Onrust, rust en gelatenheid irt (on)zin
Hoe ik ook probeer "los te laten" blijft de onrust in mijn hoofd en lijf. Moeilijk inslapen en doorslapen. Mentaal en fysiek moe.
Morgen de 3 maandelijkse ct scan. Ergerlijk dat je niet aan je eigen lijf kunt voelen of de kanker groeit of stilstaat, maar vraag me dan af...en dan voel je het wel wat voor meerwaarde brengt dat? Psychisch en mentaal voor kunnen bereiden? Dat kan toch ook met afwegingen voor je gevoel en ratio met juist de wetenschap dat het mee of tegen kan zitten?
Het dubbele is dat als de uitslag tegenvalt ergens dit ook rust geeft. Dan is het duidelijk en kan ik in een soort actionman modus veranderen "Heman en de masters of the universe". Dan kan ik gaan plannen en organiseren daar waar ik nu als een hedonist zoveel mogelijk tracht te genieten...of is het de kop in het zand steken?
Ook dat stukje niemandsland tussen loslaten en enthousiasme/drive/betrokkenheid vind ik lastig.
Hoe kun je nou toch loslaten als je er nog bent?
Het leven van anderen gaat door. Meer en meer voelt het alsof ik toeschouwer wordt ipv deelnemer .
Heb ik dat zelf in de hand? State of mind lees ik ergens. Doe me de schakelaar erbij.
Zou het dat zijn dan zou het me makkelijk af moeten gaan. Kon altijd vrij eenvoudig linksaf gaan waar rechtaf niet goed leek te kunnen.
Kon altijd de nuance van links of rechts wel zien en dingen nemen zoals ze soms lijken te komen of het gevolg van keuzes zijn.
En dan er weer volle bak tegenaan.
Waar links dan in eerste instantie geen optie leek werd dandzomaar ineens het nieuwe normaal.
Al schrijvende kan ik ook wel liefdevol naar mezelf glimlachen. My god Martin waarom vindt je dit(???) zo lastig??? Wat een gestuntel. Neem ALLES zoals het komt. Deelnemer of toeschouwer het zijn enkel begrippen waar je zelf een bepaalde invulling aangeeft.
Meestal ging ik dan even de afwas doen, de belastingaangifte die maanden lag of wat repareren. Dat kon dan zo'n voldaan gevoel geven. Iets afronden.
"Alles recht, alles keurig meneer Cactus is tevree".
En nu afronden? Veel blijft onafgemaakt liggen iav wat eigenlijk??? vroeg hij zich retorisch af.
Ik kan dan zo'n bewondering hebben voor mensen die dan tussen de oren gaan analyseren,alles op een rijtje zetten en tot heldere (?) Inzichten/conclusies komen en daarmee innerlijke rust voelen/kregen.
Nu lees ik boeken en denk na 1 bladzijde, dat wat ik las heel interessant vond....huh wat stond er ook alweer. Ergerlijk en vermakelijk tegelijkertijd.
Ook voor mensen die kunnen verhalen over situaties in t verleden terwijl dit voor mij vaak land in goed gevoel of slecht gevoel. Primaire inzichten oid en daar moet ik t mee doen. Niet wat die zei en deed of nalaat of wat een ander zei deed of nalaat. Mijn brein werkt niet zo gestructureerd. Kan soms lachen en uit het zogenaamde niets genot voelen en als anderen me dan vragen waarom lach je dan zak ik weg. Ik kan t niet of wil het niet benoemen. De ervaring van het lachen ansich was al genoeg.
Oh vraag ik me nu af....creëer ik.nog wel nieuwe ervaringen of blijf ik maar met dat moeie lichaam in die wachtkamer zitten deels als toeschouwer en lijdzaam voorwerp.
Ik wil antwoorden!
Wil ik wel antwoorden?
Of blijft het bij de socrates methode door eindeloos vragen aan mezelf te stellen voelt ook een beetje als een selfforfilling prophecy...
Dan zie ik hoe heet ze ook alweer die van de "bros bros bros" reclame voor me ...Adele Bloemendaal in een badkuip vol bubbels....of Martine Bijl met "u moet de groe(n)ten van hak hebben".
Man maak je leven lichter door heerlijke onzinnigheid!
Nou daar heb ik in ieder geval met dit blog mijn best voor gedaan😁😆😄😃😀🤐🤔🫣🫡🫨🥶👻
"Engage" zei mn favoriete captain Picard van de start trek Enterprise...to engage new life, worlds and civilasations. Als kind kon ik er al bij wegdromen.
Als volwassene weet ik nog nadat seizoen 8 van "the next generation" was afgelopen ik echt verdrietig was. What the fuck gaan jullie zo maar stoppen zonder me mee te nemen in de verdere reizen???? Ik hunkerde naar meer.....
Gelukkig kwam er dan jaren later weer een star trek film "First Contact" met mijn favoriete crew...
Hoe simpel kan t leven zijn? Dromen, beelden, gevoel en dat brein. (H)eerlijk doodvermoeiend. Hoe simpel kan t zijn?
Misschien ontstaat de onrust wel door het feit dat ik voor een t splitsing sta te wachten en zelf geen keuze kan maken dan eindeloos de opties tegen het daglicht aan te houden iav de resultaten van een 2de partij.
Nemen zoals het is en extreem genieten?
Het is wat het is?
Neem het zoals het komt?
Beetje dooddoeners ala "een dag niet gelachen is een dag niet geleefd" en williswaar feitelijk juist.
Heeft er iemand ervaring met een rouwcoach in regio Amsterdam?
Denk dat t tijd wordt mbv "externe autoriteit"😇 eens gevoelens en gedachten op een rijtje te krijgen. Hulp leren vragen
Ps challenge: wie weet dit ellenlange blog te transformeren naar een gedicht?
Ik ga AI vragen:
Tussen Toeschouwer en Deelnemer**
Hoe ik ook probeer los te laten,
blijft onrust in mijn hoofd en lijf.
De nacht sluipt traag,
de slaap ontwijkt,
mentaal vermoeid, fysiek vergrijsd.
Een scan wacht morgen,
een oordeel in pixels.
Kan ik voelen wat groeit?
Of is weten slechts een illusie
die rust brengt in actie?
Als het tegenvalt,
word ik Heman,
plan ik, regel ik,
waar ik nu nog hedonistisch
de dagen proef.
Maar hoe laat je los
als je er nog bent?
Het leven van anderen
raast door als een trein
waar ik naast sta,
zonder kaartje.
State of mind,
zeggen ze.
Doe me de schakelaar erbij.
Linksaf leek ooit onmogelijk,
nu is het normaal.
Ik glimlach naar mezelf,
Martin, wat een gestuntel.
Neem alles zoals het komt,
deelnemer of toeschouwer—
woorden zonder gewicht
tot jij ze vult.
De afwas, de belasting,
een schroef die vastzit.
Dat gaf voldoening.
Nu blijft veel liggen,
onafgemaakt,
in afwachting van wat?
Boeken vervagen na één bladzijde,
herinneringen zijn gevoelens,
geen feiten.
Mijn brein danst,
lacht soms uit het niets,
zonder reden.
Creëer ik nog wel?
Of zit ik in de wachtkamer
van mijn eigen leven,
lijdzaam,
vragend,
zoekend naar antwoorden
die ik misschien niet wil.
Dan zie ik Adele in bad,
Martine met haar groenten,
en ik lach.
Onzinnigheid als balsem.
Engage, zegt Picard.
Nieuwe werelden,
nieuwe dromen.
Hoe simpel kan het zijn?
Misschien is onrust
slechts een splitsing
waar ik wacht
zonder te kiezen.
======
Hmm NightAelf en MrWilly beat AI:-)
8 reacties
Hee Martin,
Moeilijk om je weg te vinden als inderdaad de 2e partij het heft in handen heeft. Het angstige wachten op de uitslag...
Ik denk Martin dat je niet kunt loslaten als je er nog bent. Zolang je je dat beseft leef je nog. Toi toi morgen. Ik duim voor een goede scan!
Liefs, Kato
Het onbezorgde lijkt op vakantie, zal eens gaan checken wanneer retour😉
Hoi Martin, ( Kato noemt je Martin en zij zal het wel weten :))
Zo ontzettend herkenbaar de gevoelens die je in je blog beschrijft. Zelf mag ik overmorgen weer voor een scan om te zien of de chemotabletten hun werk doen. Want het vorige medicijn werkte niet meer. En hoewel ik ondertussen bijna 5 jaar palliatief ben en het nu wel gewend zou moeten zijn went het nooit. En toch ook weer een beetje wel. Omdat je al die gevoelens al zo vaak voorbij hebt 'voelen' komen en ook na een slechte uitslag steeds weer terug weet te veren. Tussen de scans en bloedonderzoeken leef ik eigenlijk best een gewoon leven. Nou ja, wat is gewoon natuurlijk maar ik bedoel dat ik werk , ( neem alleen opdrachten aan die ik leuk vind, dat wel..) met vrienden afspreek en al die dingen doe die gezonde mensen voor lief nemen. Ondanks de pijntjes, bijwerkingen en ongemakken die ik natuurlijk heb. Maar ik vind het fijn dat te ( kunnen)doen allemaal. Maar altijd, echt altijd ,is ergens op de achtergrond, voorgrond of er tussenin het weten dat je palliatief bent.En ook dat went weer, soort van, maar het is er gewoon altijd.
Ondanks dat zijn de afgelopen jaren hele mooie jaren geweest, gek is dat dan weer maar het is wel zo. Sterkte morgen en vooral ook met het wachten op de uitslag.
Liefs, Ingrid
Lieve Ingrid,
Ik neem jou mee in het duimen. Denk aan jullie🍀
Hai Ingrid dank voor je reply. Ook herkenbaar...het terugveren en "Maar altijd, echt altijd ,is ergens op de achtergrond, voorgrond of er tussenin"
Hoop met je mee!
Voor jou, voor mij, voor een ieder die het nodig heeft
Lieverd, ik hoop zo dat de nieuwe pillen hun werk doen. Ik sluit me helemaal bij jouw reactie aan. Het went nooit als je weer moet wachten op een uitslag. Ik denk weleens: is het nou niet mogelijk om scans nog dezelfde dag te laten beoordelen en dan de dag later al een afspraak met de oncoloog te hebben voor de uitslag? Dat sommige bloed- of kweekuitslagen langer duren snap ik, maar scans moeten toch snel beoordeelt kunnen worden. Zal wel te maken hebben met dat dan de oncoloog evt. ook direct een behandelplan heeft als je de uitslag krijgt.
Dikke knuffel en succes bij het gesprek.
Liefs, Monique
Voor Martin: zoals je hierboven kan lezen sluit ik me bij de woorden van Ingrid aan. Ook jou wens ik heel veel succes en een knuffel.
Zo lang je er bent neem je deel. In mijn ervaring.
Amai, zo veel opluchting te lezen dat er nog zijn die zich "toeschouwer" voelen. Die denken "jaja, genieten, maar hoé dan want dat lijf wil niet mee". Dat er niet echt meer bijhoren. Dat graag naar actiemodus overgaan maar dat zou betekenen dat er "slecht nieuws" was. Verwarrend allemaal he.