Daar doe je het allemaal voor
Jaaaaaaaa, ik ben schoon! Gisteren te horen gekregen dat de 19 verwijderde lymfeklieren, ophangbanden en verwijderd steunweefsel vrij zijn van kankercellen. Omdat er, hoewel klein, nog wel een kans is dat het terugkeert zal ik minimaal de komende 5 jaar extra onder controle moeten blijven. Dat wil zeggen in 2016 iedere 3 maanden een dagje Nijmegen. Ze zullen dan ook steeds een uitstrijkje maken. Na een jaar mag ik er dan voor kiezen om de controles dichter bij de deur plaats te laten vinden.
Gisteren toch wel wat traantjes weggepinkt. Voor het eerst in maanden was ik ECHT opgelucht en had ik het gevoel dat ik weer normaal kon ademen. Toch ben ik er geen seconde van uit gegaan dat ik slecht nieuws zou krijgen. Zo heb ik me ook totaal niet verdiept in het traject wat zou volgen bij minder goed nieuws. Niets voor mij, iemand die altijd tot in de puntjes voorbereid is ;-)
Verder gaat het goed met me. Ik kan hier nu wel gaan vertellen over alle pijntjes, vocht in mijn buik, rare darmen/blaas etc. maar dat doe ik gewoon niet. Ik ben er van overtuigd dat dit ook allemaal over gaat en dat dit gewoon tijd nodig heeft. Als dit over een week of 6 nog zo is dan zal ik wel ergens aan de bel trekken. Ik ben ook al hartstikke blij dat ik verlost ben van mijn baarmoederkatheter en steunkousen.
Wat ik wel lastig vind is dat mijn lichaam niet voorziet in iets lijkend op een benzinemetertje in de auto, zodat ik op tijd weet wanneer ik bij moet tanken. Ik word 's morgens met veel energie wakker, maar het is verdomd moeilijk om die goed over de dag te verdelen. Mijn lichaam geeft goed aan wanneer ik teveel heb gedaan, maar dan heb ik het dus al gedaan en dan lig ik dus weer heel de middag met een dikke pijnlijke vochtbuik op de bank. Mijn geest wil vaak duidelijk meer dan mijn lichaam aan kan. Ondertussen ben ik gisteren weer voor de 20e keer gewaarschuwd voor de mentale klap die waarschijnlijk nog komen gaat. Nou ik wacht geduldig af, ondertussen blij dat ie (nog) niet gekomen is.
Nogmaals wil ik iedereen echt onwijs bedanken voor de overweldigende steun en het medeleven op wat voor manier dan ook!
Groeten,
Manon
Gisteren toch wel wat traantjes weggepinkt. Voor het eerst in maanden was ik ECHT opgelucht en had ik het gevoel dat ik weer normaal kon ademen. Toch ben ik er geen seconde van uit gegaan dat ik slecht nieuws zou krijgen. Zo heb ik me ook totaal niet verdiept in het traject wat zou volgen bij minder goed nieuws. Niets voor mij, iemand die altijd tot in de puntjes voorbereid is ;-)
Verder gaat het goed met me. Ik kan hier nu wel gaan vertellen over alle pijntjes, vocht in mijn buik, rare darmen/blaas etc. maar dat doe ik gewoon niet. Ik ben er van overtuigd dat dit ook allemaal over gaat en dat dit gewoon tijd nodig heeft. Als dit over een week of 6 nog zo is dan zal ik wel ergens aan de bel trekken. Ik ben ook al hartstikke blij dat ik verlost ben van mijn baarmoederkatheter en steunkousen.
Wat ik wel lastig vind is dat mijn lichaam niet voorziet in iets lijkend op een benzinemetertje in de auto, zodat ik op tijd weet wanneer ik bij moet tanken. Ik word 's morgens met veel energie wakker, maar het is verdomd moeilijk om die goed over de dag te verdelen. Mijn lichaam geeft goed aan wanneer ik teveel heb gedaan, maar dan heb ik het dus al gedaan en dan lig ik dus weer heel de middag met een dikke pijnlijke vochtbuik op de bank. Mijn geest wil vaak duidelijk meer dan mijn lichaam aan kan. Ondertussen ben ik gisteren weer voor de 20e keer gewaarschuwd voor de mentale klap die waarschijnlijk nog komen gaat. Nou ik wacht geduldig af, ondertussen blij dat ie (nog) niet gekomen is.
Nogmaals wil ik iedereen echt onwijs bedanken voor de overweldigende steun en het medeleven op wat voor manier dan ook!
Groeten,
Manon