Al 3 dagen thuis op de eigenlijke ontslagdatum
Het is vandaag zondag 8 november. De vermoedelijke ontslagdatum, namelijk 5 dagen na de operatie. In werkelijkheid ben ik al 3 dagen thuis :-) De tweede dag na de operatie was ik namelijk al zo aangesterkt dat ik het ziekenhuis mocht verlaten om mijn verdere herstel thuis voort te zetten.
Op woensdag 4 november ben ik met Kees-Jan in de vroege ochtend naar Nijmegen gereden. D-day. Vandaag zou de operatie plaatsvinden. Ik zou niet, zoals afgesproken, als eerste al aan de beurt zijn om 8.00u, maar pas om 11.30u. Ik moest me echter wel om 8.00u al nuchter melden. Deze afspraak bleek achteraf wederom geen afspraak, maar daar heb ik inmiddels al weer genoeg woorden aan vuil gemaakt. Even bloed geprikt en verdere controles gedaan (alles tip top in orde), preventieve pijnmedicatie en pre-operatieve drankjes en toen was het wachten totdat het half 12 was. Ik had een mooie ruime kamer voor mijzelf met een prachtig uitzicht en een hilarische mannelijke verpleegkundige die zichzelf arts waande en voor we het wisten was het half 12. Ik mocht mij ontdoen van mijn kleding en kreeg een heel charmant blauw operatiehemd met een fel gele boord. De verpleegkundigen markeerden de operatieplaats, ik kreeg steunkousen tot aan mijn lies en pneumatische kousen daaroverheen (over deze ondingen later meer) en werd naar de voorbereidende ruimte gereden. Afscheid genomen bij de deur van Kees-Jan en toen werd het me even teveel. Mezelf weer herpakt na 5 seconde en hop infuus erin. Inmiddels was ik door mijn schaarse kledij en de niet bepaald aangename temperatuur in de voorbereidingsruimte half onderkoeld. Hiervoor kreeg ik een privé verwarming boven mijn bed. De gynaecologisch oncoloog kwam langs om te vertellen dat de ok bijna zover was en dat er 20! man aanwezig zou zijn in de operatiekamer. Lang leve de opleidingsziekenhuizen. Ik heb gevraagd of de niet per se noodzakelijke mensen zich konden melden als ik onder zeil was en dit werd geregeld. Vijf minuten later kwam de anesthesist mij ophalen en vond mij er wel erg alert bij liggen. Ik had blijkbaar een slaapmiddel moeten krijgen.
Eenmaal aangekomen op de operatiekamer zag ik de operatierobot al staan. De Da Vinci robot. De eerste 2/2,5uur zou de operatie d.m.v. deze robot uitgevoerd worden. Met deze robot halen ze alle lymfeklieren weg in de onderbuik. Ik werd aangesloten aan alle toeters en bellen, letterlijk vastgesnoerd aan een bed, de laatste controles werden gedaan en voor ik het wist lag ik vóór 12 uur heerlijk te slapen. Ontzettend fijn anesthesieteam weer. Zij kunnen er echt voor zorgen dat je je veilig voelt als ze het goed aanpakken en dus ook beter uit narcose komt.
Tijdens de operatie had KJ ook nogal paniek, want het brandalarm ging af. Dit bleek om een oefening te gaan haha.
Om ongeveer 18.00u werd ik wakker op de uitslaapkamer. Ik zag een vrouw aan mijn bed. Die gaf ik gelijk opdracht om wat eten en drinken te halen haha. Dit was niet gebruikelijk en in plaats daarvan kreeg ik een spray in mijn mond. Pijn en misselijkheid (van de pijnmedicatie) wisselden elkaar af en ze zijn ongeveer een half uur nog bezig geweest om dit beide acceptabel te krijgen. De 2 chirurgen kwamen ook nog aan mijn bed in de tussentijd. Het enige wat ik daarvan heb onthouden was dat ze KJ gebeld hadden en dat de operatie gelukt was en dat ik weinig bloed had verloren en dit dus niet bij hoefde te hebben.
Tegen 19.00uur was ik schijnbaar weer op de afdeling. Onderweg daarheen in de lift heb ik even in de spiegel gekeken. Omdat je namelijk een paar uur op je kop ligt kon het zijn dat je hoofd opgezwollen zou zijn. Dit was gelukkig niet het geval. In de kamer waren Kees-Jan en mijn vader aanwezig. Ik begon natuurlijk weer gelijk over eten en drinken :-) Ik kreeg een bakje gele vla een beker thee en water. En dit alles lag er binnen 10 min ook weer uit natuurlijk. Heel mijn bed ondergekotst. In de tussentijd ook een paar keer op mijn morfinepomp gedrukt, want overgeven met die wonden in je buik is NIET fijn. Van de verpleegkundige moest ik gaan slapen en niet meer eten en drinken. Kees-Jan en mijn vader zijn toen naar huis gegaan. Na enkele uren slaap ging het al een stuk beter.
Slapen ging wel, maar ik werd helemaal gestoord van die pneumatische kousen. Ik had die dingen ook nog nooit gezien. iedere 5 seconde pompen die zichzelf op rond je been en laten dan langzaam de lucht weer gaan. Dit gaat gepaard met een hoop herrie. Heb ook meerdere malen vastgezeten aan het bedhek door de slangen die hieraan zitten pfff. Ook van die zuurstofslag in mijn neus werd ik niet goed. Ik weet niet waarom, maar iedere keer dat ik wakker werd was ik boos op die slang. Uit kwaadheid drukte ik dan maar weer op mijn morfinepomp en viel ik weer in slaap. Achteraf best grappig, want volgens mij had ik geen enkele reden om me zo te ergeren aan die slang.
De ochtend na de operatie voelde ik me best goed. Ik kreeg hoog bezoek; 6! artsen aan mijn bed. Al mijn controles waren hartstikke goed en ik kon goed eten en drinken. De 6 wondjes op mijn buik zagen er goed uit. Het bloedverlies was minimaal. Ik kon me heel goed bewegen in bed. Ik was alert. En het bleek dat ik de morfinepomp wel heel erg weinig gebruikt had. Dus zo'n 15 uur na de operatie mocht bijna alles eraf. De zuurstof mocht uit (YES!), het infuus mocht stilgezet worden, de blaaskatheter mocht eruit (JOEPIE!!!) en hierdoor mochten ook vroegtijdig die klote opblaaskousen uit, want daarmee kon ik uiteraard niet uit bed om zelf te gaan plassen. De pijnpomp bleef voor de zekerheid nog even zitten. Om nog even te kunnen slapen heb ik voor de vorm nog 2 keer gedrukt, maar echt nodig was het niet. Ik vond het ook niet fijn dat ik zo vaag werd als ik er op drukte en dat ik er misselijk van werd. Ik werd gewassen door de verpleegkundigen op bed en ik heb toen ook lekker even gestaan en naast mijn bed gezeten. De verpleegkundigen moesten lachen toen ze zagen hoe (relatief) vlot ik mijn bed uit klom, dat maakten ze niet vaak mee. Ik moest wel binnen 4uur kunnen plassen. Dit vond ik super spannend. Het komt namelijk nog wel eens voor dat je geen aandrang hebt of niet goed genoeg uit kan plassen en dan moet of de katheter terug of je moet jezelf gaan katheteriseren steeds. Ook dit ging gewoon vanaf de eerste keer 100% goed. Vanaf toen ben ik ook lekker rondjes gaan lopen over de afdeling.
's Middags kwam mijn gynaecologisch oncoloog nog langs. Zij was eigenlijk niet aan het werk, maar wilde met eigen ogen zien hoe goed het ging. Ze zei dat als het zo door ging dat ik dan de dag erop al naar huis kon. YES YES YES! Ze vroeg nog of ik geen doof gevoel had in mijn linker been, want ze was bang een zenuw geraakt te hebben, maar dit is niet het geval gelukkig. Ze zei dat de operatie echt heel vlot en gemakkelijk verlopen was. Ze had ook nog meer dan genoeg ruimte om een bandje te plaatsen om de baarmoeder. En de verwijderde hals was schoon (dat testen ze tijdens de operatie met een sneltest)
En zodoende werd ik de 2e dag na de operatie om 9.30u ontslagen. Ze waren nog wel een beetje boos geworden die dag, want ik had zo'n zin om naar huis te gaan dat ik mezelf in een half uur tijd had gedoucht, afgedroogd, aangekleed, make-up had opgedaan en er tijdens het aantrekken van mijn steunkousen achterkwam dat het allemaal toch wel wat zeer deed en ik belde om hulp. Toen dachten ze echt even dat ik niet goed bij mijn hoofd was. Maar ik weet nu dat dat inderdaad niet de bedoeling is en heb beloofd om thuis rustiger aan te doen. Door deze actie kreeg ik ook geen extra pijnstilling mee naar huis. Om me tegen mezelf te beschermen, zodat ik rust zou nemen als ik pijn kreeg. Ze hebben me ook gezegd dat ik zeker de tijd moet nemen om te herstellen en niks moet forceren en dat dit snelle begin geen garantie biedt voor het gehele herstel.
Ik mocht naar huis met alleen de baarmoederkatheter (die halen ze er in Nijmegen over een tijdje uit), standaard pijnstilling en steunkousen (die ik 6 weken moet dragen). Ik heb er voor gekozen om daar nog even te eten en mijn medicatie in te nemen en ben daarna met KJ lekker naar huis gereden, waar een hoop verrassingen op mij stonden te wachten :-)
Thuis gaat het goed. Ik pak op tijd mijn rust. Dat moet ook, want ik krijg gewoon pijn als ik teveel doe of ik word misselijk. 's morgens en 's middags slaap ik ook nog extra. Lopen en liggen gaat goed. Zitten kan ik niet zo lang volhouden. Slapen gaat ook goed. Ik ben al een paar keer een stukje gaan wandelen en ben vanmorgen zelfs even mee gaan ontbijten met papa en mama. In principe kan ik alles (behalve steunkousen aantrekken), alleen duurt het 10x zo lang als anders. En sommige dingen, zoals tillen, rekken etc mag ik ook gewoon niet. Ook de komende weken geen autorijden. Ik heb het concentratievermogen van een bakvis. Ik merk wel dat dit iedere dag iets beter wordt, maar lezen ofzo kan ik eigenlijk niet zonder iedere 2 minuten hele stukken opnieuw te lezen. Ook dit stuk schrijven kost me best veel moeite haha. Mijn buik is inmiddels flink blauw en zo opgezet dat ik 6 maanden zwanger lijk. Ik heb alleen wel echt afgezien met mijn darmen, maar dit is nu ook zo goed als onder controle. En ik heb ook nog wel wat last gehad van het achtergebleven gas in mijn lijf van de operatie. Dat is iets wat ik van iedereen terug hoor eigenlijk die een laparoscopische ingreep heeft ondergaan. De 6 wondjes zijn onderhuids gehecht. Deze trekken soms en als ik hoest of nies doen ze zeer. Hoe ze eruit gaan zien dat weet ik nog niet, want er zitten nog pleisters overheen. Maar eigenlijk boeit me dat ook niet zo. Verder houd ik wel wat vocht vast aan de binnenkant van mijn bovenbenen en hoop ik echt van harte dat dit wegtrekt en dat dit niet al beginnend oedeem is. Als ik op tijd mijn pijnstillers neem dan is de pijn goed te doen.
17 november hebben we in Nijmegen een afspraak en krijgen we de uitslag te horen over of het verwijderde weefsel en lymfeklieren schoon zijn. Spannend dus weer!
Tot slot wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor de geweldige steun!!
Ik hoop dat het een beetje een duidelijk verhaal is geworden, want ik heb geen fut om het terug te lezen ;-)
Groeten,
Manon
Op woensdag 4 november ben ik met Kees-Jan in de vroege ochtend naar Nijmegen gereden. D-day. Vandaag zou de operatie plaatsvinden. Ik zou niet, zoals afgesproken, als eerste al aan de beurt zijn om 8.00u, maar pas om 11.30u. Ik moest me echter wel om 8.00u al nuchter melden. Deze afspraak bleek achteraf wederom geen afspraak, maar daar heb ik inmiddels al weer genoeg woorden aan vuil gemaakt. Even bloed geprikt en verdere controles gedaan (alles tip top in orde), preventieve pijnmedicatie en pre-operatieve drankjes en toen was het wachten totdat het half 12 was. Ik had een mooie ruime kamer voor mijzelf met een prachtig uitzicht en een hilarische mannelijke verpleegkundige die zichzelf arts waande en voor we het wisten was het half 12. Ik mocht mij ontdoen van mijn kleding en kreeg een heel charmant blauw operatiehemd met een fel gele boord. De verpleegkundigen markeerden de operatieplaats, ik kreeg steunkousen tot aan mijn lies en pneumatische kousen daaroverheen (over deze ondingen later meer) en werd naar de voorbereidende ruimte gereden. Afscheid genomen bij de deur van Kees-Jan en toen werd het me even teveel. Mezelf weer herpakt na 5 seconde en hop infuus erin. Inmiddels was ik door mijn schaarse kledij en de niet bepaald aangename temperatuur in de voorbereidingsruimte half onderkoeld. Hiervoor kreeg ik een privé verwarming boven mijn bed. De gynaecologisch oncoloog kwam langs om te vertellen dat de ok bijna zover was en dat er 20! man aanwezig zou zijn in de operatiekamer. Lang leve de opleidingsziekenhuizen. Ik heb gevraagd of de niet per se noodzakelijke mensen zich konden melden als ik onder zeil was en dit werd geregeld. Vijf minuten later kwam de anesthesist mij ophalen en vond mij er wel erg alert bij liggen. Ik had blijkbaar een slaapmiddel moeten krijgen.
Eenmaal aangekomen op de operatiekamer zag ik de operatierobot al staan. De Da Vinci robot. De eerste 2/2,5uur zou de operatie d.m.v. deze robot uitgevoerd worden. Met deze robot halen ze alle lymfeklieren weg in de onderbuik. Ik werd aangesloten aan alle toeters en bellen, letterlijk vastgesnoerd aan een bed, de laatste controles werden gedaan en voor ik het wist lag ik vóór 12 uur heerlijk te slapen. Ontzettend fijn anesthesieteam weer. Zij kunnen er echt voor zorgen dat je je veilig voelt als ze het goed aanpakken en dus ook beter uit narcose komt.
Tijdens de operatie had KJ ook nogal paniek, want het brandalarm ging af. Dit bleek om een oefening te gaan haha.
Om ongeveer 18.00u werd ik wakker op de uitslaapkamer. Ik zag een vrouw aan mijn bed. Die gaf ik gelijk opdracht om wat eten en drinken te halen haha. Dit was niet gebruikelijk en in plaats daarvan kreeg ik een spray in mijn mond. Pijn en misselijkheid (van de pijnmedicatie) wisselden elkaar af en ze zijn ongeveer een half uur nog bezig geweest om dit beide acceptabel te krijgen. De 2 chirurgen kwamen ook nog aan mijn bed in de tussentijd. Het enige wat ik daarvan heb onthouden was dat ze KJ gebeld hadden en dat de operatie gelukt was en dat ik weinig bloed had verloren en dit dus niet bij hoefde te hebben.
Tegen 19.00uur was ik schijnbaar weer op de afdeling. Onderweg daarheen in de lift heb ik even in de spiegel gekeken. Omdat je namelijk een paar uur op je kop ligt kon het zijn dat je hoofd opgezwollen zou zijn. Dit was gelukkig niet het geval. In de kamer waren Kees-Jan en mijn vader aanwezig. Ik begon natuurlijk weer gelijk over eten en drinken :-) Ik kreeg een bakje gele vla een beker thee en water. En dit alles lag er binnen 10 min ook weer uit natuurlijk. Heel mijn bed ondergekotst. In de tussentijd ook een paar keer op mijn morfinepomp gedrukt, want overgeven met die wonden in je buik is NIET fijn. Van de verpleegkundige moest ik gaan slapen en niet meer eten en drinken. Kees-Jan en mijn vader zijn toen naar huis gegaan. Na enkele uren slaap ging het al een stuk beter.
Slapen ging wel, maar ik werd helemaal gestoord van die pneumatische kousen. Ik had die dingen ook nog nooit gezien. iedere 5 seconde pompen die zichzelf op rond je been en laten dan langzaam de lucht weer gaan. Dit gaat gepaard met een hoop herrie. Heb ook meerdere malen vastgezeten aan het bedhek door de slangen die hieraan zitten pfff. Ook van die zuurstofslag in mijn neus werd ik niet goed. Ik weet niet waarom, maar iedere keer dat ik wakker werd was ik boos op die slang. Uit kwaadheid drukte ik dan maar weer op mijn morfinepomp en viel ik weer in slaap. Achteraf best grappig, want volgens mij had ik geen enkele reden om me zo te ergeren aan die slang.
De ochtend na de operatie voelde ik me best goed. Ik kreeg hoog bezoek; 6! artsen aan mijn bed. Al mijn controles waren hartstikke goed en ik kon goed eten en drinken. De 6 wondjes op mijn buik zagen er goed uit. Het bloedverlies was minimaal. Ik kon me heel goed bewegen in bed. Ik was alert. En het bleek dat ik de morfinepomp wel heel erg weinig gebruikt had. Dus zo'n 15 uur na de operatie mocht bijna alles eraf. De zuurstof mocht uit (YES!), het infuus mocht stilgezet worden, de blaaskatheter mocht eruit (JOEPIE!!!) en hierdoor mochten ook vroegtijdig die klote opblaaskousen uit, want daarmee kon ik uiteraard niet uit bed om zelf te gaan plassen. De pijnpomp bleef voor de zekerheid nog even zitten. Om nog even te kunnen slapen heb ik voor de vorm nog 2 keer gedrukt, maar echt nodig was het niet. Ik vond het ook niet fijn dat ik zo vaag werd als ik er op drukte en dat ik er misselijk van werd. Ik werd gewassen door de verpleegkundigen op bed en ik heb toen ook lekker even gestaan en naast mijn bed gezeten. De verpleegkundigen moesten lachen toen ze zagen hoe (relatief) vlot ik mijn bed uit klom, dat maakten ze niet vaak mee. Ik moest wel binnen 4uur kunnen plassen. Dit vond ik super spannend. Het komt namelijk nog wel eens voor dat je geen aandrang hebt of niet goed genoeg uit kan plassen en dan moet of de katheter terug of je moet jezelf gaan katheteriseren steeds. Ook dit ging gewoon vanaf de eerste keer 100% goed. Vanaf toen ben ik ook lekker rondjes gaan lopen over de afdeling.
's Middags kwam mijn gynaecologisch oncoloog nog langs. Zij was eigenlijk niet aan het werk, maar wilde met eigen ogen zien hoe goed het ging. Ze zei dat als het zo door ging dat ik dan de dag erop al naar huis kon. YES YES YES! Ze vroeg nog of ik geen doof gevoel had in mijn linker been, want ze was bang een zenuw geraakt te hebben, maar dit is niet het geval gelukkig. Ze zei dat de operatie echt heel vlot en gemakkelijk verlopen was. Ze had ook nog meer dan genoeg ruimte om een bandje te plaatsen om de baarmoeder. En de verwijderde hals was schoon (dat testen ze tijdens de operatie met een sneltest)
En zodoende werd ik de 2e dag na de operatie om 9.30u ontslagen. Ze waren nog wel een beetje boos geworden die dag, want ik had zo'n zin om naar huis te gaan dat ik mezelf in een half uur tijd had gedoucht, afgedroogd, aangekleed, make-up had opgedaan en er tijdens het aantrekken van mijn steunkousen achterkwam dat het allemaal toch wel wat zeer deed en ik belde om hulp. Toen dachten ze echt even dat ik niet goed bij mijn hoofd was. Maar ik weet nu dat dat inderdaad niet de bedoeling is en heb beloofd om thuis rustiger aan te doen. Door deze actie kreeg ik ook geen extra pijnstilling mee naar huis. Om me tegen mezelf te beschermen, zodat ik rust zou nemen als ik pijn kreeg. Ze hebben me ook gezegd dat ik zeker de tijd moet nemen om te herstellen en niks moet forceren en dat dit snelle begin geen garantie biedt voor het gehele herstel.
Ik mocht naar huis met alleen de baarmoederkatheter (die halen ze er in Nijmegen over een tijdje uit), standaard pijnstilling en steunkousen (die ik 6 weken moet dragen). Ik heb er voor gekozen om daar nog even te eten en mijn medicatie in te nemen en ben daarna met KJ lekker naar huis gereden, waar een hoop verrassingen op mij stonden te wachten :-)
Thuis gaat het goed. Ik pak op tijd mijn rust. Dat moet ook, want ik krijg gewoon pijn als ik teveel doe of ik word misselijk. 's morgens en 's middags slaap ik ook nog extra. Lopen en liggen gaat goed. Zitten kan ik niet zo lang volhouden. Slapen gaat ook goed. Ik ben al een paar keer een stukje gaan wandelen en ben vanmorgen zelfs even mee gaan ontbijten met papa en mama. In principe kan ik alles (behalve steunkousen aantrekken), alleen duurt het 10x zo lang als anders. En sommige dingen, zoals tillen, rekken etc mag ik ook gewoon niet. Ook de komende weken geen autorijden. Ik heb het concentratievermogen van een bakvis. Ik merk wel dat dit iedere dag iets beter wordt, maar lezen ofzo kan ik eigenlijk niet zonder iedere 2 minuten hele stukken opnieuw te lezen. Ook dit stuk schrijven kost me best veel moeite haha. Mijn buik is inmiddels flink blauw en zo opgezet dat ik 6 maanden zwanger lijk. Ik heb alleen wel echt afgezien met mijn darmen, maar dit is nu ook zo goed als onder controle. En ik heb ook nog wel wat last gehad van het achtergebleven gas in mijn lijf van de operatie. Dat is iets wat ik van iedereen terug hoor eigenlijk die een laparoscopische ingreep heeft ondergaan. De 6 wondjes zijn onderhuids gehecht. Deze trekken soms en als ik hoest of nies doen ze zeer. Hoe ze eruit gaan zien dat weet ik nog niet, want er zitten nog pleisters overheen. Maar eigenlijk boeit me dat ook niet zo. Verder houd ik wel wat vocht vast aan de binnenkant van mijn bovenbenen en hoop ik echt van harte dat dit wegtrekt en dat dit niet al beginnend oedeem is. Als ik op tijd mijn pijnstillers neem dan is de pijn goed te doen.
17 november hebben we in Nijmegen een afspraak en krijgen we de uitslag te horen over of het verwijderde weefsel en lymfeklieren schoon zijn. Spannend dus weer!
Tot slot wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor de geweldige steun!!
Ik hoop dat het een beetje een duidelijk verhaal is geworden, want ik heb geen fut om het terug te lezen ;-)
Groeten,
Manon