Rustig en relaxt irt focus en scherpte

Was ik de afgelopen 5 weken onrustig, unheimisch, moe en zwak.

Dacht het te kunnen duiden als t wachtkamergevoel iav de volgende ct scan. Die is afgelopen donderdag geweest en ws morgen de uitslag.

Toch merkte ik woensdag ineens dat mn energielevel weer wat aan het herstellen was. Want scherpte en focus plopten zomaar ineens op. Puzzelstukjes in mn hoofd vielen op hun plaats en ik kon weer verbanden leggen en logica in redeneringen zien en ook in relatie tot wat ik voel(de).

Ik was blij en ook verrast want hoezo ineens relaxt en rustig gefocust en scherpt?

Had ik daar die afgelopen 5 weken van zwak, moe en onrustig voor nodig of zorgden die er juist voor dat ik niet tot focus en scherpte kwam?

Maakt ook allemaal niet zoveel uit, het blijft wat het blijft en het is wat het is.

...hmmm bekijk nu pas zelf de tekst op de geplaatste foto bij passie dat tot romance of sex leidt...die bedoelde ik eigenlijk niet mbt mijn zonen uiteraard. Veel meer passie en drive tot ontdekken vernieuwen en relaties.

Ben ook niet zenuwachtig voor t gesprek met de oncoloog morgen. Whatever t resulaat mag zijn van de ct scan. Gek ergens want de afgelopen 5 weken vloog het idee dat bij een slecht resultaat de statistieken duidelijk zijn: 2 a 3 maanden en dan is het toedeledokie. En de betrekkelijkheid van 2de en 3de lijns behandeling...

Ik dacht regelmatig KKK sjeempie dat is voorbij in een poep en een scheet en wetende dat dit met pijn en verval samen zal gaan dat heb ik ws 5 weken lang moeten laten bezinken ofzo. 

De actionman komt ook ineens in actie. Wat is er nog niet geregeld?

Tuin moet nog nieuwe tegels en verlichting, wie worden er uitgenodigd op de begrafenis. Mn partner vragen een grafkist te ontwerpen en te maken, wie mogen er in de directe omgeving zijn tijdens de laatste fase en wie op redelijke afstand om zonodig te steunen. En dan t regelen van de crematieceremonie zelf. Wat gaan we met wie op voorhand plannen en organiseren. Moet ik niet vaker de deur openzetten voor familie uit het oosten van het land te verwelkomen want ik merk dat ik steeds minder puf heb om die afstand af te leggen. Ik heb namelijk altijd de neiging als ik me niet zo oke voel of sowieso de neiging om lekker op en met mezelf en mn partner te zijn. Lekker rommelen thuis met de bijbehorende beslommeringen. Moet ik mn zonen niet vaker uitnodigen voor gezelschap en humor maar ook voor een goed gesprek over t leven, dood, liefde commitent drive en passie?

We hadden ze beiden een boekje geven "letters to my father" en ik mezelf "letters to my sons". De eerste maar ook latere reacties vond ik onprettig. Zo zitten ze niet in elkaar en pffff wat een gedoe en en en no no no etc etc etc. Onlangs nog de jongste die zegt: " dn joj dan hdb jij die aan ons al geschreven?". Ik had er niet direct antwoord op want t klopte ik had die nog niet geschreven...maar later zat ik te denken: ja duhhuh ik schrijf er in mijn hoofd wel 20 aan naaaten geliefden en familie en vrienden. Maw loop niet zo te zeiken kind....

 Vandaar dat t sowieso goed is om eens van gedachten te wisselen over moraal, liefde passie en t meest verschrikkelijke woord voor ze "levenslessen". Als beiden 28 en 32 ergens niet mee om kunnen gaan is dat een ander ze een les of levensles willen meegeven. Die weerstand...ik lach me de lul uut de broek want ja ook ik vind iets al snel gemoraliseer of bemoeizucht....maar toch waar grenst dit aan respect of te luisteren naar debinhoud ipv de toon....kortom meestal miet je meebewegen bij weerstand maar mijn ervaring is dat een goeie crash ook zo zijn vruchten kan afwerpen...nee geen zure maar heerlijke zoete.  Uiteraard hebben ze t niet van een vreemde. De opstandige puber in mij stond en staat er ook weinig voor open....maar oke je wordt ouder, er komen dingen op je pad, je praat met vrienden en geliefden, je krijgt een uitslag palliatief....en dan verdwijnt t ego langzaam als sneeuw voor de zon zodat gevoel en verstand meer met elkaar gaan verbinden of noem het samensmelten. Minder innerlijk gevecht, meer harmonie.

Ik ben niet boos of verdrietig want ik vind het 2 prachtige zelfstandige mannen met drive en passie voor hun eigen....maar daar zit nou net de levensles.

Ze staan klaar soms met commentaar als ik er om vraag. Ze snappen dat ik me soms terugtrek maar van verdere wederkerige of actiegericht passie gevoel of commitment is weinig sprake. Als ik t opschrijf dan moet ik erbij glimlachen want waar soms iets een enorme berg lijkt om over heen te klimmen kan t tegelijkertijd zo simpel en eenvoudig zijn. Nee ze hoeven bedrijf of plezier niet opzij te zetten...het is allemaal zo eenvoudig maar t lijkt er wel vaak op dat ik degene ben die moet zenden op welke wijze dan ook (soms door confrontatie maar soms ook door te verhalen) en dan plop actie en reactie en dat was t dan weer.

En naasten blijven benadrukken. Dringt het wel tot ze door eigenlijk dat 't zomaar over en uit kan zijn? Wat hebben ze nog meer nodig om....?

Nou hoe het dan ook zij u moet de groeten van hak en mij hebben. Het is nog even mooi weer dus zo ff wat wandelen in de hoofdstad.