Graaf Dracula in the making

Vandaag de controle na de eerste ronde met chemopillen. Een kuur met chemopillen duurt steeds 3 weken: 2 weken pillen slikken, 5 bij het ontbijt en 5 bij het avondeten, en daarna een week rust. De controle bestaat voornamelijk uit bloedonderzoek en de aloude vraag 'hoe voel je je'. 

De bloeduitslagen waren op zich aardig, er is een hoop weefsel/botschade meetbaar maar we weten niet of dat groei van tumoren of tijdelijke weerstand is en zolang we niets weten houden we het maar op weerstand. Mijn eigen weerstand gaat er wel op achteruit, de chemo stopt immers celdeling en dan niet alleen die van de slechte cellen. Er is dan ook bloedarmoede vastgesteld wat voor een klein deel het antwoord op hoe ik me voel kan verklaren. 

Want tja, hoe voel ik me... Beroerd. Uiteraard heeft menigeen de leuke berichten gezien van ons reisje naar Disneyland en een bruiloft waar we ontzettend genoten hebben van elkaar, familie en vrienden. Wat ik dan echter weer niet post is de uitputting en pijn die er op volgt. Al ruim 2 maanden kan ik alleen met veel pijn zitten/liggen/lopen. Ik slaap enorm slecht wat de mentale gezondheid dan ook weer niet ten goede komt. Vergis je niet, ik heb enorm genoten van ons reisje en het feest en er zijn best momenten dat ik me iets beter voel. Met anderen om je heen ben je altijd gezelliger, actiever en pep je jezelf enorm op, de dip die daarna komt valt alleen dan weer heel erg tegen. En dan niet alleen voor mij, ook voor het gezin valt het steeds zwaarder als ze me huilend uit bed of van een stoel moeten helpen.

Morgen begin ik weer met de nieuwe chemokuur en in de hoop de rest van de vicieuze cirkel waar ik in lijk te zitten te doorbreken ga ik in plaats van de oxycodon (die de pijn in botten stilt) weer over naar de Tramadol (die weer meer de pijn in de spieren moet stillen). Donderdag a.s. krijg ik voor het eerst in mijn leven een bloedtransfusie om te kijken of andermans bloed me weer iets meer op de been kan helpen.

Ze zeggen wel eens dat je alles een keer meegemaakt moet hebben in het leven, al stond een bloedtransfusie niet echt op mijn bucketlist. Maar als het een kans heeft om te helpen grijp ik alles aan! En in de tussentijd zie je me soms langs strompelen, soms voorbij racen in een scootmobiel en wachten we rustig af wat de chemo met de uitzaaiingen in mijn lijf gaat doen. 🤞