SEH daar zijn we weer!

De chemokuren lijk ik tot op heden goed te verdragen, wel merk ik dat mijn energiepeil langzaamaan daalt en dat ik steeds meer kwaaltjes krijg. De afgelopen week zaten er echt wel dagen tussen dat ik zo moe en ellendig was dat ik alleen maar kon slapen en huilen. Mijn hoofd wil ook meer dan mijn lijf aan kan dus ik loop continue tegen mijn eigen beperkingen op. Wat weer extra frustratie oplevert en een deuk geeft aan mijn pogingen tot een goed humeur. Het wordt steeds meer duidelijk dat ik maximaal 1 afspraak per dag aan kan en die afspraken mogen gewoon niet te lang duren. Ik hoop echt dat het ooit weer beter gaat worden en ik weer meer kan hebben want het wordt wel een karig leven zo.

Afgelopen zaterdag had ik ook weer veel te veel ingepland Lekker uit lunchen, visite ontvangen en ´s avonds naar het theater. Op tijd gelukkig al bedacht dat we de visite beter niet konden doen zodat ik meer rusttijd had tussen lunch en theater. Een paar minuten later tot de conclusie gekomen dat het theater wellicht ook wat te hoog gegrepen was dus die kaartjes zijn bij mijn ouders beland. Dus alleen uit lunchen en dat bleek ook meer dan genoeg. De rest van de dag veel geslapen en gerust en besloten dat ik het echt rustiger aan moet doen. 

Wat dan ook een heerlijk rustig zondagje zou gaan worden werd helaas een ellendig lange dag op de Eerste Hulp. In de nacht van zaterdag op zondag kreeg ik ineens een enorm scherpe pijn in mijn linkerzij bij het opstaan, gaan zitten en ademen. Eerst dacht ik nog "dit gaat wel weer over" maar toen ik even een potje wilde gaan janken schoot de pijn omhoog, elke diepe inademing leek alsof mijn ribben stuk voor stuk door mijn middenrif werden geduwd. Om een uur of 12 toch maar de afdeling oncologie gebeld en we mochten ons direct melden op de EHBO. 

In eerste instantie werden er foto's en hartfilmpjes gemaakt. Helaas kwam hier geen duidelijk iets naar voren wat de klachten zou kunnen verklaren. Omdat ze me niet wilden laten gaan zonder verklaring werd er ook nog een scan aangevraagd. Naast dat het ruim 2 uur duurde eer ik hiervoor werd opgehaald, de uitslag liet nog eens zo lang op zich wachten. Om 19.30 uur kwam het verlossende woord: Ik heb me wederom NIET aangesteld: Naast dat er nog steeds longembolieën zichtbaar waren had ik wederom een rib gebroken in mijn linkerzij, de onderste dit keer. En alsof dat niet genoeg was blijk ik ook nog een longontsteking te hebben. 

Nu dus gezellig aan de Penicilline en extra pijnstilling erbij. Gelukkig is de pijn verklaard en mocht ik gewoon naar huis. Ik was heel bang dat er nieuwe tumoren gevonden zouden worden maar gelukkig alleen maar een ribbreuk en een longontsteking, waar een mens al niet blij mee kan zijn. Ik ben mijn man ontzettend dankbaar dat hij deze 7 uur in het ziekenhuis met me heeft uitgezeten, in mijn eentje was het gevoelsmatig nog langer geweest. 

Komende dagen ga ik rustiger dan rustig doen en weer meer op bed blijven. Zo niet leuk maar wel noodzakelijk.