Vermoeid? Vlak?

Correctie 30 mei: daar waar vermoeid staat denk ik dat ik bedoel "verzwakt"....

Vermoeid. Beroerde conditie. Gevoel van lood in de benen. Opstaan is een inspanning. Trap op betekent ademhaling doseren. Onder de douche scheren, ik krijg amper mn armen hoger dan mijn borst. Gesprekken voeren na 3 zinnen slaat de vermoeidheid toe. Staand Gesprekken voeren dan kom ik ergens door ademnood oid in een duizeligheid terecht terwijl ik gewoon diep kan ademhalen....

Tis nieuw dit intens vermoeid met al zijn bijeffecten en ik neem t zoals t komt maar het betekent wel dat gaandeweg soms de kleinste plannen of ontmoetingen moeten wijken.

Bank of bed liggen is niet vermoeiend. Autorijden ook niet en meevaren op een binnenvaartschip ook niet omdat dat allemaal zittend te doen is.

De oncoloog stelde na de derde kuur dat onduidelijk blijft of de kanker de longembolie of de kuren deze hebben veroorzaakt uberhaupt of de longembolie dit veroorzaakt. Ergens zal t me worst wezen. Met bloedverdunners kan t maanden tot jaren duren voordat de embolie oplost en intussen vindt de zuurstof wel zijn andere kanalen in de longen.

De oncologisch fysio stelde dat t niet beter gaat worden. Maw train op 60 procent van de hartcapaciteit = 220 minus 62 en daar 60% van: 94 bpm. Dan kan ik net zo goed de hele dag bankhangen:-))

Had ik eerst zoiets ik ga werken aan mijn conditie. Niet extreem maar gewoon langzaam opbouwen met wat krachttraining oefeningetjes en begeleiding van een fysio en wandelen.

T wandelen lukt wel slenterend met een hartslag tot 140. De krachttraining pffff moet die motivatie  ergens diep vandaan mijnen:-)

Daarbij wil ik eigenlijk de (resterende) vrije tijd genieten en onderweg zijn. Nu nog de mindset dat krachttraining ook een manier van onderweg kan zijn....

Wat een verschil met de maanden voor de diagnose? en behandeling (de stapeling van kuren). Even op de fiets, even snel dit of dat. 3x per week krachttraining veel fietsen en wandelen. Ben ik down erdoor? Niet echt. Probeer alles te nemen zoals t komt en ook al vind ik de emoties welke dan ook helemaal prima en mag ze ook graag voelen gaat er bijna acuut een schakelaar om als ik merk dat mijn mind aan de haal gaat met mn emoties. Dan spreek ik mezelf vermanend toe: hé heeft dit voor nu meerwaarde? Nee? Dan laat het. Lukt me aardig.

Voor de buitenwereld lijkt het dan alsof ik me niet oke voel oid maar dat is het niet. Ik voel dat na maanden t gevoel gewoon afvlakt, ik stiller word en dat is helemaal prima. Yep ook mijn actielevel vlakt af en dat lijkt vaak voor anderen alsof ik er doorheen zit maar dat zit ik niet. Ik zit er gewoon middenin en kan niet anders dan nemen zoals alles zich presenteert. 

Zaterdag roadtrip naar Oostenrijk mits de ct scan bespreking van vrijdag goed (gezien de vermoeidheid schiet dan toch even door mijn hoofd "uitzaaiinge  naar de longen..." om vervolgens deze irreëele gedachte heel bewust te blokkeren) is anders denk ik dat t prioriteiten bijstellen wordt.

Vrijdag ook vervolggesprek inzake euthanasie met huisarts met mijn gemachtigde, R mijn beste vriend, bij wilsombekqaamheid mijnerzijds en mijn ex vrouw die zuiver kan luisteren en to the point vragen kan stellen. 

Mijn man houd ik bij die gesprekken buiten de loep. Zijn studie en werk zijn voor míj zíjn grootste prioriteit (hij moet door). De rest wordt hij in eea meegenomen.

Kort gezegd: En de boer hij pleegde voort.