Ep

Openbaar blog
zondag 8 juni 2025
652 x gelezen

Ik was bijna 14 toen mijn vader stierf. Aan longkanker, na een half jaar creperen in het kamertje achter de keuken. We woonden op een boerderijtje; pa, ma, broer en ik. De droom van mijn ouders, het warme nest in die bubbel, dat idyllische boerderijtje met wat vee en midden in de landerijen. Weidevogels, geen OV, dus zwoegen op de fiets naar school, honden, katten en wat al niet. Niemand sprak het woord longkanker na één keer ooit meer uit, ik weet dat het asbestkanker was, met mijn huidige kennis en met die diagnose longkanker voor mezelf.

M’n mams was 35 jaar jong, net als m’n pa, toen hij stierf. Ep, de jongste broer van mijn oma, was 7 jaar ouder. Hij woonde bij zijn oude vader en trok bij m’n ma in toen z’n vader stierf. Niks geen liefde op het eerste gezicht, dat begreep ik zelfs als puber. Broer en ik gingen onze eigen gang, wat moesten we immers anders? Alle drie alleen en de anderen sparend.

Zondag feliciteerde ik je met je 85ste verjaardag, op de spoedafdeling van het ziekenhuis in Zwolle. Kus op je voorhoofd, hand op je hand. De onrustige blik in je ogen, al die toeters en bellen rond je bed, zo níet wat de bedoeling was voor je feestje.. “Heeft het bij jullie ook zo geregend?”, vroeg je.

Ep was aan mams zij, bijna 43 jaar lang. Broer en ik gingen elk ons weegs. Ep verdroeg haar alles-verterende verdriet om mijn vader. Ze trouwden, na jarenlang samen, om de wereld te laten zien dat zij nu bij elkaar hoorden. En hij vervulde de rol van opa voor mijn zonen.

Hij had waarschijnlijk longkanker, onderzoeken werden opgestart. En het etentje voor z’n 85ste verjaardag besloot m’n mams maar thuis te houden. Die ochtend belde ze om half 5 ‘s morgens, en reed ik de anderhalf uur naar ze toe. Met m’n mams dan weer naar huis, dacht ik, en daarna op bezoek, of zoiets. Maar het was heel anders, een darmafsluiting, op de spoed werd een operatie besproken. Die niet door kon gaan. Naar huis dan, om te sterven – nee, dat gingen we ook niet halen. Naar een kamer op een verpleegafdeling. "De cirkel is rond", zei de arts.

Vijf uur later was je overleden. In de wetenschap dat je naasten om je heen en onderweg naar je toe waren. Ik weet dat de dood kwam zoals je die wilde: snel en zonder pijn en ongemak. En dat je een goed leven hebt gehad, waarvan bijna 43 jaar aan de zij van mijn moeder. En dat je mooi oud bent geworden.

Ik logeerde een week bij m’n mams. Liep met de hond, dirigeerde het condoleancebezoek, deed wat boodschappen met Eps auto. We huilden en herinnerden en dronken wijn. Hadden een zo mooie, passende uitvaart voor Ep, waar m’n zonen de kist droegen, met m’n broer en z’n vriendin, en m’n Lief met z’n zoon.

En ik sliep, en mams ook, god, wat zijn we moe. Als ik wakker word, ben ik kwijt waar ik ben en waarom. Ik zal vaker naar mams toe, blijven logeren omdat ik het niet trek op een dag op en neer te rijden. Al dat verantwoordelijkheidsgevoel van die 14-jarige is terug, al besef ik echt wel dat het anders is. Nooit heb ik dit bedacht, dit leed altijd genegeerd en voor me uit geschoven – gedacht dat ik het niet mee zou maken.

Ik heb eigenlijk altijd gedacht dat je onsterfelijk zou zijn. Rust zacht, Mep

Ep

27 reacties