hulp bij m'n moeder) woont ook op anderhalf uur rijden - autorijden wat hij niet mag vanwege medicatie na een Tia vorig jaar.
Maar je hebt wel gelijk: ik moet naar mijn lijf luisteren, het is gewoon niet anders... Dikke knuffel! XXX
Hoi frieda
Voor alles komt een oplossing als die echt nodig is, niet als frieda alles doet.
Hele dikke knuffel
Monique
Die balans Frieda. Zo belangrijk dat hij er is, maakt alles zoveel rustiger. Jij bent de sleutel tot...neem de tijd om de balans te vinden. Blij dat je weer 4 maanden 'erbij' hebt.
Dikke knuffel.
Ook jij noemt balans en daar ontbreekt het me aan. Dank je wel voor jouw tip, toen we elkaar aan de telefoon spraken, bedoel ik, wordt vervolgd.
Dikke knuffel terug! XXX
Ach lieve Frie,
Het is geen wonder dat jij zo moe bent, je vliegt van het één naar het ander, en eigenlijk is dat veel te druk, lijf en hoofd protesteren , en probeer a.u.b.daar naar te luisteren en (even) gas terug te nemen!
Alles is belangrijk wat je doet, vooral je mams, (ik wou dat ik die nog had) maar jij bent het aller belangrijkst, samen met je Lief!
Neem tijd voor jezelf en laat deze belangrijkste uitslag tot je door dringen,...extra tijd,....iets wat ik niet krijg,... Vier het leven, en geniet!!
Dikke knuffel van mij
Bets
Ik vier en geniet me een ongeluk, lieve Bets. Ik had niet gedacht dat ik het mee zou maken dat mijn moeder opnieuw weduwe werd, namelijk. Ze wordt 78, ik ben 57 en al 8 jaar na die ellendige diagnose (uitgezaaid, stadium 4). Misschien is dat wel deels waarom ik er zo moeilijk mee om kan gaan, met die zorgen. Ik heb ze niet aan zien komen.
Hoe gaat het met jou? Kan ik dat ergens lezen? Liefs! XXX
Lieve Frie
Ja hoe ga je om, met de diagnose ongeneeslijke ziek zijn? ik denk naar gelang je lijf steeds beroerder wordt dat dat steeds een wisselend beeld zal zijn, je wilt je "öude leven"niet opgeven? ook ik probeer nog van alles te doen hoor, ik ben zeker ook geen opgever, maar dat lijf wil niet zo erg meer! en dus moet ik er ook naar luisteren.
Mijn lichte ketens in mijn bloed, vliegen omhoog, teken van progressie van de kanker, waardoor nu de kuren die ik had, ( derde behandelings lijn) zijn stop gezet, en even helemaal niets meer, zodat mijn lichaam kan ontgiften van de afgelopen jaren vol met kuren. Ik voel mij steeds beter in mijn vel zonder al die troep in mijn lijf.
pas in September naar Hematoloog, en als ik bof, zou ik nog mee kunnen doen met de nieuwe Car-T-Cel therapie in studie verband, we gaan het horen, ik ga er voor!!
Lieve Frie , jij heel veel sterkte hoor!!
Lieve groet Bets
Mijn oude leven is al lang voorbij en ik bedoel zeker niet dat het 'opgeven' is als iets niet meer lukt omdat het lichaam het niet meer trekt! Ik ben blij met de reacties hier, met de jouwe ook, het geeft me veel stof tot nadenken en inzichten.
Fijn dat je even bij kunt komen van behandelingen en ik hoop met je mee dat je in september met een veelbelovende studie mee kan doen. Jij ook heel veel sterkte en veel liefs! XXX
Lieve Frie allereerst wat een heerlijke uitslag .Verder herken ik alles wat je schrijft .Je bent gewend om veel ballen in de lucht te houden en dat doe je nu ook. Natuurlijk help je mee met verhuizen ,met motorperikelen en natuurlijk ga je naar je lieve mams.Vervelend is dat ze ver weg woont en je daar n paar dagen kwijt mee bent.Ben je daar dan zou je thuis dit of dat willen doen en ben je thuis dan zou je graag even naar je mams willen.Lieve Frie en zo ga je toch steeds over je grenzen heen .Ik las na drukte altijd weer n zen tijd in om ook geestelijk weer rust te vinden want het doet pijn dat je dingen niet meer kan of lang kunt.Dan heb ik ook respect voor dat "oude"lijf van mij .Zoveel chemokuren ,bestralingen ,operaties,medicijnen en toch krabbel ik weer op en "werkt"alles nog.Daar heb ik dan bewondering voor Hoeveel mensen van mijn leeftijd hebben dit allemaal meegemaakt?Dan bescherm ik mijn lijf en probeer dan vaker nee te zeggen .Of er op n andere manier te zijn als dat ik zou willen.Mijn dochter ging ook samenwonen en verhuizen .Stuur ik n paar gekke kaarten en bel.Ik was graag gaan helpen maar ze woont in Nijmegen en dat is n uur rijden dus te ver.Anders had ik misschien wat broodjes gebracht of zo.Het is wat het is en ik hoor mezelf altijd anderen advies geven ha ha .Doe rustig aan . Raar dat je dan zelf maar doorgaat ?Dus lieve Frie luister naar dit "oudje" en denk aan jezelf.Misschien kan je mams bv paar dagen bij jou logeren ?Lieve Frie ik hoop dat je jezelf wat rust gaat gunnen en dat je je wat minder moe gaat voelen Liefs,Karin
Je hebt me aan het huilen, dank je wel voor je lieve reactie. Het komt niet eens in me op om níet te gaan helpen, ik blijf dan bij m'n mams slapen omdat het te ver rijden is, och lieve Karin, wat een goed idee om ook eens aan te geven dat het helemaal niet lukt. Dank je wel! XXX
Lieve Frie,
Pffffff ik werd al moe van het lezen over jouw drukke leven. Ik snap volledig dat jij ook zo moe bent.
Hieronder een goedbedoeld advies van een lotgenoot waarmee je mag doen wat je wilt.
Hoe fijn het ook is om alle ballen in de lucht te kunnen houden: als je er geen plezier meer aan beleeft, het je meer kost dan oplevert, kan je overwegen of je misschien de prioriteiten anders moet leggen. Alleen nog doen wat echt moet of wat je echt wil. Al is het maar voor een poosje tot de batterij weer is opgeladen.
Liefs, Monique
Ja Frie, als ik jouw opsomming van activiteiten, verantwoordelijkheden en daarbij ook nog jouw eigen “medisch gedoe” lees, dan ben ik niet verbaasd dat je je regelmatig dood-en doodmoe zult voelen.
Van de andere kant zul je er denk ik (hoop ik althans) ook weer kracht en energie van krijgen.
Het is de rode draad in het leven van velen op dit platform… een wankel evenwicht tussen willen, kunnen en voor je gevoel ook nog eens “moeten”. Daarbij net iets te vaak je eigen grenzen, hoe begrijpelijk dan ook, toch weer overschrijd.
Ik heb geen goede raad voor je of tips … Sinds ik jouw blogs volg, kan ik enkel bewondering hebben voor jouw energie en doorzettingsvermogen…. en je bent er nog steeds… dat lijkt mij allereerst voor jezelf maar zeker ook voor alle anderen in jouw persoonlijke kring, belangrijk.
Doorgaan .. gewoon…😉
Met hartelijke groeten, Bart ♠️
Nou, die tissues houd ik in de buurt, dank je wel! XXX
Ach lieve Frie ,ikvoel me al kapot moe bij het lezen.,bezige bij ben je en ja ik begrijp het ook nog want je wil er voor alles en iedereen zijn.
Maar dan komt het protest van je lijf die letterlijk zegt beetje rustiger meissie ,Dus ja dat jij moe bent dat snap ik .en nou kan ik wel zeggen neem ff rust maar ja dat is niet wie jij bent .
Voel me blij om te lezen dat je 4 mnd vooruit kunt maar moet toch ff kwijt lieverd wees lief voor jezelf
Dikke knuffs liefs hes 🫂❤️
Och lieve lieve Frie!!!!!
Yep, je hebt gelijk, ik wist het allemaal al. Heb je 'zoveel' goede raad al gezegd, met daarbij dat die eigenlijk helemaal niet bij je past. We wéten het wel, jij ook. Maar daar dan gehoor aan geven is iets anders...
Tót dat het écht niet meer kan. Dan worden we wijs, omdat we 'ineens' met de gebakken peren zitten. Ik hoop zeer dat dit blog en de vele o zo mooie (en wijze :-)) reacties je die wijsheid nét op tijd hebben gegeven. Je wist het al, maar als je jezelf dan zo terugleest met al die mooi geschreven 'tips' erbij dan moet je toch 'wakker' worden. Hoe moeilijk dat ook is. Want zeg nou eerlijk.... zelfs een gezond mens zou totaal overwerkt worden met zo'n agenda!
Maar ook... en hierbij heb ik ontzettend veel kippenvel en tranen in mijn ogen... jouw zo mooie open en eerlijke blog laat ons ook het o zo mooie mens zien dat je bent. Met zóveel liefde voor alles en iedereen om haar heen. Jij bént liefde en geeft al jouw liefde aan al die geliefde mensen en beestjes om je heen. Je kúnt niet anders, want dit bén jij! Liefste lieve Frieda, ze weten vast en zeker dat jouw liefde voor hen níet minder is als je af en toe eens níet kunt...
Ik hou van je. Onwijs veel!
H2
Weer tissues nodig..dank voor je mooie, rake reactie. Ik hou ook van jou, vriendin! XXX
Lieve, lieve Frie, ik lees je blog en denk; natuurlijk ben je moe. Je doet zo veel en wilt zoveel met een lichaam dat het niet allemaal meer kan bijbenen. Ik zou je kunnen adviseren een stapje terug te doen, maar weet je lieverd, een stapje minder betekend ook een stukje minder Frie, een stukje minder jij. Je hebt al zo ontzettend veel moeten inleveren, zo ontzettend veel moeten loslaten, mag dat stukje Frie wat over is dan alsjeblieft blijven zonder die verdomde moeheid? Balans zien te vinden in wie jij bent en wat je kunt is verdomd lastig en ik kan je het juiste recept niet geven, maar probeer het eens met kleine stapjes, met begrip voor jezelf op jouw zoektocht naar balans! Sterkte lieverd, mijn hart gaat naar je uit😘😘😘
Dank je wel, lieve Rita! Balans, dat is het toverwoord. Ik ben blij dat ik er over geblogd heb en blij met de fijne, wijze reacties XXX
Lieve Frie,
Ik ga het niet over mezelf hebben maar toevallig is vandaag 2 jaar geleden mijn destijds 98-jarige moedertje verhuisd, ziek geworden en overleden. Dus ik stond weer even stil bij dat jaar. En hoe heftig dat allemaal was. En thuis had ik een verbouwing. Ik word nog moe als ik aan dat jaar denk.
Dat waren maar 2 pittige ballen die in de lucht gehouden moesten worden. En hoeveel heb jij er? Een ware jongleur ben je! Denk niet dat je op advies zit te wachten om het rustiger aan te doen, soms kan dat gewoon niet of haal je er ook veel voldoening uit (ten koste van). Maar dat je er moe van wordt, is echt niet gek :). Sterker nog, .. schouderklop jezelf dat je dit allemaal nog of weer kan (terwijl je languit gestrekt ligt met je favoriete drankje en filmpje uiteraard).
Fijn om wat van je te horen, en dat het zo goed (doch moe) gaat!
Veel liefs, Joke
Hallo Frie,
Ik weet niet hoe, maar ik heb je blog 3x binnen gekregen.
En tuurlijk ben je moe, zou ik ook zijn met al die ballen in de lucht.
Maar t meest blij ben ik met je eerste zinnen: bloed en scan goed.
En wat stoer van je zoon: zijn motor rijbewijs. Zelf heb ik die op mijn 49ste gehaald. En wat kan ik daar rust uithalen, alle stress en zorgen waaien weg als ik aan het touren ben. Lekker rustig, want ook ik ben geen scheurmonster
Vanuit ons vakantiehuisje wens ik je veel balans toe ( is net zo makkelijk te vinden als rust 😎😎)
Veel liefs,
Francien
Lieve Frie,
Je 'ik ben zo moe' raakt me. Herkenning. Hier volgen strenge en liefdevol bedoelde woorden:
Als jij aanhoudend vermoeid bent, overschrijd je je eigen grenzen. Je geeft glashelder aan waar het in zit. Kun je even uitzoomen en de zorg voor je moeder anders organiseren in de betekenis dat jij ook staande blijft? Durf je onder ogen te zien dat je lijf aangeeft dat jij teveel hooi op je vork neemt? Je kent je moeder goed; welke andere mogelijkheden voor zorg zijn er? Stel dat jij minder zou kunnen doen dan dat je nu doet: wat zouden dan de mogelijkheden zijn?
Sterkte!
Anke
Dag frie,
ieder doet wat hij moet doen. ik woon heel erg verben kan je onmogelijk materieel of fysisch helpen, ik wwet ook niet of je gelovig bent of niet, het maakt niet uit, maar ik zal van hieruit een weesgegroetje en een onze vader bidden voor jouw, je man jouwven zijn kinderen, je ex, en je moeder,..
ik wens je verder veel
liefs envsterkte, en 1000x bedankt voor je blog bijdrage,
geert