Doorleven
Ik voel me alsof ik in een soort bubbel leef.
Mijn mams bleek een verstopte slagader te hebben en moest geopereerd worden. Ik ging in haar huis verblijven, want ze heeft een hondje en drie vogels, en wie moest daar anders voor zorgen? Nu is ze weer thuis, maar zwak en kwetsbaar. Ik regelde Tafeltjedekje, huishoudelijke hulp, bankzaken. Bleef logeren, omdat ik het niet trek om op één dag op en neer te rijden. Deed wat boodschappen, daar zou een vrijwilliger voor komen….geen idee wanneer. En de studio van Jongste is opgeleverd, pffff. Een zorg minder.
Thuis slaap ik regelmatig de klok rond. En gingen Lief en ik twee dagen met onze kinders plus aanhang naar de Efteling. Een hotelovernachting, heel veel plezier en lol hadden we. Samen in de attracties, samen eten. Wat een rijkdom, die jongvolwassenen, met hun leven voor zich. Oh wat hou ik van ze!
Toen Lief en ik naar huis reden had iemand geprobeerd de snelweg over te steken. Uren stonden we stil, zij was overleden, ik wilde vooral naar huis en voelde me schuldig.
Morgen ga ik een weekendje weg, met mijn vriendinnen van het eerste uur. De overgebleven twee dan, drie anderen zijn al overleden. Duin heeft uitgezaaide borstkanker, ze was begin van de week nog in het ziekenhuis, maar gaat gelukkig toch mee. Niksdoen gaan we, bij-kletsen, lekker eten en drinken, en uitrusten en veel slapen.
Ik zou het bijna vergeten, die uitgezaaide longkanker. In november zou ik mijn controle-scan en bloedafname moeten hebben. Ik heb nog geen afspraken, die heb ik volgens mij altijd al veel eerder, dus ik heb er maar over gemaild. Mijn arts gaat immers weer verder met zijn pensioen. Wie weet wie ik nu krijg. Maar graag die afspraken, als een soort bakens in mijn onrustige zee.
Afgelopen donderdag, voor ons Eftelingavontuur, keek ik mee met een online sessie over Doorlevers. Waar het naar mijn idee vooral ging over mensen die nog niet zo lang die verpletterende diagnose hadden en die zich afvroegen of zij ook Doorlevers waren. Ik vond geen aansluiting. Ik voel me stuurloos door de emotionele verwaarlozing die ik als puber heb beleefd en waar ik nu onder gebukt ga. En ik leef al zo lang met die akelige diagnose dat ik daar echt niet meer elke dag bij stil sta: live lotgenotencontact is al lang verwaterd en ik kan amper het geduld opbrengen voor mensen die in paniek zijn van de diagnose. Ja, dat is afschuwelijk, en dat voel ik ook.
26 reacties
Kankermoe, is dat hoe je het wilt noemen? Ik betrap mij er ook weleens op als ik een nieuw blog van "mijn" kanker zie, of een vraag in een gespreksgroep en ik ervaar dat het mij niet zoveel meer doet als vroeger.
Van de andere kant, het is fijn dat we die ervaring mogen beleven, want dan zijn we er nog steeds.
Voel je niet schuldig, wij hebben ons portie ellende al gehad. We hoeven niet de hele wereld te dragen.
Nou, daar moet ik maar weer om huilen, en echt, ik ben niet zo'n huiler 🫂
That's the spirit.
Er is de kant van de mensen die het aan den lijve ondervinden, en geen keuze hebben.
Er is ook de kant van de mensen, die om moeten gaan, met het idee dat ze iemand die ze een warm hart toedragen zullen verliezen, zoals we dat op het forum helaas regelmatig meemaken.
Ik vindt dat ook moeilijk, het is geen vergelijk tussen beide.
Maar soms maakt die gedachte me verdrietig, zeker als een blog schrijft, over verslechtering, of een naderend einde, dan wordt ik verdrietig en boos, maar weet ook dat ik er niks aan kan doen.
Het leven heeft maar een richting, en dat is vooruit.
Leef het zo goed als je kunt, en zolang je het kunt.
Heel veel liefs
🐻😘🫂🫂🫂🫂🫂🫂Peter
Hoi Frie,
Mee eens met Zweef. Maar ik ervaar het net als jij hoor vaak. En ik heb daar ook gemengde gevoelens over. Best gek eigenlijk, dat wij in deze positie gekomen zijn. Ik bedoel de gewenning aan al die heftige emoties de hele tijd. Maar ja, we zijn er nog en daar ben ik toch heel blij mee....
Fijn te lezen dat je zo geniet van de kinderen, dat heb ik ook zo sterk met die van mij. En over live lotgenoten contact, zou je graag weer eens willen zien hoor!
Liefs, Ingrid
Ja, leuk! Gauw eens wat afspreken! XXX
Kamanido!
Wat fijn om hier weer iets van je te lezen Frie! Fijn weekend met je vriendinnen!
Met een dikke knuffel uit Brabant!
Liefs Bianca
Lieve Frieda,
Je bent weer door een woeste tijd gegaan Frieda, met veel spanning en ups and downs. Ik hoop dat de komende periode je veel rust en moois brengt.
Verdrietig dat de emotionele verwaarlozing van vroeger zo terugkomt. Maar misschien is het ook eens goed. Verwerken en ruimte krijgen voor nieuwe dingen.
Ik doe mee met de scans in November. Ik wil graag bevestigd krijgen dat ik nog steeds een Doorlever ben;)
Een mooi weekend Frieda, geniet met en van elkaar.
Dikke knuffel, Kato
Dank je wel!
Het is ook wel een klaagzang, als ik het terug lees.. Terwijl ik echt wel vooral blij ben dat ik er nog ben, en mijn moeder er ook nog is.
Knuffel terug! XXX
Het mag ook weleens teveel zijn!!
Lieve Frie. Mensen evolueren doorheen de ervaringen die ze opdoen. Je leert het overweldigende van kanker doorbreken (uit noodzaak, vermoeidheid, "het" moe zijn... whatever) en dat maakt dat je soms wat minder emotioneel bent. Niks mis mee. Minder emotioneel betekent immers nog niet onverschillig. Je gaat er gewoon anders mee om. En dat sommige zaken je ergeren, ook logisch, mens zijnde. Wees maar gewoon lief voor jezelf. Zeg tegen jezelf wat je tegen een goede vriendin zou zeggen als ze met dit verhaal naar jou toe kwam. Dat helpt echt wel. xxx
Dat is inderdaad een helpende gedachte, dank je wel! XXX
Lieve Frie,
Ook klaagzangen mogen er hier zijn. Moeten er misschien af en toe ook zijn. Ook ik ervaar soms een bepaalde kankermoeheid, zoals Zweef het noemt. En dan ben ik nog lang niet zolang onderweg als jij.
Ik bespeur jaloezie bij mezelf als ik lees dat bij iemand alles in 1 keer is weggehaald en er verder geen behandelingen nodig zijn, maar dat ze dan enorme blogs kunnen schrijven over hun ellende. Zeik niet zo denk ik dan, en dan schrik ik van mezelf. Zo oneerlijk om zo te denken. Ik gun het hun van harte, maar dat wou ik ook! Ik mag dit van mezelf denken want nogmaals ik gun het hun van harte. Jaloers maar niet afgunstig, zoals ik dat eens in een blog heb geschreven.
Heftig als sommige situaties in het hier en nu extra lading krijgen door jeugdherinneringen. Probeer dan te focussen op je lieve gezin, op je vriendinnen. Top dat je zo'n fijne dag hebt gehad in de Efteling. Dat is goud waard.
De komende Kamanido is in Brabant. Ik hoop je dan een keer live te ontmoeten.
Liefs, Monique
Ik heb zo een... vriendin als je t zo kan noemen... die over elk vlekje of bobbeltje dagenlang kan doordrammen. Een een borstbiopsie (die een volledig normale uitslag gaf) was goed voor drie weken tranen, paniek en 7 dagen dafalgan en een arm niet bewegen want oh zo een pijn. 🥴. Dezelfde die tegen mij altijd zegt "positief blijven he!" En geen halve minuut wil luisteren.
Sommige mensen moeten idd minder zeiken 😁. Ieder heeft recht op zijn angsten, onzekerheden en pfff momentjes...zolang je die een ander ook gunt.
Jaloezie, geen afgunst, ik blijf het een mooie vinden.
Oh zo herkenbaar wat je zegt, Monique! Dank je wel XXX
Fijn van je te horen, Frie, ook al is het met een klaagzang. Haha, mag best eens en het is ook niet niks, om Doorlever te zijn. Je bent toch een soort eenhoorn, uniek en bijzonder, maar ook wat alleen in die ervaring. En dat hopelijk nog heel veel jaren, wie weet gaat het nog eens wennen.
Zo'n moedergedoe, dat herken ik dan weer te goed. Vorig jaar november en december met mijn moesje door de medische hel en terug geweest. Ze is er gelukkig nog en van plan om 85, 86 etc te worden, maar het kostte mij een paar jaar van mijn leven.
En kindergedoe met aanhang, oh ja! Die liefde voor dat jonge spul, samen zijn en zien hoe ze groeien en bloeien ( en op de bek gaan), zo heerlijk!
Geniet van een heerlijk weekendje met de meiden!
Miranda XX
Hoe gaat het met jullie? Ik volg je blog, lees het misschien daar binnenkort (of niet, geen verplichting natuurlijk).
Veel herkenning tussen jou en mij, ik glimlach er bij, dank je wel! XXX
Ja, ik moet weer eens een blog maken... Ik zit erg in mijn bubbel, merk ik. En het is gewoon best zwaar allemaal, het is moeilijk te omschrijven of beschrijven. Het gaat goed, redelijk naar omstandigheden, maar ook helemaal niet. Ik vind het makkelijker te reageren op anderen of uit ervaring van langer geleden te putten, dan het heden in woorden te gieten. Ik ga het binnenkort toch maar eens proberen. En ja, die herkenning, die voel ik ook 😀
Miranda XX
Ha lieve Frie, herkenbare dingen. Herkenbaar ook wat Zweef en Ingrid schrijven; dat er ook gewenning ontstaat.
Ik lees altijd graag je verhalen. Je beschrijf de dingen die je hebt meegemaakt maar het rauwe randje wat eromheen zit, maakt de essentie van je woorden zichtbaar. Ik heb de webinair over ' doorlevers' niet kunnen kijken. Jouw ervaring was dat er geen aansluiting was, terwijl het allemaal doorlevers waren. Soms heb ik behoefte te delen met lotgenoten en soms wil er helemaal niet.
Na het lezen van je blog moest ik denken aan de herinnerin van lunchen, varen door Leiden, het redden van een duif en het sterke 'wij' gevoel . Verbinding.
Liefs van een andere doorlever.
Verbinding, jaaa..en die voel ik echt nog wel! XXX
Hallo Frie,
Wat leuk om weer wat te lezen. Had net heel verhaal getypt, maar ergens ging er iets fout, dus mag opnieuw beginnen.
Wat leuk, weekend weg. Alles mag, niks moet. Geniet ervan.
Ik heb het volgende week super rustig: de oudste gaat met de meiden naar de sprookjescamping. Ik blijf n keer thuis, ik heb geen vakantie, en hoewel ik zeker weet dat ik vrij zou krijgen op het werk, ga ik gewoon werken. Hij moet toch ooit leren dat niet iedereen meteen meegaat met zijn grillen.
Ook nog even bijkomen: de zoon van nichtje is laatst verongelukt, hij was 17. Ze hadden dezelfde uitvaartondernemer als wij toen en die kenden ons nog. Was warm, maar ook zo confronterend.
We gaan maar gewoon door, stilstaan heeft geen zin.
Hoor graag snel weer hoe je weekend was.
Stay safe.
Francien
Och Francien, 17 jaar oud en verongelukt, wat kan het leven toch wreed zijn. En inderdaad zo confronterend dat de uitvaartondernemer jullie herkende - maar ook: natuurlijk herkende hij jullie, want Rik was toch ook veel te jong..
Het weekend met m'n vriendinnen was goed, we kennen elkaar bijna 40 jaar en we hebben heel veel mee gemaakt, ik grap altijd dat ik er een boek over ga schijven (waar dan een soapserie over gemaakt zal worden, wat ik je brom). En twee van de drie met uitgezaaide kanker, ik hoop dat we het nog jaren kunnen doen!
Doorgaan, ja, wat moet je anders, lieve Francien. Pas goed op jezelf XXX
Lieve Frie,
Soms wordt alles even teveel. Misschien met een reden? Volgens mij is Frie er altijd, voor iedereen, voor mens en dier, voor moeder en kinderen, voor vriendinnen en lotgenoten, en daar mag je trots op zijn. Kost het energie? Ja, lijkt me wel! En kost doorleven energie? Ja, ook dat lijkt me!
Doodmoe kun je ervan worden maar vergeet niet trots te zijn dat je altijd voor alles en iedereen klaarstaat, blij te zijn dat jij en je mams er nog zijn, aan jezelf te denken af en toe in een luie stoel of op een terrasje. Je mag er zijn, je moet er zijn (vooral voor jezelf), probeer de stress eruit te halen. Je houdt vast van de bomen, de vogels, de lucht, de wolken waarachter de zon schijnt dus bekijk ze goed vanuit je luie stoel, hou van jezelf en waardeer jezelf. Dat doet iedereen hier. Hartje.
xx Joke
Blèren maar weer, dank je wel, lieve Joke! XXX
Lekker blèren helpt tegen van alles en nog wat. En Frie - wie anders - stond altijd klaar met een doos tissues. Ik heb er destijds dankbaar gebruik van gemaakt! Die zijn niet op hoop ik want anders zal ik je voorrraad eens even laten aanvullen :).
xx Joke
Lieve frie
Een jeugd als de jouwe laat niet alleen diepe sporen achter ,maar veel littekens die niemand ziet ,tel daar bij op de zorgen om je lieve mamsie en alle andere dingen en je hebt een kapot moe mens ,kanker moe zijn lees ik hier vaker en begrijp ik ,ik lees dit als een puur heel mooi blog maareh ga je nou voor frie ook zorgen want die heeft dat echt hard nodig meissie
Dikke knuffs veel liefs hes 🫂🫂❤️❤️