Zwart op wit

Elke ochtend sla ik de krant open en kijk ik even naar de pagina familieberichten. In de jaren dat ik bij de krant heb gewerkt weet ik dat het een van de best gelezen pagina's  is en ik merk nu zelf ook de enorme aantrekkingskracht. Even kijken wie het eindige voor het eeuwige heeft verruild met daarbij ruime aandacht voor de geboortejaren en de eventuele teksten die de reden van het heengaan prijs kunnen geven.

Negen van de tien advertenties betreft een ouder iemand die, geboren in de jaren '40, '30 of soms zelfs '20, een mooi leven heeft gehad en alle nazaten vervult met liefde achterlaat. Tragisch maar het voelt alsof de circle of life is doorlopen.
Soms staat daar een advertentie tussen van mensen die door een ongeluk of eigen keuze er uit zijn gestapt. Ontzettend tragisch en ze raken me vaak diep.

Vanochtend sla ik de krant open en staat daar ineens een advertentie met een bekende naam. 17 jaar geleden zaten we samen op zwangerschapsgymnastiek. Beide hoogzwanger, zij van een jongen en ik van een meisje. We hebben ons rot gelachen op de yogabal terwijl we op de maat van altijd is kortjakje ziek aan het puffen waren. Zoals het leven loopt verwaterd het contact en gaan de levens elk een andere kant op. Zij krijgt nog een dochter, ik ook, en het leven is goed. 

Nu zie ik haar naam zwart op wit in de krant: Overleden. Doodsoorzaak staat niet genoemd maar met 1 druk op de knop zie ik haar inzamelingsactie voor Pink Ribbon en de sterkte wensen die iedereen haar brengt. Ook borstkanker... zelfde leeftijd, zelfde leeftijd van kinderen. Het komt even keihard binnen....

Lieve Marjolijn, rust zacht.